Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017


Νίκος Καζαντζάκης

"Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται."


(Προσωπογραφία "N. Kazantzakis"από Ελένη Ξένου, κάρβουνα και μολύβια σε ακουαρέλα)

Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεώτερων χρόνων. Υπήρξε επίσης φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας.
Σπούδασε νομικά και έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Θεωρούσε δασκάλους του τον Όμηρο, το Δάντη και τον Μπεργκσόν. Το 1919 διορίστηκε από τον Βενιζέλο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου περιθάλψεως, υπεύθυνος για τους πρόσφυγες από τον Καύκασο.
Τα πιο γνωστά του έργα: Οδύσσεια, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946), Ο καπετάν Μιχάλης (1953), Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1954), Ο τελευταίος πειρασμός (1955), Ασκητική, Αναφορά στον Γκρέκο.



Ρήσεις, Αποφθέγματα και Γνωμικά:

  • Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.
  • Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε
  • Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.
  • Ν’ αγαπάς την ευθύνη
    να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
    θα σώσω τον κόσμο.
    Αν χαθεί, εγώ θα φταίω
  • Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.
  • Αν μια γυναίκα κοιμηθεί μόνη, ντροπιάζει όλους τους άντρες.
  • Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.
  • Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
  • Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
  • Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
  • Ολάνθιστος γκρεμός της γυναικός το σώμα.
  • Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;
  • Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα.
  • Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα.
  • Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!(«Ασκητική»)
  • Το ψέμα είναι ανανδρία.
  • Tι θα πει λεύτερος; Αυτός που δεν φοβάται το θάνατο.
  • Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει! («Οι Αδερφοφάδες»)
  • Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν («Αναφορά στον Γκρέκο»)
  • Η φυγή δεν είναι νίκη, τ' όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο. (από το «Συμπόσιο»)
  • Ποτέ οι Έλληνες δε δούλεψαν την τέχνη για την τέχνη· πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο και γερό νου. Κι ακόμα, για να μπορούν –σκοπός ανώτατος– να υπερασπίσουν το άστυ.
  • Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο. («Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)
  • Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους - ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος...
    Μπας και βρίσκεται στον πάτο της Κόλασης, Κύριε, η πόρτα της Παράδεισος;
  • Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη.
  • Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. («Ασκητική»)
  • Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του («Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»)
  • Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.
  • Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του. («Καπετάν Μιχάλης»)
  • Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα. («Αναφορά στον Γκρέκο»)
  • Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό.
  • Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
  • Τι φοβερός ανήφορος από τον πίθηκο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο στον Θεό. («Αναφορά στον Γκρέκο»)
  • Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας. («Αναφορά στον Γκρέκο»)
  • Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη. («Ασκητική»)
  • Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά μήτε γλυκιά γυναίκα,
    μήτε και βιος μες στα κελάρια σας μήτε και γιος στην κούνια·
    έρμο τραγούδι ’ναι ακατάδεχτο και σβήνει στον αγέρα! 
    (από την «Οδύσσεια»)
  • Ω πολυφίλητο κορμί, το πιο κρουφό ‘σαι μονοπάτι. (από την «Οδύσσεια»)










https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82



Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky
«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο»


(Η προσωπογραφία «Dostoyevsky», έργο από την Ελένη  Ξένου, με κάρβουνο και μολύβια σε ακουαρέλα)



Ο Fyodor Dostoyevsky είναι ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα αριστουργηματικά έργα του ερευνούν ερωτήματα γύρω από την ζωή και τον θάνατο.
Διαβάστε παρακάτω 25 από τα πιο διορατικά ρητά αυτού του μεγάλου συγγραφέα. Σίγουρα θα σας δώσουν πολλή τροφή για σκέψη.

1- Πρέπει να αγαπάς την ζωή περισσότερο από το ίδιο το νόημα της ζωής.

2- Ένα καινούργιο βήμα, μια καινούργια λέξη είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται.

3- Υπάρχουν όρια στο μυαλό του κάθε ενός, που πέρα από αυτά είναι επικίνδυνο να περάσεις. Μόλις περάσεις την γραμμή, είναι αδύνατο να γυρίσεις πίσω.

4- Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία αλλά στην προσπάθεια για αυτήν.

5- ‘Όταν σταματάς να διαβάζεις βιβλία, παύεις να σκέφτεσαι.

6- Η ευτυχία δεν βρίσκεται στον περιορισμό αλλά στον έλεγχο το εαυτού σου.

7- Η ευτυχία δεν αποκτάται με τα εύκολα πλούτη αλλά όταν μοχθήσεις για να τα αποκτήσεις.

8- Σε μια καρδιά που αγαπά πραγματικά ή η ζήλια θα σκοτώσει την αγάπη ή η αγάπη θα σκοτώσει την ζήλια.

9- Δεν χρειάζεται πολύ για να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον πείσεις ότι η δουλειά που κάνει στερείται εντελώς και αναμφισβήτητα κάθε χρησιμότητα και νόημα.

10- Η σιωπή είναι πάντα όμορφη και το σιωπηλό πρόσωπο είναι πάντα ομορφότερο από αυτό που μιλάει.

11- ‘Ένα πρόσωπο μπορεί να είναι σοφό αλλά για να ενεργήσει σοφά, μόνο η εξυπνάδα δεν φτάνει.

12- Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει.

13- Θέλω να μιλήσω για όλα με ένα τουλάχιστον πρόσωπο όπως μιλάω για τα πράγματα με τον εαυτό μου.

14- Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει μια αχτίδα του ήλιου στην ψυχή σου.

15- Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.

16- Κανείς αισθάνεται να πνίγεται χωρίς ένα σκοπό στην ζωή.

17- Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά.

18- Ακόμη και με τα χέρια δεμένα μπορεί κανείς να κάνει το καλό, αν το θέλει.

19- Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.

20- Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε για θηριώδη κακία αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία. Ένα θηρίο δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο κακό όσο ο άνθρωπος, τόσο επιδέξια κακό.

21- Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση.

22- Μην γεμίζεις την μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ίσως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.

23- ‘Ένας άνθρωπος που ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον, είναι καλός άνθρωπος.





John Lennon

«Υπάρχουν δύο δυνάμεις: Ο φόβος και η αγάπη»

9 October 1940 – 8 December 1980



«Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις: Ο φόβος και η αγάπη. Όταν φοβόμαστε απομακρυνόμαστε από τη ζωή. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή.

Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο και με όλες μας τις ατέλειες. Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους ή στις δυνατότητές μας να δημιουργήσουμε.

Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή».

John Lennon









Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017



Η ιστορία του «Χαμόγελου της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι





Απόγευμα Κυριακής, φθινόπωρο του 1963. Η 5η Λεωφόρος της Νέα Υόρκης γεμάτη κόσμο. Ανάμεσα στο πλήθος περπατά μια γυναίκα μόνη. Στην προθήκη ενός βιβλιοπωλείου η «Τζοκόντα» του Λεονάρντο ντα Βίντσι κοσμεί το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Και ένα μουσικό θέμα του Βιβάλντι ακουσμένο πρόσφατα... Ένας κάπως ευτραφής κύριος, ο οποίος περπατούσε στο φόντο μιας παρέλασης, συνδυάζοντας μέσα του τα παραπάνω –«σε έναν συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων», όπως αργότερα θα εξομολογηθεί– τα μετέπλασε σε έναν από τα πιο εμπνευσμένους δίσκους της νεότερης μουσικής ιστορίας: στο «Χαμόγελο της Τζοκόντας».
Ο κύριος του σχεδόν κινηματογραφικού σκηνικού δεν ήταν άλλος από τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος εξομολογείται στο σημείωμα του δίσκου:

«Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στον δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».
Σύμφωνα με τα στοιχεία από την εξαίρετη μονογραφία «Μάνος Χατζιδάκις και λαϊκή μουσική παράδοση» (εκδ. Εμπειρία) της Ρενάτας Δαλιανούδη, ο κύκλος των τραγουδιών έχει τη δική του ιστορία, πριν ακόμη από εκείνη τη φθινοπωρινή ημέρα που ο Χατζιδάκις αποκρυστάλλωσε μέσα του τη μορφή τους.
Το έργο, με τίτλο «10 τραγούδια για ορχήστρα στο ίδιο κλίμα», προοριζόταν για τη φωνή της Ζακλίν Ντανό, γράφηκε στο Παρίσι το 1962 αλλά ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965 ως ορχηστρικό, και μάλιστα σε παραγωγή του μεγάλου Κουίνσι Τζόουνς.
Όπως μας πληροφορεί ο τραγουδιστής Δημήτρης Λέκκας, ο δίσκος κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από τη Fontana με 12 ορχηστρικά μέρη και τίτλο «Gioconda's Smile», ενώ το 1965 εκδόθηκε στην Ελλάδα με τίτλο «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» και υπότιτλο «10 τραγούδια για ορχήστρα». Τα δύο κομμάτια που είχαν αφαιρεθεί ήταν τα «Le Soldat» («Ο στρατιώτης») και «Les Athletes» («Οι αθλητές») ενώ πολύ αργότερα (το 1987) γράφηκαν και ελληνικοί στίχοι από τον Χατζιδάκι για το τραγούδι «Χορός με τη σκιά μου». Επίσης, υπάρχουν στίχοι και για το τραγούδι «Προσωπογραφία της μητέρας μου».






Το ταξίδι του δίσκου συνεχίζεται μέσα στα χρόνια με συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον από το κοινό, αφού τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του είχαν πουληθεί 500.000 δίσκοι παγκοσμίως ενώ μέχρι σήμερα υπολογίζονται ότι έχουν διατεθεί 3 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
«“Το Χαμόγελο της Τζοκόντας” είναι προσιτό, ευχάριστο, είναι σε όλους οικείο και παιδική μνήμη. Και κάτι ακόμη: αναδύει ένα έντονο ελληνικό άρωμα ενώ είναι και διεθνές. Ο Χατζιδάκις εδώ, χωρίς να χρησιμοποιεί στις τεχνικές του ακριβώς ελληνικά στοιχεία ή δικούς μας μουσικούς δρόμους καταφέρνει να δώσει μια έντονη ελληνικότητα. Χρησιμοποιεί τσέμπαλο αλλά και κιθάρα», λέει ο Γιώργος Πέτρου, διακεκριμένος μαέστρος και καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτας - Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής.
Και είναι όντως έτσι. Η αίσθηση της ροής του έργου, η παρουσία του τσέμπαλου σε πολλά μέρη που προσδίδει μια κλασική χροιά (και όχι μπαρόκ), όργανα και ήχοι της καθαρόαιμης τζαζ (κάτι που συγκίνησε και παρότρυνε ο ίδιος ο Κουίνσι Τζόουνς) όπως βαϊμπράφωνο ή θυμηθείτε το σαξόφωνο στον «Κύριο Νολλ», ενώ το ξεχωριστό κείμενο (υψηλής ποίησης κατά τη γνώμη μας) του ίδιου του Χατζιδάκι που συνοδεύει το κάθε τραγούδι αποκρυπτογραφεί την κάθε φορά συνθήκη γένεσης ή αποτελεί τον «φακό» για να καταδυθούμε στο χατζιδακικό «εργαστήρι».
«Αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους», γράφει ποιητικά ο Μάνος Χατζιδάκις στο κείμενο που συνοδεύει το έργο, «θα ’λεγε περίπου αυτά:


ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Τα σύννεφα πυκνά πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου
σ’ έναν αβέβαιο κόσμο.
Ας μπορούσα να τα σταματήσω…
Ας μπορούσα να διαφύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού.
Που θα με πήγαινε και ποιον θα συναντούσα εκεί;
Όμως τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα,
την πόλη, την καρδιά μου και κάθε ελπίδα έχει χαθεί.
Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή. Τα σύννεφα με σκεπάζουν. Κι είναι σιωπή.




ΚΟΝΤΕΣΑ ΕΣΤΕΡΧΑΖΥ
Απ’ το ανοιχτό παράθυρο μου κοιτάζω τα σύννεφα και πέφτουν στάλες χωρίς να καταλάβω αν είναι απ’ τα μάτια μου ή από τον ουρανό στα λουλούδια που καλλιεργεί στο δικό της παράθυρο η κοντέσα Εστερχάζυ, ακριβώς κάτω από το δικό μου δωμάτιο. Ο γιος της κοντέσας, μαθητής που διάβαζε στο παραθύρι, είδε τις στάλες, γύρισε και με κοίταξε και μου χαμογελάει. Η κοντέσα έκλεισε βιαστικά το παράθυρο, τον πήρε μέσα και του 'δειξε τα σκυθρωπά πορτραίτα των προγόνων του θυμίζοντας του πως ποτέ ένας Εστερχάζυ δεν χαμογελάει στον ουρανό.



Η ΠΑΡΘΕΝΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ
Την ίδια ώρα οι γείτονες μου, περίεργοι, έκπληκτοι και βιαστικοί, μαζευόντουσαν στην εκκλησιά να δουν το θαύμα που από στόμα σε στόμα είχε μαθευτεί. Η Παναγιά κλαίει. Τρέχω κι εγώ, μ΄ από τον κόσμο δεν μπορώ να μπω. Όλοι μιλούν με φόβο και με περιέργεια για το θαύμα. Είναι η μοναδική Παναγία της πολιτείας που κλαίει, κι είναι πολύ για τη μικρή κι ασήμαντη γειτονιά μας. Παρακαλώ για να μ αφήσουνε να μπω, θέλω να δω, με σπρώχνουν, με πατούν, πονώ, ίσαμε που άρχισα να κλαίω κι εγώ. Μα ξαφνικά σαν μ είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντας με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας, ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει.


Η ΒΡΟΧΗ
Τότες με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός. Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές και τις δικές μου και καθενός που βρέθηκε σ΄ αυτή την πόλη μοναχός. Ίσαμε που ένα σφύριγμα σκίζει την πολιτεία στα δύο και ξεψυχάει στα πόδια μου, αφήνοντας να διαφανεί ο παλιός ήχος από ένα τσέμπαλο, που μεσ’ τη νύχτα με οδήγησε στο εσωτερικό ενός σιωπηλού σπιτιού ¬– ενός σπιτιού που κατοικεί η μητέρα μου.


ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ
Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ’ αγαπάει. Θα ’θελε να ’χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ’ έχει αντίκρυ και με κοιτάζει. Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ, ούτε μπορεί να τη σταματήσει. Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για κείνη.


ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ
Βρίσκομαι σε μιαν αίθουσα συναυλιών. Παίζουν Βιβάλντι και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό. Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου και να σε βλέπω πλάι μου ν’ ακούς μαζί μου μουσική. Όμως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα και μου δείχνει το κάθισμά σου αδειανό. Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία και για να μη μου φύγεις πιάνω το χέρι σου και στο κρατώ μες στο δικό μου, ίσαμε που ‘ρχεται ξανά το πρώτο θέμα κι αφήνει άδειο το κάθισμά σου. Χαϊδεύω τ’ άδειο κάθισμα που ‘ναι ζεστό από το κορμί σου, αρχίζω πάλι πλάι μου να νιώθω την αναπνοή σου, αλλά το πρώτο θέμα οριστικά, τυραννικά κι’ απελπισμένα μου φανερώνει την αλήθεια. Εγώ είμαι μόνος, το κάθισμα άδειο κι εσύ δεν υπάρχεις.


Ο κ. ΝΟΛΛ

Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί. Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά. Μου λέγει: «Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα ‘θελε να σας γνωρίσει». Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ. Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα. Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί. Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος.


ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Αυτόματα γύρω μου αστράψανε φώτα πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλιά, ο κόσμος πηγαινοερχόταν, μου ρίχνανε ματιές που με κορόιδευαν, μου τρύπαγαν τα σωθικά, με τις φωνές τους πρόστυχες σκίζαν τα ρούχα μου, περνούσανε βελόνες στο κορμί μου, έτρεχα να γλιτώσω, μα από παντού ξεφύτρωναν οι Δολοφόνοι.


ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Τέλος βρέθηκα στην απομακρυσμένη γειτονιά μου, σκισμένη, ματωμένη και τσακισμένη, χωρίς ζωή, να περπατώ στον έρημο μα γνώριμο μου δρόμο, μ όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά να προσπερνώ, θλιμμένη αβάσταχτα, γιατί δεν εσταμάτησα τη στιγμή που θέλησε η μητέρα μου, γιατί δεν είπα «ναι» στον κ. Νολλ, γιατί δεν άφησα να μ αφανήσουν οι δολοφόνοι. Τώρα ένας έναστρος μα παγωμένος ουρανός με συνθλίβει και με κάμει να τρέχω σούρνοντας τα βήματα μου προς το σπίτι μου.


ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ
Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω. Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει. Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα, αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων. Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους».





Ο γιος του συνθέτη Γιώργος Θεοφανόπουλος - Χατζιδάκις λέει (περιοδικό «Δίφωνο», τεύχος 42, Μάρτιος 1999, σελ. 158) ότι ο Μάνος Χατζιδάκις αποφασίζει το 1987 να γράψει στίχους για μερικά από τα τραγούδια του δίσκου. Ο Νίκος Γκάτσος δεν θέλει να επέμβει σε ένα έργο που το θεωρεί ολοκληρωμένο και έτσι το μόνο τραγούδι που αποκτά στίχους (από τον ίδιο το συνθέτη) είναι το «Χορός με τη σκιά μου». Το τραγούδι κυκλοφορεί στον ομότιτλο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη με ζωντανές ηχογραφήσεις από τον Σείριο του Χατζιδάκι.


«Χορός με τη σκιά μου»

Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.

Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ' τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.

Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ' αρπάζει η αστραπή.

Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.

Κοιτάω μ' ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν' άστρο στο νοτιά,
άραγε να 'ναι 'κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.

Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.



Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει στίχους και για την «Προσωπογραφία της μητέρας μου» που παίχτηκε στο πρόγραμμα του Σείριου, όμως, θεωρώντας ότι το τραγούδι δεν ήταν ολοκληρωμένο, δεν προχώρησε στην έκδοσή του.






Ο Μάνος Χατζιδάκις στην Αμερική

1960 Γράφει τη μουσική για την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ντασέν και ηχογραφεί στο Label United Artists. Τον επόμενο χρόνο παίρνει το Όσκαρ Τραγουδιού για «Τα παιδιά του Πειραιά»
1963 Γράφει μουσική για την ταινία «America America» του Ελίας Καζάν. Οι εκδόσεις του 1963, 1964 είναι στην Warner Bros
1964 Οι «Δεκαπέντε Εσπερινοί» ηχογραφούνται στις ΗΠΑ. Στις κιθάρες οι κορυφαίοι Δημήτρης Φάμπας και Γεράσιμος Μηλιαρέσης. Την ίδια χρονιά ο Χατζιδάκις γράφει τη μουσική για την ταινία «Topkapi» του Ντασέν. 
1967 Ανεβαίνει στο Μπρόντγουεϊ, το «Illya Darling» σε μουσική του Χατζιδάκι. 
1968 Η μουσική για την ταινία «Blue» με τον Τέρενς Σταμπ ηχογραφήθηκε στο Χόλιγουντ με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λος Άντζελες. 
1970 Κυκλοφορεί ο περίφημος δίσκος «Reflections» για τους New York Rock & Roll Ensemble





«Το Χαμόγελο της Τζοκόντα», έργο 22 για ορχήστρα. Την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης 









Μίλτος Λογιάδης – «Ο Χατζιδάκις πέθανε γι' αυτήν την ορχήστρα…»

Μια συνομιλία με το γνωστό μαέστρο της ΚΟΑ, Μίλτο Λογιάδη, τον «ταυτισμένο» με την Ορχήστρα των Χρωμάτων του Μάνου Χατζιδάκι...





«Κολωνάκι». Πώς πήρε την ονομασία αυτή;






Η γνωστή συνοικία του κέντρου της Αθήνας οφείλει την ονομασία της σε ένα μαρμάρινο μονολιθικό ρωμαϊκό κίονα που σήμερα είναι στημένος στη πλατεία Φιλικής Εταιρείας, ή Πλατεία Κολωνακίου όπως είναι γνωστότερη.

Η αρχική θέση του κίονα ήταν στην πλατεία Δεξαμενής, στην οποία βρίσκεται και η δεξαμενή του Αδριάνειου υδραγωγείου. Το κολωνάκι αυτό είχε για τους κατοίκους της τουρκοκρατούμενης Αθήνας θεραπευτικές ιδιότητες και λειτουργούσε ως αποτρεπτικό νόσων και θεομηνιών.




Κολωνάκι 1920


Από το 1938 έχει μεταφερθεί στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας. 

Η κεφαλή του κίονα είναι ομφαλόσχημη και στα πλάγια φέρει βαθιές εντορμίες για να μη γλιστράνε τα ρούχα των ασθενών τα οποία ήταν δεμένα σε αυτόν με κορδέλες ως τάματα. Ένας κίονας με αντίστοιχες ιδιότητες βρίσκεται στην οδό Μισαραλιώτου στο Κουκάκι. Πηγή archaeomaniac.wordpress.com

Το κολωνάκι της αρχαίας Δεξαμενής βρίσκεται σήμερα στην Πλατεία Κολωνακίου ή Πλατεία Φιλικής Εταιρείας







Πηγή: Πώς πήρε την ονομασία της η περιοχή Κολωνάκι [εικόνες] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/152925/%CF%80%CF%89%CF%82-%CF%80%CE%AE%CF%81%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82#ixzz4WTGJ3JIy





«Ο Οδυσσέας Ελύτης, δεν είναι ο ποιητής των "μικρών" ανθρώπων...»




(...) Ο Ελύτης έχει δώσει και τη σημειολογία της ελληνικής ταυτότητας και τη διάσταση που θα έπρεπε να έχει κανείς στο μυαλό του για την χώρα αλλά και, τον σκοπό της πολικής. Έχει επίσης διακρίνει και διατυπώσει με σαφήνεια, την κακοδαιμονία αυτής της χώρας.

Είναι πολύ σημαντικό να στοχάζεται κανείς μέσω των ποιητών! Ιδίως των Μεγάλων ποιητών που έχουν το κοινωνικό πρόταγμα και την κοινωνική ευαισθησία στα γραπτά τους. Διότι βγάζουν γνώση και ψυχή μαζί! Είναι μία σύνθεση η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να κινείται με ασφάλεια, να γνωρίζει τους κινδύνους και να οργανώνει την ψυχή του και τη βούλησή του αναλόγως.

Ο Οδυσσέας Ελύτης, δεν είναι ο ποιητής των "μικρών" ανθρώπων. Είναι ο ποιητής αυτών που ονειρεύονται και που πάνε μπροστά. Είναι ο ποιητής ο οποίος, αν θέλετε, εκφράζει την ψυχή μιας ολόκληρης χώρας. (...)

Γιώργος Κοντογιώργης



Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.
Απόσπασμα από την εκπομπής "Ακροβάτες του Ονείρου" (7.1.16)
με τον κ. Πέτρος Ιωάννου και τον προσκεκλημένο του, τον καθηγητή Γιώργο Κοντογιώργη.
Ακούστε εδώ όλη την εκπομπή:
https://youtu.be/ht4kAMtDvTE




Οδυσσέας Ελύτης, «Ο κήπος με τις αυταπάτες».
«Στο συντομότατο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε πέντε στίχους του Ίβυκου και άλλους τόσους του Κάλβου, πρόφτασε ν’ αφυπνιστεί από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία της η ομάς των λαών που επέτυχε στη συνέχεια να συγκροτήσει τα κράτη της Ευρώπης, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι, και για ένα διάστημα τόσο χαμηλής μετατρεψιμότητας που και ο τελευταίος φθόγγος της φωνής τους να ’χει σταθεί ανάμεσα στη ρίνα και τον λάρυγγα».



Οδυσσέας Ελύτης, «Ιδιωτική Οδός».
«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. (...) Στροφή, λοιπόν, όλο δεξιά και πρόσω καταπάνω στον κίνδυνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μη λιγοψυχήσει».



Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ


Στην εκπομπή αυτή ο ποιητής ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ μιλά λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1979)





Οδυσσέας Ελύτης
1911 – 1996

Βιογραφία
https://www.sansimera.gr/biographies/557








ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

(Τάκης Βαλασιάδης, 1912-1977)

«Ο άπονος άνθρωπος πως θα δείξει την απονιά του; Χτίζοντας βρύσες και περβόλια; Όχι. Χτίζοντας φυλακές και φράζοντας τους δρόμους για να μη γυρίσουν οι ξενιτεμένοι...» (Ο φούρνος)




Μενέλαος Λουντέμης: Συγγραφέας, Αγωνιστής, Άνθρωπος. Σαράντα χρόνια από τον θάνατό του.
Εφυγε σαν σήμερα το 1977
(Γράφει η Γιώτα Κοτσαύτη)



«Έζησα με τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους.
Γι’ αυτούς έγραψα, γι’ αυτούς αγωνίστηκα
με αγάπη και για την πνευματική τους άνοδο…»
Μ.Λ.




22 Ιανουαρίου 1977. Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης ένας οδηγός χάνει στιγμιαία τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Προλαβαίνει να απομακρυνθεί και να το ακινητοποιήσει πριν ξεψυχήσει. Ο οδηγός αυτός είναι ο Μενέλαος Λουντέμης. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, η καρδιά του -αυτή η καρδιά που άντεξε τόσες και τόσες συγκινήσεις- σταμάτησε να χτυπά…

Συγγραφέας αυτοδίδακτος, πολυγραφότατος, με λογοτεχνικό ταλέντο μοναδικό, κατόρθωσε από τα πρώτα του βιβλία να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό. Καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη λόγου και κέρδισε επάξια μία θέση στα νεοελληνικά γράμματα.

Τα σκληρά του βιώματα -προσφυγιά, φτώχεια, εξορίες, αρρώστιες- επηρέασαν το έργο του, όχι όμως και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους.

«…Είναι ένα κουτσό παλικάρι, που τραγουδάει με μια κιθάρα τα βάσανα του κόσμου και σαν κουραστεί, παίρνει ένα καλέμι και σμιλεύει τα τραγούδια του και τους καημούς του στα ξερόβραχα της πατρίδας μας και στα λιγοστά καμποχώραφα του τόπου μας. Στις ακρογιαλιές σκιτσάρει τις χαρές και τα όνειρά μας. Τότε τα κύματα παίρνουν τους στίχους του και τους μεταφέρουν στα πέλαγα του κόσμου. Στους κορμούς των δέντρων χαράζει τις ελπίδες μας για να τις πάρουν τα πουλιά και να τις τραγουδήσουν τα πρωινά στο Λαζαρέτο…»*

Με αυτά τα συγκινητικά λυρικά λόγια τον περιέγραφε ένας νεαρός πολιτικός κρατούμενος.

Τα κείμενά του υπήρξαν παρηγοριά για πολλούς φυλακισμένους και εξόριστους αγωνιστές. Καθώς και για πολλούς λαϊκούς ανθρώπους, του μόχθου και της βιοπάλης. Ήταν η φωνή τους, το σύμβολο της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ένας από αυτούς. Που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, τα κατάφερε.

«Προσφέρει μία κραυγή γνησιότητας, έχει τη δυναμικότητα και τη δαιμονισμένη ικανότητα να στήνει ανάμεσά μας ανθρώπους. Τους κουβαλάει πάντα από το ακένωτο αποθησαύρισμα της ζωής και των προσωπικών του εντυπώσεων»** γράφει ο ποιητής Νίκος Παππάς. Και, πράγματι, οι ήρωες του Λουντέμη είναι ζωντανοί, αληθινοί, μιλούν την αυθεντική τους γλώσσα, κινούνται στους φυσικούς τους χώρους. Είναι ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που χειρίζεται με τόση ευκολία και επιτυχία τους ιδιωματισμούς και τις τοπικές διαλέκτους.

Στις δύσκολες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, αλλά και της ανθρωπότητας, κάποιοι το έβαλαν στα πόδια, κάποιοι ήταν απόντες, κάποιοι πολέμησαν με όσα μέσα διέθεταν. Το «όπλο» του Μενέλαου Λουντέμη ήταν η πένα του. Μ’ αυτήν αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής του για την ελευθερία, την αγάπη, τη δικαιοσύνη -για μία κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από τον θάνατό του κι όμως ο λόγος του, αντιπολεμικός, αντιρατσιστικός, παραμένει επίκαιρος. Κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, τα βιβλία του θα είναι μία αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, ένα κίνητρο για να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα…



📚


http://atexnos.gr/%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9/?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork

*Φώτης Σιούμπουρας, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός, σ.152.

**Μενέλαος Λουντέμης, Το τραγούδι των διψασμένων, εκδόσεις Δωρικός, σ.6.

Πηγή φωτογραφίας: Φώτης Σιούμπουρας, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός, σ.156.

Η Γιώτα Κοτσαύτη είναι διαχειρίστρια της ομάδας Μενέλαος Λουντέμης




Μενέλαος Λουντέμης, βιογραφικό:


https://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwivtNuIp9XRAhVHWBQKHclwDZ0QFggYMAA&url=https%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%259C%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BF%25CF%2582_%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AD%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2582&usg=AFQjCNHkII5ACqTgOOWARo0JUFn4U18Mhg&sig2=PmoMKBto8bL-ys2Nj1m7Yw&bvm=bv.144224172,d.bGs



Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017


"Η πιο μεγάλη στιγμή!"




"Η πιο μεγάλη στιγμή!"

Τελικά, είναι αλήθεια!
Μια άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Ατελείωτο το ταξίδι εκεί μέσα
πάνω, κάτω
συνεχίζει και μετά θάνατο.

Εκεί μέσα
στην αβυσσαλέα ψυχή του κάθ΄ ενός
βρίσκεται κι ένα σύμπαν.
Και η μόνη ευκαιρία,
η μόνη στιγμή
που έχεις για να γίνεις ένα μ΄αυτό
είναι η μετάλη στιγμή
του ΕΡΩΤΑ.


Ε.Ξ.
(Αφιερωμένο στη Μαρία Βούλγαρη)






Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017



«Τα προβλήματα της Δημοκρατίας σήμερα»

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ






"Θα ήθελα να σας μιλήσω για τα σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας, λέω σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας και όχι προβλήματα της σημερινής δημοκρατίας γιατί δημοκρατία σήμερα πραγματικά δεν υπάρχει πουθενά -υπάρχουν το πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες, σχετικά προνομιούχες, προνομιούχες από πολλές απόψεις."


Ολόκληρο το άρθρο, στον σύνδεσμο που ακολουθεί:





Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος, επαγγελματίας ψυχαναλυτής από το 1973 και διευθυντής σπουδών στην Ανώτατη Σχολή για τις Κοινωνικές Επιστήμες. Βικιπαίδεια
Γέννηση: 11 Μαρτίου 1922, Κωνσταντινούπολη
Απεβίωσε: 26 Δεκεμβρίου 1997, Παρίσι, Γαλλία
Εκπαίδευση: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών