Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ο ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ!

Η επανάσταση των ιδεών!

«Πώς οπισθοδρομώντας εμμονικά στο παρελθόν του 18ου αιώνα η σκέψη μας έχει την ψευδαίσθηση ότι θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος;»



«...Πιο κοντά στο μέλλον λοιπόν και πιο κοντά στον έλεγχο των πραγμάτων, είναι οι εξουσίες οι οικονομικές και οι πολιτικές. Δηλαδή αυτοί που κατέχουν την ιδιοκτησία του συστήματος. Αυτοί λοιπόν κατέλαβαν και τις νέες πραγματικότητες στην τεχνολογία και λοιπά, και μετέβαλαν άρδην τους συσχετισμούς εις βάρος των κοινωνιών.

Αυτό δε δηλώνει ότι η εξέλιξη είναι προδιαγεγραμμένη να γίνει με αυτόν τον τρόπο, αλλά στο μεσοδιάστημα θα συναντήσουμε πραγματικότητες οι οποίες θα είναι εξαιρετικά αρνητικές για την κοινωνία. Οι κότες θα πατούν το πρόσωπο των ανθρώπων... Και αυτό συμβαίνει γιατί σημαντικές παράμετροι όπως η οικονομία, μεταβαίνουν στο μέλλον και κατακτούν τη δύναμη για να επιβάλουν συσχετισμούς αρνητικούς για την κοινωνία, αλλά απ΄την άλλη, διότι οι κοινωνίες και οι ιδεολογικοί αν θέλετε μέντορες τους, παραμένουν βαθιά εγκιβωτισμένοι σε ένα παρελθόν το οποίο έχει παρέλθει, έχει ολοκληρώσει την πορεία του και έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι πια επιχειρησιακό. Ούτε στο επίπεδο των αξιών ούτε στο επίπεδο των θεσμών και των σχέσεων δύναμης που αυτές συνεπάγονται. Θέλω να πω και το ζούμε ακριβώς με ιδιαίτερα οξύ τρόπο στην περίοδο των ιδεοληπτών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ανάκληση και η εμμονή στην ιδεολογία του διαφωτισμού επειδή ανάγεται σε μια άλλη εποχή, η επίκληση λοιπόν σήμερα είναι βαθιά αντιδραστική! Θέλει να σταματήσει την εξέλιξη της κοινωνίας προς μια κατεύθυνση που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς και θα την βάλει ξανά στο παιχνίδι των πολιτικών αποφάσεων. Του σκοπού της πολιτικής. Γιατί σήμερα οι κοινωνίες είναι έξω από το σκοπό της πολιτικής. Αν θέλουμε δηλαδή να κατανοήσουμε του τι συμβαίνει σήμερα, δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε ένα και μόνο γεγονός: Ότι κάποιοι κατέχουν το πολιτικό σύστημα, το κράτος, την ιδιοκτησία της οικονομίας και κάποιοι είναι στο περιθώριο. Αυτοί που είναι στο περιθώριο και ιδιωτεύουν είναι η κοινωνία. Τα μέλη της κοινωνίας.»

Όσων αφορά το νέο βιβλίο του καθηγητή, "Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά", από τις Εκδόσεις Πατάκη:
«Ο σωστός τίτλος θα ήταν, "η αντιμετάθεση". Δηλαδή το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς και ως υπότιτλος, η "Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά". Διότι είναι το ειδικότερο φαινόμενο και ακραίο αντιδραστικό φαινόμενο στη εξέλιξη της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή. Είναι ακραίο, διότι αφενός ασπάζεται όλα τα αρνητικά στοιχεία τα οποία οδήγησαν στην ήττα της Αριστεράς στον κόσμο και συγχρόνως είναι το φαινόμενο εκείνο της Αριστεράς που κατατείνει να χρησιμοποιήσει τα ιδεολογικά όπλα της Αριστεράς για να νομιμοποιήσει, να καθαγιάσει το ρόλο του ως θεμελιώδους συντελεστή της δυναστικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα.»

[...] «Εγώ όπως ξέρετε δεν είμαι νομέας του κράτους. Δεν απολαμβάνω τα αγαθά του κράτους για να το υποστηρίξω. Υποστηρίζω εξ αποφάσεως και από μακρύ χρόνο, από τότε που γεννήθηκα, μια αντίληψη των πραγμάτων που εδράζεται έξω από το σύστημα. Επομένως έχω την άνεση να επικαλούμαι την δική μου άποψη για τα πράγμα χωρίς να ρίχνω νερό στο κρασί μου. Και γνωρίζοντας -στο μέτρο που μπορεί κανείς να γνωρίζει τα πράγματα- γιατί αν ήμουν παραδείγματος χάρη φυσικός, δεν θα διεκδικούσα ρόλο επιστήμης στα πράγματα, θα διεκδικούσα ρόλο επιστήμης στη φυσική , στα πολιτικά πράγματα θα δήλωνα ότι είμαι πολίτης και έχω αυτές τις απόψεις και τίποτε άλλο.  Αρκούμαι λοιπόν στην πραγματικότητα.

Αυτά που συμβαίνουν λοιπόν σήμερα στον κόσμο, με αφετηρία τη Μέση Ανατολή, δεν είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ευρώπης ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Όποιος και να ήτανε στη θέση της Ευρώπης θα έκανε τα ίδια. Διότι αυτά τα προκαλεί η φάση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα που την αποκαλώ κρατοκεντρισμό. Δηλαδή είναι η συγκρότηση του κόσμου όλου με όρους αθροίσματος κρατών. Εδώ μπαίνουν ζητήματα ηγεμονίας. Όποιος είναι ισχυρός αισθάνεται ότι έχει να διεκδικήσει για όφελος των κοινωνιών του και των συμφερόντων αυτών οι οποίοι ηγούνται των χωρών, επιπρόσθετο όφελος απ΄τις άλλες χώρες. Ό,τι γίνεται μέσα στα κράτη γίνεται και σε διακρατικό πεδίο αλλά εκεί με όρους ισχύος και όχι με όρους εσωτερικών συσχετισμών που έχουν τουλάχιστον κάποιους κανόνες για στηρίξουν και τον αδύναμο. Κοιτάξτε, σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι το έθνος ανήκει στο κράτος και όχι στην κοινωνία. Δεν είναι η κοινωνία που έχει την ευθύνη του έθνους. Δεν είναι η κοινωνία που διαμορφώνει τη βούλησή της και λέει αυτό με συμφέρει και αυτό θέλω. Είναι κάποιος πρωθυπουργός με κάποιους παρακοιμώμενους της εξουσίας, ο οποίος αποφασίζει τι θέλει η κοινωνία, τι σκέφτεται, ποιο είναι το συμφέρον της και ούτω καθεξής. Εάν λοιπόν αυτός ο πρωθυπουργός και οι παρακοιμώμενοι αποφασίσουν ότι θα καταστρέψουν την κοινωνία και ότι θα βλάψουν τη χώρα, κανείς δε μπορεί να τους σταματήσει. Παρά μόνον με μια επανάστασηΑυτή είναι η φύση του πολιτικού συστήματος. Το βλέπουμε τώρα με τη διαχείριση του μεταναστευτικούΤι καλύτερο παράδειγμα, εκτός απ΄τα άλλα που ανάγονται στην αντιδραστική λογική που διακηρύσσουν καθημερινά ακόμα και πρόσφατα με την 25η Μαρτίου, ότι ο Ελληνισμός είναι παράγωγο, προέκταση του δυτικού διαφωτισμού. Δηλαδή η αυστηρή εχθρότητα την οποία επιδεικνύουν προς αυτή την κοινωνία και τις κληρονομιές της. Γιατί αυτή διδάσκει το μέλλον! Το παρελθόν της Δύσης είναι βαθιά φεουδαλικό. Δεν μπορεί να μας δώσεις λύσεις για τα σημερινά ζητήματα, ούτε και ο διαφωτισμός που επιχείρησε την υπέρβασή του. Το παρελθόν του ελληνικού κόσμου, επειδή είναι παρελθόν Δημοκρατίας και ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Αυτό δεν θέλουνε και γι΄αυτό απορρίπτουν τον Ελληνισμό του παρελθόντος. Αλλά συμβαίνει εδώ να έχουν απορρίψει ακόμη και τον ίδιο το Μάρξ ξέρετε. Η διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού έχει ιδιαίτερη σημασία γι΄αυτό. Διότι η λεγόμενη "διαχείριση" με όρους ανοιχτών συνόρων, είναι μια λύση η οποία είναι αδιέξοδη. Είναι καταστροφική και για αυτούς οι οποίοι είναι πρόσφυγες-οικονομικοί μετανάστες, αλλά και για την ίδια τη χώρα! Το γεγονός δηλαδή ότι μας έχουν αποκλείσει και έχουν μεταφέρει τα σύνορα της Ευρώπης στα Σκόπια, δεν είναι στοιχείο αντιδραστικής λογικής η οποία διέπει τις ευρωπαϊκές χώρες ακροδεξιάς, όπως επιχειρείται να ειπωθεί για να επιβληθεί η ιδεολογία της "ενιαίας σκέψης" και να μη τολμάει κανείς να αντιτείνει και να μη χαρακτηριστεί ακροδεξιός, είναι μια πολιτική η οποία καταστρέφει και αυτό το οποίο υποστηρίζει, γιατί δεν μπορεί να το διαχειριστεί, διότι για σκεφτείτε αύριο το πρωί να έρθει ένα εκατομμύριο ή δύο εκατομμύρια μετανάστες... Γιατί όταν λες "ελάτε" -δηλαδή πολιτική ανοιχτών συνόρων- όλοι θα έρθουν στο καλύτερο, δε υπάρχει κανείς που θα μείνει πίσω. Ιδίως όσο διατηρείται η αστάθεια! Αλλά από την άλλη το ερώτημα είναι: Πολιτική κλειστών συνόρων; Δεν είναι αυτή η πολιτική που εφαρμόζει η Ευρώπη σήμερα. Είναι αμυντική στάση στο ζήτημα των κλειστών συνόρων έναντι της Ελλάδας, για να μπορέσει να διαχειριστεί το μεταναστευτικό με όρους ελέγχου των ροών! Όχι μπάτε σκύλοι αλέστε!...Όχι μια χώρα/χώρες ελεύθερης βοσκής!...αλλά, με συντεταγμένο τρόπο ώστε, και την κοινωνική δυστυχία και το προσφυγικό, να διαχειριστεί με συγκεκριμένο και ελεγχόμενο τρόπο και να μην προκληθεί ζημιά στις χώρες υποδοχής. Το βλέπουμε αυτό με τον τρόπο που είναι ξέρετε εξαιρετικά αποτυχημένος, με τον τρόπο ενσωμάτωσης που ακολούθησαν οι δυτικο/ευρωπαϊκές χώρες, των μεταναστευτικών ροών και της πολιτειακής ενσωμάτωσης. Είναι αποτυχημένη ενσωμάτωση.» [...]

[...] «Ακούστε, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για το μέλλον αλλά και για το παρόν, πρέπει πρώτα πρώτα να απαλλαγούμε, να αποτινάξουμε τις βεβαιότητες που έχουμε ως προς τις πραγματικότητες που ζούμε. Δεν έχουμε ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε δημοκρατικό σύστημα. Αλλά αυτά τα δύο δεν είναι τα ίδια. Δεν είναι αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Ή αντιπροσωπευτική θα είναι ή Δημοκρατία. Αλλά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εάν δεν ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες, δεν θα γνωρίζουμε που ζούμε. Θα νομίζουμε ότι ζούμε στην εποχή της Δημοκρατίας ενώ ζούμε σε εποχή εκλόγιμης μοναρχίας. Ολιγαρχίας. Αυτό, μας απαγορεύει να σκεφτούμε το μέλλον. Διότι αν σας πω ή μου πείτε ότι δεν αποδέχεστε το σύστημα του κοινοβουλευτισμού, η απάντηση ή η σκέψη μου θα είναι, ότι... "άρα αυτός θέλει την δικτατορία". Εάν όμως, αποδεχτούμε την πραγματική φύση του σημερινού συστήματος, τότε θα ξέρουμε ότι υπάρχει και μια άλλη λύση. Ξέρετε πιο είναι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα;... Ότι η εποχή μας δεν στοιχειοθετεί μια κρίση, τα φαινόμενα που συναντάμε δεν εντάσσονται δηλαδή στην λογική της μετάβασης από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και του διαφωτισμού στην σύγχρονη εποχή. Αυτή έχει τελειώσει. Έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Έχουμε μια νέα φάση, η οποία έχει ανατρέψει τα δεδομένα. Έχουμε δηλαδή παραμέτρους, δυνάμεις που έχουν μεταβεί στο μέλλον, ενώ οι κοινωνίες και οι θεσμοί τους μένουν στο παρελθόν! Αυτή είναι η βασική συνιστώσα αυτής της ανατροπής των συσχετισμών που οδηγεί σε όλα τα άλλα. Και στο διακρατικό επίπεδο με την καθολική αστάθεια που δημιουργείται και στο εσωτερικό των χωρών με την πλήρη σταδιακά εξαθλίωση των κοινωνιών. Ποιο είναι το ζήτημα λοιπόν που οδηγεί σ΄ αυτή την ανατροπή; Ότι οι σχέσεις δύναμης, η πολιτική παρέμβαση δηλαδή της κοινωνίας γίνεται εξωθεσμικά στους δρόμους. Εκεί λοιπόν οι συσχετισμοί δεν μπορούν να παράξουν ουσιαστικά αποτέλεσμα, διότι αυτοί που κατέχουν την ιδιοκτησία του συστήματος, της οικονομίας και της πολιτικής, είναι πολύ μακριά από αυτές τις δυναμικές. Κάνουν ό,τι θέλουν και μπορούν να επιβάλουν το σύστημά τους. Είτε με τη βία, είτε με την ιδεολογική εγκατάσταση στα μυαλά των ανθρώπων της ενιαίας σκέψης, είτε με την επίκληση τους παρελθόντος όπως κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό λοιπόν για να ανατραπεί, ένας τρόπος υπάρχει! Να μπουν οι κοινωνίες στην πολιτική διαδικασία. Με άλλα λόγια, να μεταβούμε από το σημερινό σύστημα της κοινωνίας ιδιώτη, στην κοινωνία εταίρο της πολιτείας. Να γίνει το σύστημα κατ΄ελάχιστον αντιπροσωπευτικό. Όχι δημοκρατικό.Οι ανοησίες που λένε οι λεγόμενοι μεσοδημοκρατικοί ότι θα βάλουνε το περίφημο δημοψήφισμα και θα αλλάξει άρδην η κατάσταση, είναι τουλάχιστον ανοησίες. Δεν αλλάζει τίποτε. Το δημοψήφισμα και όλη αυτή η ιδεολογία της αμεσοδημοκρατίας είναι ιδεολογία της ολιγαρχίας. Φτιάχνει μια καλύτερη εκδοχή του πράγματος μέσα στην ολιγαρχία, δεν την υπερβαίνει.
Άρα λοιπόν, η μετατροπή των συσχετισμών μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο. Σκεφτείτε το πολύ απλά. Με την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική! Να γίνει εντολέας! Τώρα την ιδιότητα του εντολέα και του εντολοδόχου την κατέχει ο πρωθυπουργός και οι παρακοιμώμενοι. Στην αντιπροσώπευση η ιδιότητα του εντολέα μετατίθεται στην κοινωνία. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει η κοινωνία να γίνει διαρκής, καθημερινός θεσμός. Σκεφτείτε ποιες θα ήταν οι πολιτικές αποφάσεις στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα, εάν παραδείγματος χάρη, για να ολοκληρωθεί μια βούληση, απόφαση, της οποιασδήποτε κυβέρνησης, θα έπρεπε να συναινέσει και η κοινωνία. Με απλούς τρόπους. Με μια δημοσκόπηση. Και με πολλούς άλλους τρόπους αν θέλετε σήμερα, έχουμε την τεχνολογική δυνατότητα να το κάνουμε. Θα είχανε το ίδιο περιεχόμενο; Θα είχαμε εγκατασταθεί στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης; Ότι δηλαδή μόνο μια λύση υπάρχει και δεν υπάρχει δεύτερη; Ή αυτοί θα προσαρμοζόταν αντί να προσαρμόζουν την κοινωνία στις δικές τους προδιαγραφές, στη βούληση της κοινωνίας; Είναι πολύ απλή η σκέψη την οποία όμως δεν μπορούμε να υπερβούμε, γιατί μας έχουν εγκιβωτίσει σε βεβαιότητες οι οποίες δεν μας επιτρέπουν τη δημιουργική σκέψη και το μέλλον. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η κρατική διανόηση που διακινεί διάφορες αντιλήψεις στην εποχή μας, όχι μόνο η μηρυκαστική ελληνική αλλά και η γενικότερη, δεν έχει καμία πρόταση για το μέλλον. Το μέλλον μας, λέει, είναι το σήμερα. Άρα εδώ πρέπει να λύσουμε τα προβλήματά μας. Μην πάμε σε κάτι άλλο διότι αυτό κινδυνεύει να ανατρέψει τη δημοκρατία. Δηλαδή την ολιγαρχική πολιτεία που έχουμε.» [...]

[...] «Το να γίνει η κοινωνία συμμέτοχος στη λήψη αποφάσεων καθημερινά, ο τρόπος είναι πολύ εύκολος! Αυτό που είναι δύσκολο είναι να ξεριζώσει η κοινωνία, ο κάθε ένας από εμάς, την αντίληψη της ολικής εκχώρησης της βούλησής της, των συμφερόντων της σε κάποιους τρίτους και μάλιστα με έναν τρόπο απόλυτο και μη ανατρέψιμο. Με άλλα λόγια, να πάψουμε να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να δρούμε με τον τρόπο που δρούμε. Εάν πραγματοποιήσουμε μέσα μας την επανάσταση των εννοιών, θα οδηγηθούμε και σε μια επανάσταση των ιδεών! Με άλλα λόγια, η κοινωνία αντί να σκέφτεται την εναλλαγή στην εξουσία, την μεθάρμοση των δυναστών της δηλαδή, σκεφτεί και θέσει απέναντί της με λόγο και έργο την πολιτική τάξη της χώρα, της οποιασδήποτε χώρας και της πει: "εγώ θέλω να έχω θέση στην πολιτική", να είσαστε βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί να χυθεί αίμα και θα βρεθούν οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θα προστρέξουν να ενθυλακώσουν το όφελος και να αποκτήσουν πολιτική ηγεμονία. Άρα να διαχειριστούν το πρόταγμα της αντιπροσώπευσης και πολύ μακριά ακόμη από αυτό, τη Δημοκρατία.
Άρα λοιπόν, το κεντρικό πρόβλημα, είναι η φάση την οποία διερχόμαστε. Διότι δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί αυτή η εσωτερική επανάσταση γιατί ο κόσμος όλος ζει σε ένα περιβάλλον χειραγώγησης, μονοσήμαντης ιδεολογικής κατήχησης, αυτό που λέω ενιαίας σκέψης και πράξης.» [...]

[...] «Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με το μεταναστευτικό, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο αν δεν αναταχθεί πολύ πολύ σύντομα η πολιτική τάξη της χώρας για να υπερβεί τον εαυτό της και να αλλάξει άρδην πολιτικές απέναντι στη χώρα, πολύ φοβάμαι πως θα μας οδηγήσει σε μια κατάσταση που δεν θα την έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Η Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε όντως μια μείζονος σημασίας τομή για την Ιστορία του ελληνικού κόσμου, γιατί ολοκληρώνει μια συνολική διαδρομή πολλών χιλιάδων χρόνων, η σημερινή πραγματικότητα φοβάμαι ότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις τις οποίες δεν μπορούμε να φανταστούμε!. Θα μεταβληθεί η χώρα σε χώρο όπως έχω πει και μάλιστα με κίνδυνο να οδηγηθεί όχι στον ακρωτηριασμό της αλλά στη συνολική της ιμιοποίηση. Σε μια μη-χώρα καν... Αυτό είναι το τραγικό... Διότι ακριβώς η πολιτική τάξη της χώρας είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με το εθνικό συμφέρον... Με τις πολιτικές που θα έπρεπε να ακολουθούνται για να μην μπορούν να ταξινομηθούν σε αντιδραστικές και εχθρικές προς τη χώρα!
Διαβάζω αυτές τις μέρες, ότι ένας απ΄τους υπουργούς, είπε ότι για να βρούμε επενδύσεις θα ψάξουμε μεταξύ των προσφύγων. Ξέρετε τι μας διαφεύγει -όπως και για εκείνους που μιλάνε για ξένες επενδύσεις- ξέρετε τι μας διαφεύγει λοιπόν, ή τι μας υποκρύπτουν απέναντι από αυτήν την επιχειρηματολογία; Ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να δημιουργήσουν μια φιλική προς τον Έλληνα χώρα, ώστε να μη δραπετεύει για να διασώσει το χρήμα του και τον εαυτό του στο εξωτερικό. Διότι ο εθνικός πλούτος, από την αστική τάξη μέχρι και τα μεσαία στρώματα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, είναι τέτοιος, που εάν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να επανέλθει στη χώρα, δεν θα χρειάζεται καμία - όχι γιατί πρέπει να την απαγορεύσουμε αλλά για να δείξω τη διαφορά - καμία απολύτως ξένη επένδυση! Γιατί λοιπόν δεν παίρνουν τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργήσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση; Το αποκαλύπτει η βασική αναντιστοιχία με τη βούληση της κοινωνίας. Εάν κάνετε μια απλή μελέτη για το τι δηλώνει η κοινωνία σε σχέση με τις πολιτικές που ακολουθούνται, έστω και με αυτές τις δημοσκοπήσεις, και τι ακολουθούν οι κυβερνήσεις με τελευταία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα με το οποίο η κοινωνία είναι σύμφωνη με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Και αν παρακολουθήσετε σε βάθος δεκαετίας τι έχει πει η κοινωνία ότι πρέπει να γίνει και το τι κάνουν οι πολιτικοί μας, θα διαπιστώσετε ότι αν ακολουθούσαν τα βήματα της κοινωνίας, σήμερα η κατάσταση της χώρας θα ήταν πολύ διαφορετική!»

[...] «Δεν υπάρχει εναλλακτική διότι δεν θέλουν εναλλακτική. Ξέρετε ποια είναι η εναλλακτική; Αντί να διαπληκτίζονται για το μνημόνιο, έχοντας μεταβληθεί όλοι τους σε απλούς λογιστές της τρόικας και μάλιστα εκτελεστικοί λογιστές, να άρουν τα αίτια της καταστροφής και της διατήρησής μας στο βυθό! Που είναι το πολιτικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και η νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά! Γιατί δεν τα αγγίζουν διαχρονικά αυτά τα μεγάλα ζητήματα; Γιατί δεν υπερβαίνουν τον εαυτό τους και λειτουργούν μέσα σ΄αυτήν την κομματική λογική που μετατρέπουν σε εθνική πολιτική το ιδιοτελές τους συμφέρον; Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αλλά, τι περιμένετε από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί στην πολιτική, έχουν ανδρωθεί στην πολιτική, μέσα στους σκοτεινούς σωλήνες της κομματοκρατίας; ... Όταν βλέπετε πολιτικό ηγέτη, να βάζει στο βιογραφικό του -όπως διάβαζα πρόσφατα για τον τωρινό πρωθυπουργός- ότι λειτούργησε ως ο καταστροφέας του Λυκείου στο οποίο ηγούνταν της παράταξής του, του δεκαπενταμελούς... Δεν το είχα επικαλεστεί, παρ΄όλο που το άκουγα, μέχρι να το διαβάσω ως επίσημη βιογραφία του πρωθυπουργού. Κι αυτό θεωρείται ότι είναι τεκμήριο για να κυβερνήσει μια χώρα. Όπως και οι προηγούμενοι, που, δηλώνουν απ΄την άλλη μεριά με υπερηφάνεια ότι τέλειωσαν τα μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου...
Δεν υποκρύπτει λοιπόν αυτό το γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια τα έχουν μεταβάλει σε χώρους αναπαραγωγής και χειραγώγησης του κομματικού προσωπικού και της κοινωνίας; Και δεν τους επιτρέπουν να είναι ευπρόσωπα στον διεθνή χώρο ώστε να σπουδάζουν εκεί τα παιδιά τους;...
Αυτά είναι τα μεγάλα ζητήματα τα οποία αποτελούν την εναλλακτική πρόταση γι΄αυτή τη χώρα! Και όχι ο διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος ή ο χειρότερος διαχειριστής της καταστροφής της, των μνημονίων και όλων των άλλων καταστάσεων τις οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν και τις αντιμετωπίζουν εκ των ενόντων. Δίκην καφενείου! Διότι δεν υπάρχει καμία μελέτη των προβλημάτων τα οποία έχουν να αντιμετωπίσουν. Δεν τους ενδιαφέρουν.»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

Συνέντευξη στις 28.3.2016 στο ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο 9,84 και στον Γιώργο Σαχίνη.
Εδώ θα βρείτε το ηχιτικό της συνέντευξης:
http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/03/18-2832016.html


[Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης, Ελένη Ξένου.]




Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Μίλτος Σαχτούρης

( 29 Ιουλίου 1919 – 29 Μαρτίου 2005)



*Μίλτος Σαχτούρης

«ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ»

Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraülein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν

λιγοστεύουν...
_______________________________________

*Μίλτος Σαχτούρης
«Το ψωμί»

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό 
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι 
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω 
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή 
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό 
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό
Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!




Σημαντικός νεοέλληνας ποιητής. Εντάσσεται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, που διαδέχθηκε τους νεωτερικούς ποιητές του μεσοπολέμου.

Με καταγωγή από την Ύδρα, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1919 στην Αθήνα και ήταν δισέγγονος του ναυάρχου του '21 καπετάν Γιώργη Σαχτούρη. Το 1937 εγγράφηκε με προτροπή του πατέρα του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά μετά το θάνατό του την εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην ποίηση. Δεν άσκησε ποτέ του κανένα βιοποριστικό επάγγελμα και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν απόκτησε οικογένεια. Οι γονείς δίσταζαν να δώσουν το χέρι της κόρης τους στον γαμπρό Μιλτιάδη Σαχτούρη. «Όχι, γιατί ποιητής δεν είναι επάγγελμα» του έλεγαν και του έκλειναν την πόρτα.

Το 1943 γνωρίστηκε με τον Nίκο Eγγονόπουλο, μια συνάντηση που στάθηκε καθοριστική για τον ποιητή Σαχτούρη. Τον επόμενο χρόνο εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με ποίημά του στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Τα Νέα Ελληνικά», «Τραμ», «Το Δέντρο», «Η Λέξη» και «Νέα Εστία».

Το έργο του καθαρά ποιητικό και έχει κυκλοφορήσει στις συλλογές: «Οι Λησμονημένοι» (1945), «Παραλογαίς» (1948), «Με το πρόσωπο στον τοίχο» (1952), «Όταν σας μιλώ» (1956), «Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο» (1958), «Ο περίπατος» (1960), «Τα στίγματα» (1962), «Σφραγίδα ή όγδοη Σελήνη» (1964), «Το σκεύος» (1971), «Ποιήματα 1945-1971», «Χρωμοτραύματα» (1980), «Εκτοπλάσματα» (1986), «Καταβύθιση» (1990), «Εκτοτε» (1996) και «Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια» (1998).

Τιμήθηκε με τρία βραβεία: Το 1956 με το Α' Βραβείο του διαγωνισμού «Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές» της RAI για τη συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1987 με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα».

Ο Σαχτούρης είναι ποιητής του κλειστού χώρου, αντιηρωικός, εκφραστής και απολογητής της κατακερματισμένης και καθημαγμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Απορρίπτει την παραδοσιακή γραφή και στρέφεται στον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Διαφοροποιείται από τους σύγχρονους ομοτέχνους του, επειδή οικοδομεί το έργο του με εφιαλτικές εικόνες και σύμβολα, που πλησιάζουν περισσότερο τον εξπρεσιονισμό.

Υπερτονίζει το παράλογο, ενώ από τον Υπερρεαλισμό από τον οποίον ξεκίνησε, κρατά τη φαντασία και την παραίσθηση, όχι όμως και τη συνειρμική εκφορά του λόγου. Είναι ποιητής του ατομικού άγχους, αλλά μέσα στο έργο του είναι διάσπαρτος ο απόηχος του άγχους μιας ολόκληρης εποχής. Κι όμως, η ποίησή του δεν είναι απαισιόδοξη. Ο δημιουργός της ομολογεί «Πάντα θα 'χουμε ανάγκη από ουρανό».

Έργα του έχουν μεταφραστεί στη γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική, πολωνική και βουλγαρική. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους Μάνο Χατζιδάκι, Αργύρη Κουνάδη, Γιάννη Σπανό, Κυριάκο Σφέτσα και Νίκο Ξυδάκη.

Ο Μίλτος Σαχτούρης έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου του 2005.


Πηγή: sansimera.gr




ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ - ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ


Τὸ ἐπεισόδιο τῆς ἐκπομπῆς «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» μὲ τῖτλο «ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ» εἶναι ἀφιερωμένο στὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ποιητῆ ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ. Τὸ Τρίτο Πρόγραμμα τῆς Ἑλληνικῆς Ραδιοφωνίας παρουσιάζει μιὰ ἀνέκδοτη ἠχογράφηση μὲ ἀναγνώσεις ποιημάτων τοῦ.





Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Το παράδοξο ως «αυτονόητο»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ



"Όταν ο πολιτικός αξιώνει τη δίωξη του πολίτη δυνάμει νόμου από τον οποίον ο ίδιος έχει εξαιρέσει τον εαυτό του"
Το συγκεκριμένο «συμβάν» προκάλεσε τις επισημάνσεις μου, διότι εγείρει ορισμένα ζητήματα, αποδεικτικά του νοσηρού κλίματος που έχει εγκατασταθεί στη χώρα.

α. Για την ενεργοποίηση της διαδικασίας του αυτοφώρου σχετικά με το αδίκημα της εξύβρισης/δυσφήμησης πολιτικού τινός, υποθέτω ότι οφείλει να ελεγχθεί η αλήθεια των πραγματικών περιστατικών. Έγινε όντως ο έλεγχος αυτός; Αρκεί μόνη η υποβολή μήνυσης για εξύβριση/συκοφαντική δυσφήμηση από κάποιον πολίτη για να κινηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου; Ή μήπως ισχύει η αρχή ότι η αλήθεια του βουλευτή είναι εξ ορισμού βεβαία και δεν υπόκειται στον έλεγχο της δικαιοσύνης;

β. Η ελευθερία του δημοσιογράφου δεν είναι αυτοτελής αλλά παρένθετη. Προστατεύεται, υπό τον όρον ότι ασκείται στο πλαίσιο του σκοπού της ενημέρωσης της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, υπάρχει για να υπηρετεί την ελευθερία της κοινωνίας. Δεν μπορεί, επομένως, να ασκείται καταχρηστικά, δηλαδή να υπηρετεί ειδικούς σκοπούς και συμφέροντα. Δεν έχω δει ακόμη την εισαγγελική αρχή να επιλαμβάνεται σε διαχείριση του πολιτικού γεγονότος από ΜΜΕ εξόφθαλμα χειραγωγητική και ιδιοτελή, δηλαδή καταχρηστική της ελευθερίας του δημοσιογράφου.

γ. Επισημαίνω την αντίφαση ο πολιτικός να έχει αυτοεξαιρεθεί κατά τρόπο προκλητικό από τη δικαιοσύνη, να έχει τοποθετήσει εαυτόν υπεράνω του νόμου, δίκην απολυταρχικού μονάρχη, και να επικαλείται τον νόμο, προκειμένου να στραφεί για το ίδιο αδίκημα εναντίον οποιουδήποτε πολίτη. Ο πολιτικός θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να εξυβρίζει, να συκοφαντεί, να καταστρατηγεί το Σύνταγμα και τους νόμους, να δωροδοκείται, να διαπράττει κάθε είδους αδικήματα και, μάλιστα, στον ιδιωτικό του βίο, αλλά να μην υπάγεται στη δικαιοσύνη.


Ο πολιτικός επίσης, διακηρύσσει και περαιτέρω προνοεί στο Σύνταγμα ότι ο πολίτης δεν δικαιούται να αποφαίνεται επί δημοσιονομικών ζητημάτων, δεδομένου ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί να φορολογηθεί περισσότερο ή θα αξιώσει να αυξήσει τις παροχές που απολαμβάνει (λ.χ. τον μισθό του κ.λ.π.). Στον αντίποδα, όμως, θεωρεί αυτονόητο ότι ο ίδιος δικαιούται να αυξάνει τις πάσης φύσεως απολαβές του, να αποφασίζει την απαλλαγή του από φορολογικά βάρη κ.λ.π.

Επιβεβαιώνεται, προφανώς, η διαπίστωσή μας ότι ο κάτοχος της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας δεν υπόκειται στη δικαιοσύνη ούτε και δεσμεύεται ή επιβαρύνεται από τις δημοσιονομικές και άλλες υποχρεώσεις που βαρύνουν τους άλλους. Να υποθέσουμε ότι η άρχουσα δικαιοσύνη δεν διακρίνει στην εξαίρεση του πολιτικού προσωπικού από την πολιτεία δικαίου την καταστρατήγηση των θεμελίων (που δεν επιτρέπεται η αναθεώρησή τους) του ίδιου του Συντάγματος; 111
[111. Θα αδικούσα την άρχουσα δικαιοσύνη εάν δεν επεσήμαινα ότι πρώτοι διδάξαντες τη διαστροφή των εννοιών και την αρχή της υπερίσχυσης των μη θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος επί εκείνων που ορίζουν το είδος του πολιτεύματος είναι οι συνταγματολόγοι. Οι οποίοι και καθοδηγούν τους φορείς της δικαιοσύνης στην καταστρατήγηση του ίδιου του πολιτεύματος που υποτίθεται ότι θεσπίζουν, με πρόσημο το «πολιτικώς ορθόν» της ερμηνείας.]


Η αντίληψη ότι ο νόμος είναι για τους άλλους -και δη για τους υποτιθέμενους εντολείς του πολιτικού- είναι προφανώς αποδεικτική του αυστηρά πρώιμου -δηλαδή μοναρχικής αναφοράς- ολιγαρχικού χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος. Όμως, η άνευ όρων προσκύρωση της δικαιοσύνης στο παρεκβατικό αυτό πνεύμα της ολιγαρχικής κομματοκρατίας δεν προμηνύει παρά μόνον δεινά για την κοινωνία των πολιτών και τον τόπο.

Η αντίφαση αυτή, που διατηρεί στο προσκήνιο τη διαφορά μεταξύ της ολιγαρχικής ορθότητας στην Εσπερία και της εκφυλισμένης κομματοκρατίας στα καθ΄ημάς, συνομολογεί γιατί η πολιτική τάξη της χώρας αποκλίνει εμμονικά από την ολιγαρχική ορθότητα, δίκην αξιώματος. Έτσι, ενώ θεωρεί απαράδεκτο η κοινωνία των πολιτών να αποφασίζει «δημοψηφισματικά» για δημοσιονομικά ζητήματα, η ίδια διατηρεί το δικαίωμα να αυξάνει τις απολαβές της, να εξαιρείται από τις δημοσιονομικές ευθύνες της, να λειτουργεί αντινομικά, να ευνοεί τους πελάτες της και πολλά άλλα. Θα έλεγα ότι η αρχή αυτή, πέραν του ότι προσιδιάζει στην ολιγαρχία, απορρέει από μια γενική αρχή του πολιτικού φαινομένου, που διέπει το πολιτικό φαινόμενο στην ολότητά του, η οποία διδάσκει ότι ο κάτοχος της πολιτικής κυριαρχίας είναι νόμος καθεαυτόν και, συνακόλουθα, αυτοδικαίως μη υποκείμενος στους νόμους, πολλώ δε μάλλον, μη ίσος έναντι των πολιτών. Η αρχή της ισότητας που διακηρύσσει το Σύνταγμα, που η ίδια η πολιτική τάξη καθιέρωσε, ισχύει για τους «άλλους», όχι προφανώς γι΄αυτήν. Αυτό, άλλωστε, ορίζουν πάμπολλες μη θεμελιώδεις διατάξεις του, για να μην επικαλεσθώ τα καταστρατηγικού χαρακτήρα νομοθετήματα και αποφάσεις του καθαρτηρίου θεσμού της Βουλής.


Γιώργος Κοντογιώργης


Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά
ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ

Σελ. 270-273.


Ελένη Ξένου.



Όλος ο Ελληνικός πολιτισμός είναι δημιούργημα της Ελένης με τη σημαντική εμβέλεια της λέξεως «Ελένης»!

Φιλόσοφος, Αναστάσιος Ασημακόπουλος



"ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ"

«Δε γίνεται κάποιος να κατανοήσει τον Όμηρο αν δεν έχει κατανοήσει πρωτίστως τι είναι η "Ελένη"!
Έχουν λεχθεί πολλά για την "Ελένη". Όλα είναι σοβαρά, όλα συνεισφέρουν, δεν θα αρνηθούμε τίποτα, έχουμε την δική μας ερμηνεία επίσης.
Έλευση της νοήσεως από το " Έλη", που σημαίνει "σέλας", ηλιοφέγγισμα και νοός, γιατί υπάρχει και ο "Έλενος".
Έλη+νοός, αντιφέγγισμα ηλιακό, νοητικό και σέλας! Αυτό, σημαίνει τουλάχιστον 5 ακτίνες! Πέντε ακτίνες εκπροσωπούν την "Ελένη"!
Η Ελένη, δεν είναι γυναίκα. Είναι ένα σύμβολα πρόσωπο! Η Ελένη είναι εκείνη η οποία καταστρέφει τους άνδρες, διότι έγινε μεγάλη καταστροφή κατά την έλευση της Ελένης και των φλογών της από την Αφροδίτη, γι΄αυτό συνδέεται άμεσα και λειτουργικά η Ελένη με την Αφροδίτη! Όταν επιλέγεται στα καλλιστεία της Ήβης από τον ίδιο τον Πάρη (ή Αλέξανδρο), έναν Τρώα, πρέπει να επισημάνουμε γιατί ο ίδιος ο Δίας επέλεξε έναν Τρώα και όχι έναν Αχαιό για κριτή των τριών Ήρας, Αφροδίτης και Αθηνάς, (το ερώτημα θα το απαντήσουμε σε λίγο), και επέλεξε την Αφροδίτη.
Αφροδίτη+Ελένη συνδέονται όπως είπαμε άμεσα και λειτουργικά ως μεγέθη. Η Αφροδίτη, αναδύεται μέσα από την θάλασσα του χρόνου-Κρόνου, το δάκρυ του Κρόνου όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι για τη θάλασσα. Ο "άνθρωπος" πρέπει να αντιμετωπίσει τη θάλασσα! Την θάλασσα στην πρώτη της έκβαση στον βιόκυκλο. Δεύτερον, τον δια πνιγμού θάνατο, που σημαίνει ότι πρέπει κανένας να ξεπεράσει όλες τις συγκινησιακές κατολισθήσεις, (αυτό ήταν και ο Χριστός όταν περιπάτησε ως μεγάλος μύστης επί των υδάτων, πραγματικά και μεταφορικά) και αυτό έχει βέβαια σχέση με τη λαοθάλασσα. Πρέπει κανένας να αντιμετωπίσει τη λαοθάλασσα, να την υπερνικήσει και να την διδάξει. Έτσι, την μακροϊδεατή όπως λέμε, η αναδυομένη μέσα από τον επαναγεννητικό άυλο κύκλο Αφροδίτη, επιλέγει την "Ωραία Ελένη". Η Ελένη είναι το γεγονός της Έλευσης όλων των κυρίων της φλώγας από την Αφροδίτη αλλά και από άλλους πλανήτες, στην Λακεδαιμονία! Γιατί στη Λακεδαιμονία;
Τι είναι η Σπάρτη κατ΄αρχάς; Επελέγη η Χώρα των Δαιμόνων. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πίστευαν ότι εκτός από τα τρία υπ ανθρώπινα πεδία, υπάρχουν και τρία υπερανθρώπινα πεδία. Το 5ο πεδίο είναι των δαιμόνων, το 6ο των ημίθεων και το 7ο των Θεών! Λάκκος δαιμόνων σημαίνει, η πτώση των δαιμόνων σε επαναγεννήσεις! Και Σπάρτη σημαίνει σπέρμα! Γι΄αυτό και η κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης είναι η Ερμιόνη. Έρμα=Ερμής. Ο γιος της Μαίας. Μαία, αναγραμματιζόμενη σημαίνει "αίμα". Είναι ο επαναγεννητικός κύκλος. Είναι το DNA και RNA σε σύγχρονη ορολογία. Γιατί οι συζεύξεις πρέπει να είναι ετερογενής σε όλο το επιστητό!


«Ωραία Ελένη»

Επελέγη λοιπόν εκεί γιατί ο σκοπός ελεύσεως των κυρίων της φλόγας ή της "Ελένης", των κυρίων του νοός, ήταν κατώτερου και ανώτερου νοός, το κοινό αίτιο της ελεύσεως της Ελένης με ό,τι συμβολίζει, ήταν ακριβώς η Αφοβία μπροστά στον Θάνατο! Και μόνον στη Σπάρτη από όλη την Ελλάδα μάθαιναν πώς να θνήσκουν και εν όψη ενός επικείμενου θανάτου, μάθαιναν να ΖΟΥΝ! Αυτό έκανε ο Λεωνίδας! Προσπαθήστε να βρείτε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Γης, που 300 άτομα ήταν έτοιμα να πεθάνουν αμέσως! Είναι ένας μεγάλος "ΗΡΩΙΣΜΟΣ" που ξεπερνά ως και τον Όλυμπο! Μόνο η Σπάρτη θα μπορούσε να διδάξει λοιπόν αυτό το μάθημα! Γι΄αυτό ακριβώς στην Σπάρτη επιγειώθηκε η Ωραία Ελένη! Όλος ο Ελληνικός πολιτισμός είναι δημιούργημα της Ελένης με τη σημαντική εμβέλεια της λέξεως της Ελένης! Η σύζευξη της "Ελένης" και της "λάδας" (στο ελληνικό αλφάβητο κατά σειρά Κ, Λ, Μ), ΕΛ+ΛΑΔΑ μας κάνουν την "ΕΛΛΑΔΑ"!».


«Αφροδίτη»





Απομαγνητοφώνηση Ελένη Ξένου.
ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ''ΟΜΗΡΟΜΕΤΡΙΑ'' 23/02/1994
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΡΙΣΗΛΙΟΝ





Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017


ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ - 27 ΜΑΡΤΙΟΥ
Και το Θέατρο ξεκινάει από τον Αρχαίο ελληνικό κόσμο!




Αρχαίο ελληνικό Θέατρο

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο γεννιέται στις αγροτικές γιορτές προς τιμήν του θεού Διόνυσου. Σε αυτές τις γιορτές ψάλλονταν διθύραμβοι, απαγγέλονταν ποιήματα, φαλλικά τραγούδια και τραγούδια με πειράγματα, που περιείχαν στοιχεία διαλόγου και σπέρματα θεατρικής δράσης.

Αισχύλος
Αθηναίος πολίτης, γιος του Ευφορίωνα, γεννήθηκε στην Ελευσίνα, το 525. Ο Αισχύλος καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια γαιοκτημόνων. Δεν ξέρουμε από πιο ακριβώς γένος ευπατριδών καταγόταν, όμως οι ευπατρίδες ρύθμιζαν τις τελετουργίες των μυστηρίων και σίγουρα ο Αισχύλος ήταν γνώστης των Ελευσινίων Μυστηρίων...περισσότερα

Σοφοκλής
Ο Σοφοκλής ήταν γιός του Αθηναίου κατασκευαστή μαχαιρίων Σόφιλλου, γεννήθηκε το 497/6 στον Κολωνό και έζησε όλα του τα χρόνια στην Αθήνα. Ο Σοφοκλής αγαπούσε πολύ την πόλη του και τους κατοίκους της και οι Αθηναίοι του ανταπέδωσαν αυτή την αγάπη με το παραπάνω...περισσότερα

Ευριπίδης
Ο Ευριπίδης, ο νεώτερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές της αρχαιότητας γεννήθηκε στη Σαλαμίνα το 485/4. Πατέρας του ήταν ο Μνησαρχίδης και μητέρα του η Κλειτώ που ανήκαν σε γενιά πλούσιων κτηματιών και φρόντισαν να δώσουν στον γιό τους, μια τέλεια για την εποχή μόρφωση που ξεχωρίζει και στο έργο του...περισσότερα

Αριστοφάνης

Με το όνομα του Αριστοφάνη σώζονται μέχρι τις μέρες μας 11 κωμωδίες, ενώ υπολογίζεται ότι είχε γράψει τις τετραπλάσιες. Από τους αντιπάλους του δεν μας έχει σωθεί κανένα ολόκληρο έργο κι αυτό δεν είναι τυχαίο: τους πρώτους αιώνες μετά Χριστού, οι αττικιστές πίστεψαν πως τα έργα του Αριστοφάνη ήταν τα πιο κοντινά στην τότε καθημερινή αττική γλώσσα και τα θεώρησαν πρότυπο...περισσότερα.
Οι ρίζες του θεάτρου φτάνουν πολύ βαθιά πίσω στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πρώτων κοινωνιών. Μαζί με τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας γεννήθηκε ο χορός, που ήταν η πρώτη θεατρική πράξη. Από τότε κιόλας συναντάει κανείς ίχνη από τραγούδια και χορούς προς τιμήν ενός Θεού που ερμηνέυονται από ιερείς και πιστούς, καθώς και μια απεικόνιση της γέννησης του Θεού, του θανάτου του και της ανάστασής του.

Πρώτη μεγάλη θεατρική εποχή στην ιστορία του Πολιτισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ο 5ος αι. π.Χ. στην Ελλάδα. Τότε ήταν που οι τραγωδίες και οι κωμωδίες ερμηνέυτηκαν για πρώτη φορά όχι από ιερείς αλλά από ηθοποιούς και σε ειδικά κατασκευασμένους χώρους ή τοποθεσίες, που, αν και τόποι ιεροί, δεν ήταν όμως ναοί. Σώζονται μέχρι και σήμερα τα ερείπια από μερικούς τέτοιους τόπους, μερικά ντοκουμέντα τόσο για τις παραστάσεις όσο και για τους χώρους, καθώς και ένα σημαντικό μέρος του έργου των αρχαίων ποιητών. Ολα αυτά μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες και συγχρόνως έχουν επιδράσει πάνω στο Ευρωπαϊκό και το Αμερικάνικο θέατρο.



ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑI ΤΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ

Η γέννηση του διθυράμβου μπορούμε να πούμε αποτελεί την καταγωγή του θεάτρου. Ο διθύραμβος τραγουδιόταν γύρω απ' το βωμό του Διόνυσου, του θεού του κρασιού. Ερμηνευόταν από ένα χορό πενήντα ανδρών (πέντε άνδρες για κάθε μια απ'τις δέκα φυλές της Αττικής).

Το πιο σημαντικό όμως για την ιστορία του θεάτρου ήταν ότι ο διθύραμβος ενώ αρχικά πραγματευόταν αποκλειστικά τη ζωή και τη λατρεία του Διόνυσου άρχισε να να περιλαμβάνει ιστορίες για τους ημίθεους και τους ήρωες, τους μυθολογικούς προγόνους των Ελλήνων και των συγγενικών λαών. Θέματα αντλούν από την θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά τους (π.χ. Ομηρικά έπη). Ήταν οι καλές ή οι κακές πράξεις των ηρώων, οι πόλεμοι, οι έχθρες, οι γάμοι, οι μοιχείες, τα πεπρωμένα των παιδιών τους. Όλα αυτά ωθούν σε σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό, το καλό και το κακό, το παιδί και το γονιό, το καθήκον και την ανθρώπινη φύση. Καταλήγουν στην συμφιλίωση αλλά και στο χάος (Ελληνική Τραγωδία).

Το Αρχαίο Ελληνικό δράμα δεν περιοριζόταν μόνο στην τραγωδία αλλά υπήρχε και η κωμωδία, που βρισκόταν ήδη σε εμβρυακή μορφή στα ξεφαντώματα που γίνονταν στα χωριά. Στα ξεφαντώματα αυτά κυριαρχούσαν τα καλαμπούρια των σατύρων, των συνοδών του Διονύσου, που ήταν μισοί άνθρωποι και μισοί τράγοι.

Ο διθύραμβος συνέχισε για αρκετό καιρό να διευρύνει τη θεματική του, χωρίς ωστόσο και να αποκτά πραγματικό δραματικό περιεχόμενο. Για να γίνει η λατρεία θέατρο, χρειαζόταν και κάτι ακόμα. Αυτό το νέο στοιχείο το έφερε ο Θέσπις στον οποίο και αποδόθηκε η τιμή της πατρότητας του θεάτρου.


Αρχαίο ελληνικό θέατρο (αρχιτεκτονική)Το αρχαίο ελληνικό θέατρο ως αρχιτεκτόνημα είναι μια υπαίθρια αμφιθεατρική κατασκευή ημικυκλικής κάτοψης γύρω από μια κυκλική πλατεία. Χρησίμευε για θρησκευτικές τελετουργίες, αγώνες μουσικής και ποίησης, θεατρικές παραστάσεις, συνελεύσεις του δήμου ή της βουλής της πόλης-κράτους, ακόμα και ως αγορά. Κατά την Αρχαϊκή Περίοδο οι θεατρικοί χώροι διαμορφώνονταν με ήπιες επεμβάσεις σε χαμηλές, φυσικές κατωφέρειες του εδάφους χωρίς λίθινες κατασκευές, ή το πολύ-πολύ με συσσώρευση χωμάτων. Τέτοιες κατασκευές δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν από την αρχαιολογική έρευνα. Ορχήστρα γύρω από την οποία στήνονταν ξύλινα καθίσματα έχει εντοπιστεί ωστόσο στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας. Εκεί τελούνταν στα χρόνια του τυράννου Πεισίστρατου οι θεατρικοί αγώνες, που από την εποχή του Κλεισθένη μεταφέρθηκαν στο Θέατρο του Διονύσου, στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης. Γύρω στο 335-330 π.Χ., επί Λυκούργου, ανακατασκευάστηκε αυτό το θέατρο εξολοκλήρου από λίθο. Τότε πια αποκρυσταλλώθηκε ο αρχιτεκτονικός τύπος του θεάτρου στη λίθινη μορφή του.


Τα μέρη του θεάτρου και η εξέλιξή τους
Στο κέντρο ενός αρχαίου ελληνικού θεάτρου βρίσκεται μια κυκλική, συχνά πλακόστρωτη πλατεία, η ορχήστρα. Στην ορχήστρα έπαιρνε θέση με την έναρξη της θεατρικής παράστασης ο χορός και εκεί ανέπτυσσαν τη δράση τους κατά την πρώιμη περίοδο και οι υποκριτές. Η ορχήστρα, με άλλα λόγια, ήταν η σκηνή των σημερινών θεάτρων. Ο εύριπος, ένας αγωγός απορροής στην περίμετρο της ορχήστρας, τη χώριζε από τον αμφιθεατρικό χώρο των καθισμάτων και την προστάτευε από πλημύρα σε περίπτωση βροχής. Ο αμφιθεατρικός χώρος που περιέβαλλε τη σκηνή ήταν το κοίλον. Στο κέντρο της ορχήστρας βρισκόταν η θυμέλη, ένας βωμός για το θεό Διόνυσο.
Σκηνή στο αρχαίο θέατρο ονομάζεται ένα ορθογώνιο, μακρόστενο, στεγασμένο κτήριο, που προστέθηκε τον 5ο αι. π.Χ. στην περιφέρεια της ορχήστρας απέναντι από το κοίλον. Αρχικά η σκηνή ήταν ισόγεια και χρησιμοποιόταν μόνο ως αποδυτήριον, όπως τα σημερινά παρασκήνια και τα καμαρίνια. Μπροστά της, προς την πλευρά της ορχήστρας, βρισκόταν το προσκήνιον, μια στοά με κίονες ή ημικίονες. Ανάμεσα στα μετακιόνια διαστήματα του προσκηνίου βρίσκονταν θυρώματα και ζωγραφικοί πίνακες, που απέδιδαν το σκηνικό βάθος της δράσης πίσω από τους υποκριτές στην ορχήστρα. Τα θυρώματα του προσκηνίου απέδιδαν τρεις πύλες, από τις οποίες έρχονταν οι υποκριτές. Το προσκήνιον ήταν αρχικά πτυσσόμενο και χρησιμοποιόνταν ιδιαίτερα στις παραστάσεις της Νέας Κωμωδίας του Μενάνδρου (περ. 300 π.Χ.), στην οποία περιορίστηκε ο ρόλος του χορού και ενισχύθηκαν οι υποκριτές. Στις παραστάσεις αυτές τοποθετούνταν το ξύλινο προσκήνιον μπροστά στη σκηνή και αφαιρούνταν μετά για τις παραστάσεις της τραγωδίας. Με τον καιρό καθιερώθηκε και από το 2ο αι. π.Χ. χρησιμοποιόταν και στις τραγωδίες. Στη Θάσο ωστόσο αναφέρει μια επιγραφή σε λίθινο επιστύλιο ότι ο Λυσίστρατος, ένας θεωρός των μέσων του 4ου αι. π.Χ., αφιέρωσε το προσκήνιον του θεάτρου της Θάσου στο Διόνυσο. Στα δύο άκρα της σκηνής προεξείχαν τα παρασκήνια, δύο πτέρυγες που έδιναν στην κάτοψη της σκηνής σχήμα Π.
Κατά την Πρώιμη Ελληνιστική Περίοδο η σκηνή έγινε διώροφη, με την οροφή του ισογείου να εξέχει κάτω από τον πρώτο όροφο σχηματίζοντας έναν εξώστη. Από το 2ο αι. π.Χ. η δράση των υποκριτών μεταφέρθηκε πάνω σε αυτό τον εξώστη, που ονομάστηκε λογείον, ενώ το σκηνικό βάθος τοποθετήθηκε στην πρόσοψη του πρώτου ορόφου.


Το αρχαίο θέατρο των Δελφών

Το κοίλον ήταν το κεκλιμένο χωνοειδές επίπεδο, στο οποίο απλώνονται αμφιθεατρικά τα εδώλια των θεατών. Η καμπυλότητά του ακολουθεί την καμπυλότητα της ορχήστρας και τα άκρα του καταλήγουν σε αναλημματικούς τοίχους κατασκευασμένους με ορθογώνια λιθοδομή. Το κοίλον συνήθως δεν ενώνεται με το κτήριο της σκηνής. Ανάμεσα στους αναλημματικούς του τοίχους και τα άκρα της σκηνής υπήρχαν διάδρομοι για την προσέλευση των θεατών και, με την έναρξη της παράστασης, για την είσοδο του χορού. Αυτοί οι διάδρομοι ονομάζονται πάροδοι και διακοσμούνται στα μεγαλύτερα θέατρα με μνημειώδεις πύλες. Στις παρόδους των θεάτρων στήνονταν συχνά μνημειώδεις στήλες ή επιγραφές με ψηφίσματα για να τα βλέπει πολύς κόσμος. Οριζόντιοι διάδρομοι, τα διαζώματα, χωρίζουν το κοίλον σε ζώνες. Κάθε ζώνη χωρίζεται με εγκάρσιες ακτινωτές σκάλες σε σφηνοειδή τμήματα, τις κερκίδες. Στην πρώτη σειρά του κοίλου, στην περίμετρο της ορχήστρας, βρισκόταν η προεδρία, μια ημικυκλική σειρά λίθινων καθισμάτων ή θρόνων προορισμένων για τους αξιωματούχους και τα τιμώμενα πρόσωπα. Τα υπόλοιπα καθίσματα μπορεί να ήταν λίθινα, ή από ξύλο (ίκρια) πάνω σε λίθινο υπόβαθρο. Πάνω από την τελευταία σειρά καθισμάτων μπορούσε να επεκταθεί το θέατρο, αν το επέβαλλαν οι ανάγκες, με την προσθήκη επιθεάτρου.
Σημαντικά θέατρα

Θέατρα υπήρχαν σε κάθε πόλη και σε κάθε ιερό κάποιου μεγέθους. Πολλά από αυτά τα θέατρα δεν έχουν εντοπισθεί, γιατί δεν είχαν λίθινες κατασκευές, ή σώζονται σε κακή κατάσταση. Θέατρα γνωρίζουμε, μεταξύ άλλων, στη Λάρισα, όπου διασώζονται και τα δύο αρχαία θέατρα, στο Ιερό του Ποσειδώνα στην Ισθμία (5ος αι. π.Χ.), στη Θάσο (5ος αι. π.Χ.), στο Δίον (5ος αι. π.Χ.), στο οχυρό του Ραμνούντα Αττικής (τέλη 5ου αι. π.Χ.), στους Φιλίππους Καβάλας (μέσα 4ου αι. π.Χ.), στην Ερέτρια (τελευταίο τέταρτο 4ου αι. π.Χ.), στη Βεργίνα (αρχαίες Αιγές) βόρεια του ανακτόρου (β΄ μισό 4ου αι. π.Χ.), στη Δωδώνη (αρχές 3ου αι. π.Χ.-1ος αι. μ.Χ.), στη Δημητριάδα (3ος αι. π.Χ.), στη Δήλο (3ος αι. π.Χ.), στο Άργος (3ος αι. π.Χ.), στο Ιερό των Καβείρων στην Θήβα (3ος-1ος αι. π.Χ.), στο Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη (γύρω στο 200 π.Χ.), στις Οινιάδες Ακαρνανίας (3ος-2ος αι. π.Χ.), στη Μαγνησία του Μαιάνδρου (3ος –2ος αι. π.Χ.), στη Μίεζα (2ος αι. π.Χ.), στη Ζέα του Πειραιά (3ος-2ος αι. π.Χ.), στο ιερό του Αμφιαράου στον Ωρωπό (α΄ μισό 2ου αι. π.Χ.) και στην Αμφίπολη. Για πολλές άλλες πόλεις γνωρίζουμε ότι είχαν θέατρα από γραπτές πηγές. Λόγω της σύγχρονης αποκατάστασης και χρήσης του για θεατρικές παραστάσεις από το 1954 είναι γνωστό το αρχαίο θέατρο κοντά στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου. Στην οικοδόμησή του διακρίνονται, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, δύο φάσεις, που χρονολογούνται στα τέλη του 4ου και στα μέσα του 2ου αι. π.





ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ – 27 ΜΑΡΤΙΟΥ

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι μια γιορτή που καθιέρωσε το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, που είναι ένας από τους οργανισμούς της ΟΥΝΕΣΚΟ, με παρακλάδια τα κατά χώρες Κέντρα Θεάτρου [National ITI Centres]. Από το 1952 υπάρχει και Ελληνικό Κέντρο Θεάτρου.

Έχει καθιερωθεί και το Διεθνές Μήνυμα που γράφεται κάθε χρόνο από διαφορετική προσωπικότητα του θεάτρου, μεταφράζεται σ’ όλες τις γλώσσες, δημοσιεύεται στον Τύπο και διαβάζεται στα θέατρα. Παλιότερα γίνονταν πολλές εκδηλώσεις τη μέρα αυτή. Όταν πρωτογιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου το 1962, η Γαλλία κυκλοφόρησε ειδικό γραμματόσημο. Το ίδιο έκανε το 1970 και το Μεξικό.

Το 1963 στην Ινδία, όλη η αλληλογραφία σφραγίστηκε με ειδική αναμνηστική σφραγίδα που διαλαλούσε: “Το θέατρο, όργανο ειρήνης και αμοιβαίας κατανόησης”. Στις περισσότερες χώρες κυκλοφορούν ειδικές αφίσες. Αλλού τα θέατρα παίζουν δωρεάν. Σε κάποιες χώρες η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου κρατάει και μια βδομάδα. Από το 1965, με το γιορτασμό συνδυάζεται κι ένα θέμα συζήτησης. Το πρώτο ήταν: “Ποιό ρόλο πρέπει να παίζει το θέατρο στη σημερινή κοινωνία”. Ένα θέμα επίκαιρο!

Το πρώτο Διεθνές Μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Ζαν Κοκτό. Ακολούθησε ο αμερικανός Άρθουρ Μίλερ και στη συνέχεια, οι Λόρενς Ολίβιε, Ζαν – Λουί Μπαρό, Άγγελος Τερζάκης, Έλεν Βάιγκελ, Μιγέλ Άνχελ Αστούριας, Πίτερ Μπρουκ, Ντιμίτρι Σοστακόβιτς, Πάβλο Νερούδα, Μορίς Μπεζάρ, Λουκίνο Βισκόντι, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Έλεν Στούαρτ κ.ά.










Κορυφαία Αρχαία ελληνικά Θέατρα:

Κατάλογος Αρχαίων ελληνικών Θεάτρων:

Τα 10 πιο εντυπωσιακά Θέατρα στον Κόσμο:


Ελένη Ξένου








Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Γιατί απέτυχε η Ελληνική Επανάσταση





"Tα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα! Αποδίδουν στο παρελθόν των Ελλήνων -στην Τουρκοκρατία- και στην κοινωνία, την ευθύνη για το κράτος αυτό. Διότι, ο επιχείρημά τους είναι ότι, αφού το κράτος αυτό είναι όπως κάθε κράτος στην Ευρώπη, τότε γιατί εδώ λειτουργεί στρεβλά; Άρα η κοινωνία φταίει... Θα πω από μια άποψη ότι όντως η κοινωνία φταίει, αλλά όχι με τον τρόπο και με το επιχείρημα που διατείνονται οι κρατικοί διανοούμενοι. Ότι δηλαδή φταίει η κοινωνία γιατί είναι περιφέρεια, γιατί είναι τριτοκοσμική. Αλλά γιατί είναι πολιτικά υπερ-αναπτυγμένη, δηλαδή αντιπροσωπεύει μία κληρονομιά την οποία είχε μέχρι και το τέλος της Τουρκοκρατίας, η οποία κληρονομιά είναι αναντίστοιχη προς το κράτος. Το κράτος αυτό δημιουργήθηκε για να βγάλει τις φεουδαλικές κοινωνίες της Ευρώπης, από τη φεουδαρχία και να τις κάνει ελεύθερες και εξελίχθηκε μαζί του. Η Ελληνική κοινωνία, δεν ήταν φεουδαλική! Ήταν κοινωνία δημοκρατική με την έννοια της αυτοκυβέρνησης κι όχι με το ιδεολόγημα που γίνεται σήμερα. Που διακρίνει μεταξύ άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας ως εάν ένα σύστημα όπως κι ένα τραπέζι είναι άμεσο και έμμεσο. Αυτές είναι ανοησίες! Τις οποίες τις έχουνε σταλάξει στο μυαλό μας για να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι ζούμε σε δημοκρατία. Δημοκρατία είχαμε στα κοινά των Ελλήνων, που είναι τα συστήματα των πόλεων κρατών της αρχαιότητας όπως προσαρμόστηκαν στην περίοδο της Οικουμένης - και που τα διατήρησαν και οι Τούρκοι γιατί τα είχαν ανάγκη - και επομένως, καταργήθηκαν με τη συγκρότηση του κράτους. Οπισθοδρομήσαμε για να εξευρωπαϊστούμε. Οπισθοδρομήσαμε από άποψη προόδου. Aν λοιπόν υπάρχει ένα πρόβλημα, είναι γιατί το κράτος αυτό δημιουργήθηκε στο όριο του Ελληνισμού, του Ελληνικού Έθνους, -σε ένα περιθωριακό μέρος του Ελληνισμού- και, καταργώντας το σύστημα του Ελληνισμού που του δημιουργούσε θεσμική συλλογικότητα. Δήμο. Άρα, έχοντας δημιουργηθεί στο περιθώριο του Ελληνισμού και, προτεκτοράτο ουσιαστικά, θεσμικό προτεκτοράτο των δεσποτικών δυνάμεων της Ευρώπης, είχε κάθε λόγο να μη θέλει την εθνική ολοκλήρωση. Γιατί εάν ενσωματωνόταν στο κράτος αυτό περιοχές αστικές παραδείγματος χάρη, ή αναπτυγμένες, όπως η Θεσσαλονίκη, τα Αμπελάκια, τα Γιάννενα, όπως η Σμύρνη, η Τραπεζούντα, η Κωνσταντινούπολη, θα άλλαζε άρδην η κοινωνική σύνθεση, η οικονομική σύνθεση και συγχρόνως η πολιτική σύνθεση αυτού του κράτους. Αυτοί δηλαδή που ηγεμόνευαν το κράτος προηγουμένως, θα γινόταν το πολύ πρόεδροι ορεινών κοινοτήτων. Είχαν κάθε λόγο επομένως να μη θέλουν αυτή την Εθνική ολοκλήρωση!...Και γι΄αυτό την καταπολέμησαν και χρησιμοποίησαν απλώς το επιχείρημα της μεγάλης ιδέας για να αντλούν νομιμοποίηση από την κοινωνία που είχε το αίτημα της μεγάλης ιδέας. Δεν πολιτεύονταν όμως κατά το αίτημα της μεγάλης ιδέας. Άρα δεν έβαλαν την αστική τάξη που ήταν τεράστια και οικουμενική, την ελληνική αστική τάξη, μέσα στο κράτος. Και δεν άφησαν να αναπτυχθεί κι η ελληνική αστική τάξη μέσα στο κράτος. Γιατί νέμονταν όλο το δημόσιο χώρο. Απ΄την άλλη μεριά, κατάργησαν και τη θεσμική συλλογικότητα των Ελλήνων. Η κοινωνία λοιπόν ξέμεινε, έχοντας μια υπερ-ανάπτυξη πολιτική, η οποία δεν της επέτρεπε να λειτουργεί ως μάζα όπως λειτουργούσε ο δουλοπάροικος της Ευρώπης που μόλις έβγαινε απ΄τη φεουδαρχία, που ακολουθούσε και μόλις έπαιρνε την ψήφου (το δικαίωμα της ψήφου), την εκχωρούσε σε έναν Χίτλερ ή σε έναν αντίστοιχο με τον Χίτλερ γιατί "σωτηριακά" έβλεπε την πολιτική κι όχι ως πράξη δικής του αυτονομίας, με αποτέλεσμα αφού διατήρησε τη νοοτροπία αλλά έχασε τη θεσμική βάση της συλλογικότητας, ο κάθε ένας να διαπραγματεύεται την ψήφο του με αυτόν ο οποίος κατέκτησε για τον εαυτό του -δηλαδή τον πολιτικό- την θεσμική συλλογικότητα του δήμου. Πήρε την πολιτική κυριαρχία λοιπόν το κράτος, άρα ο πολιτικός, και την έχασε η κοινωνία. Της έμεινε η πολιτική λογική του ότι θα πάω σ΄αυτόν που έχει πολιτική αρμοδιότητα. Επομένως αποδομήθηκε η συλλογικότητα, η πολιτική τάξη είχε κάθε συμφέρον να την κρατάει αποδομημένη γιατί αντλούσε από εκεί νομιμοποίηση ηγεμονίας και συγχρόνως έκανε ότι ήθελε. Διότι μοίραζε τις δημόσιες πολιτικές εξατομικεύοντας, δηλαδή αντί να ασκεί πολιτικές ανάπτυξης, ασκούσε πολιτικές ρουσφετιού. Διότι με τον πολίτη βρισκόταν αντιμέτωπος. Όχι με τη συλλογικότητα της κοινωνίας, με το σύνολο των πολιτών. Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και το αντιμετωπίσαμε σε όλη τη διάρκεια. Αποδόμησε αυτό το κράτος, κατέστρεψε δηλαδή τον Ελληνισμό, που δεν είχε καμία αντιστοιχία με την εικόνα του και συγχρόνως κατέστρεψε και τη συλλογικότητα της κοινωνίας με αποτέλεσμα να λειτουργεί αποδομητικά/καταστροφικά και προς τα έξω και προς τα μέσα.

Μιλάω για το σήμερα. Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε το σήμερα, πρέπει να μιλήσουμε με όρους Ιστορίας! Δηλαδή, γιατί υπάρχει ακόμα, γιατί επιμένει;
Αυτό το πολιτικό σύστημα το επέβαλαν οι απολυταρχίες της Ευρώπης, για να ελέγξουν την Ελληνική κοινωνία και συγχρόνως για να καταστρέψουν τον ισχυρό και ηγεμόνα ουσιαστικά σε τρεις αυτοκρατορίες από τη μια ή την άλλη άποψη, Ελληνισμό που ήταν έξω από το ελληνικό κράτος. Ήταν το μακρύ χέρι τους εδώ. Για να ελέγξουν όλη αυτή την περιοχή. Αυτό οφείλεται σε ένα γεγονός. Ότι απέτυχε παταγωδώς η επανάσταση! Πανηγυρίζουμε ότι απελευθερωθήκαμε και δεν εκτιμάμε αυτό που χάσαμε επειδή υπήρξε η αποτυχία της επανάστασης. Όχι γιατί δεν έπρεπε να απελευθερωθούμε. Αλλά γιατί οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο η επανάσταση, που ήταν μοιραίο να οδηγηθούμε εδώ που οδηγηθήκαμε. Και το κράτος που θεωρήθηκε ελληνικό κράτος, έγινε απλώς ένα προτεκτοράτο που έχοντας αποδομήσει και την εσωτερική του συλλογική συνοχή, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στη συνέχεια στην καταστροφή μας."

-Για ποιο λόγο όμως απέτυχε η Ελληνική Επανάσταση;

"Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Είναι μεγάλο θέμα διότι:: εδώ πρέπει να καταργήσουμε απ' το μυαλό μας, οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτό που διδασκόμαστε απ' το σχολείο μέχρι στην καθημερινότητά μας. Η Επανάσταση απέτυχε διότι δυστυχώς δεν συνεκτιμήθηκε η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας και θελήσαμε να εφαρμόσουμε το παράδειγμα της γαλλικής Επανάστασης. Ποια είναι η διαφορά όμως; Διότι το πρόταγμα της Ελληνικής Επανάστασης, το σχέδιο για το κράτος που θα έπρεπε να δημιουργηθεί το ξέρουμε. Είτε πάρουμε τους Φαναριώτες, είτε την εκκλησία που ήθελε διαδοχή, είτε πάρουμε το Ρήγα και όσους ήθελαν Επανάσταση, ξέρουμε ότι θέλανε ένα κράτος που αφενός θα κρατούσε την πραγματικότητα που ζούσε τότε που ήταν κοινωνίες εν ελευθερία μέσα στα κοινά, δηλαδή η ανάπτυξη της οικουμένης με τη μετάβαση στη μεγάλη κλίμακα του κράτους έθνους. Ο Ρήγας το περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά αυτό! Κρατάει τα κοινά, κρατάει τη δημοκρατία, δηλαδή την αυτοκυβέρνηση μέσα στα κοινά και συγχρόνως, αντί να βάλει στην κορυφή μιας κοσμόπολης την πρωτεύουσα όπως ήταν στο Βυζάντιο η Κωνσταντινούπολη, φτιάχνει ένα κεντρικό πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει ολόκληρη την κοινωνία της επικράτειας. Αλλά ένα πολιτικό σύστημα που έχει σχέση δημοκρατίας, δηλαδή αυτοκυβέρνησης. Αυτό που ονομάζουν με τον άθλιο τρόπο σήμερα, τον ιδεολογικό, άμεση δημοκρατία.
Αυτό το σύστημα λοιπόν, δεν ήταν επαναστατικό παρά μόνο ως προς το εθνικό σκέλος, να διώξουν τον κατακτητή. Ήταν εντελώς αντιπροσωπευτικό του καθεστώτος που ζούσαν οι ελληνικές κοινωνίες μέσα στα κοινά, σε περίοδο εθνικής κατοχής.

Έρχονται λοιπόν, ο Ρήγας παραδείγματος χάρη, ο οποίος έχει αυτήν την ιδιοφυΐα στη σύλληψη της πολιτείας, του συντάγματός του, να πει ότι με το να εξαγγείλει την επανάσταση θα εξεγερθεί ο ελληνικός κόσμος όπως εξεγέρθηκε ο γαλλικός. Δε συνεκτίμησε κάτι: ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν κοινωνική επανάσταση όχι εθνική. Ήθελε δηλαδή να απελευθερωθεί ο δουλοπάροικος και οι στριμωγμένες μέσα στο καθεστώς της κρατικής δεσποτείας, της φεουδαρχίας, νέες αστικές δυνάμεις. Άρα, υπήρχε η κρίσιμη ύλη η οποία θα δημιουργούσε την επανάσταση, που ήταν η εξαθλίωση και το αδιέξοδο. Μόλις τους φώναζες ελάτε να καταλάβετε τις Βερσαλίες, θα έτρεχαν όλοι! Και για πλιάτσικο και για απελευθέρωση.
Η ελληνική κοινωνία, ήταν πολυσήμαντη και πολιτειακά, -γιατί κάθε κοινό είχε το δικό του πατριωτισμό εκτός απ΄το εθνικό-, αλλά είχε όμως και κοινωνική στρωμάτωση τεράστιας εμβέλειας! Υπήρχαν οι μεγαλοαστοί, οι μεσαίοι αστοί, οι έμποροι των κοινών της περιφέρειας, οι προύχοντες, οι αγρότες, ελεύθεροι όμως ιδιοκτήτες, χίλιες δυο κατηγορίες και πνευματικές ηγεσίες. Είχαν κοινό τόπο την εθνική απελευθέρωση, αλλά υπήρχε και μια τρομακτική διαφοροποίηση ως προς πολλά άλλα!...
Όταν λοιπόν ζητάς από κάποιον να εξεγερθεί για κοινωνικούς λόγους, γιατί υπάρχει κοινωνική ομοιογένεια ουσιαστικά, είναι εύκολο να γίνει μάζα και να τρέξεις την επανάσταση. Όταν ζητάς σε μια ανθρωποκεντρική, δηλαδή με χαρακτήρα ελευθερίας κοινωνία, με τέτοια τρομακτική διαφοροποίηση, τότε πρέπει στον καθένα να απευθύνεις και τον ιδιαίτερο λόγο. Γιατί ο αστός, ο προύχοντας, ο αγρότης, ο της συντεχνίας και λοιπά, θα σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο και το ιδιαίτερο συμφέρον του όπου θα εντάξει και την εθνική του απελευθέρωση. Άρα δεν αρκεί η εξαγγελία. Σε έναν βαθμό ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το αντελήφθη και γι΄αυτό προσπάθησε να οργανώσει μια στρατιωτική μονάδα στην περιοχή του Ιασίου, να κατέβει προς την Κωνσταντινούπολη, όπου λέγεται ότι είχε προγραμματίσει και την πυρπόληση του Ναυστάθμου του Τουρκικού και τη σύλληψη του Σουλτάνου, ώστε με ένα ουσιαστικά επαναστατικό πραξικόπημα να καταλάβει την εξουσία. Λοιπόν, το είχε οργανώσει κατά εντελώς πρόχειρο τρόπο και βεβαίως τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Γι΄αυτό και δεν είχαμε αυτόν τον γενικό ξεσηκωμό που θεωρείται ότι θα έπρεπε να υπάρξει. Υπήρξε, έτσι; Οι μαρτυρίες δείχνουν ότι η επανάσταση πραγματοποιήθηκε παντού. Και στη Μικρά Ασία και στην Ελληνική Χερσόνησο και παντού! Αλλά, δεν είχε τον συντονισμό που χρειαζότανε, δεν είχε την ηγεσία. Διότι το γεγονός ότι ήταν πολιτειακά και κοινά διαμορφωμένος ο ελληνικός κόσμος, δεν είχε εθνική ηγεσία. Βλέπουμε και η επανάσταση η ίδια δεν είχε εθνική ηγεσία. Έχουμε πολλούς τοπάρχες, είτε πολιτικούς είτε στρατιωτικούς οι οποίοι δρουν. Διότι το σύστημα των κοινών και όλα τα συντάγματα της Επανάστασης είναι βασισμένα στο σύστημα των κοινών. Γι΄αυτό και δε θέλουν κεντρικό κράτος. Το κεντρικό κράτος προσιδιάζει σε κοινωνίες που βγαίνουν απ΄τη φεουδαρχία. Που ενσαρκώνει το κεντρικό κράτος το πολιτικό σύστημα γιατί οι κοινωνίες δεν έχουν θέση μέσα σ΄αυτό.

Το ιδανικότερο πολιτικό σύστημα για την Ελλάδα εκείνη τη στιγμή ήταν η κοσμόπολη. Ένα σύστημα συνδυασμού κοινών και γενικής πολιτείας που θα διασφάλιζε και το σύστημα της οικουμένης και το σύστημα της μεγάλης κλίμακας. Λίγο πολύ, ο ίδιος ο Καποδίστριας το είχε αντιληφθεί αυτό. Κι έναν τέτοιο συνδυασμό πήγαινε να κάνει κι ας μην είχε τις προϋποθέσεις που συνέτρεχαν πριν από την επανάσταση. Αλλά ο Καποδίστριας, λειτουργούσε, ως μεγαλοφυής πολιτικός και διπλωμάτης, λειτουργούσε μέσα σε ένα πλαίσιο που είχε περιορισμούς. Παρ΄όλα αυτά κατάφερε να δημιουργήσει τέτοιο έργο στον ελάχιστο χρόνο που κυβέρνησε, που δεν το δημιούργησε ολόκληρος ο 19ος αιώνας στην Ελλάδα! Θα έλεγα και στη συνέχεια. Κάνετε μια αφαίρεση της Αθήνας και σκεφτείτε, εάν έλειπαν τα ευεργετήματα των ιδιωτών Ελλήνων απ΄τα κτήρια και τα άλλα, τι θα ήταν η Αθήνα σήμερα; (_) Σκεφτείτε... Ένα απόλυτο ανατολικό μηδενικό! Άρα τι συνέβη και τέτοιος πλούτος που πέρασε από τον δημόσιο προϋπολογισμό δεν επενδύθηκε για να γίνει κάτι; Κι ένας ιδιώτης μπορούσε να φτιάξει ένα Ζάππειο, μια Εθνική Βιβλιοθήκη και δεν μπορούσε το ελληνικό κράτος; Που πήγαιναν αυτά τα χρήματα; Δεν υπήρχαν δημόσιες πολιτικές. Διότι αυτός που ήταν αρμόδιος να ασκήσει δημόσιες πολιτικές, δηλαδή προς το συμφέρον της συλλογικότητας, δεν είχε αντιστάθμισμα. Πώς δημιουργείται η συλλογικότητα; Σε μια κοινωνία που βγαίνει απ΄τη φεουδαρχία, η μάζα της κοινωνίας. Δεν απειλεί το πολιτικό προσωπικό και συγχρόνως μπορεί να επέμβει και να πιέσει. Σε μια κοινωνία αναπτυγμένη πολιτικά, που έχει την πολιτική ατομικότητα και όχι την αντίληψη της μάζας, δε θα συμβεί ποτέ αυτό. Δε θα λειτουργήσει ως μάζα. Παρά μόνο σε συνθήκες εξαθλίωσης. Αλλά και πάλι με το καθεστώς της εξέγερσης όχι της πολιτείας. Αυτή η κοινωνία λοιπόν που είναι κοινωνικά αναπτυγμένη, που έχει την ατομικότητά της, χρειάζεται θέσμιση(!) για να λειτουργήσει. Ό,τι γινόταν στην Τουρκοκρατία.

Χρειάζεται επομένως σήμερα, για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, άρα το κράτος, να θεσμιθεί η κοινωνία! Κι αν όχι η κοινωνία, η βούληση της κοινωνίας! Είναι πολύ απλό ξέρετε."


Γεώργιος Κοντογιώργης
"Γιατί απέτυχε η Eλληνική Eπανάσταση του 1821"
https://youtu.be/oJahJT241V8
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.