Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Η χρησιμότητα, η σημασία και η αναγκαιότητα της κατανόησης των εννοιών.
Ο τρόπος που μια κοινωνία θα συγκροτηθεί και θα λειτουργήσει ως δήμος, θα αναζητηθεί στο επίπεδο της τεχνολογίας της επικοινωνίας.
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ.



«Πρέπει να υπενθυμίσω ότι η μάχη των εννοιών είναι αδυσώπητη, γιατί προϋποθέτει εσωτερική κάθαρση, τη συγκρότηση ενός νέου αξιακού συστήματος. Η αποκάθαρση αυτή είναι αναγκαία για να στοχασθούμε την αιτία της κρίσης. Για να αντιληφθούμε προς τα πού κατευθύνεται ο κόσμος. Για να διακρίνουμε στο βάθος την έξοδο, το τι πρέπει να κάνουμε. Τέλος, για να διατυπώσουμε το νέο πρόταγμα που θα οδηγήσει είτε τις παλαιές είτε νέες πολιτικές δυνάμεις να το εκφράσουν σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Όσο γρηγορότερα ο δυτικός κόσμος απελευθερωθεί από τις δουλείες του συντηρητικού πια παρελθόντος τόσο μικρότερες θα είναι οι αρνητικές για την κοινωνία επιπτώσεις. Εάν δεν το πράξουμε εμείς, θα μας το επιβάλει η ανάγκη, δηλαδή η περαιτέρω κάθοδός μας στον Άδη.»
Γιώργος Κοντογιώργης



Το ζήτημα της μετάβασης ως πραγματολογικό δίλημμα

Πρώτα πρέπει να διευκρινίσουμε τι μας ενδιαφέρει. Να δούμε την κοινωνία να εκκλησιάζεται στην Πνύκα, όπως οι Αθηναίοι, στην πλατεία του Κυβερνείου, κάπου τέλος πάντων; Ή να αντλήσουμε τη βούληση της κοινωνίας; Ο σκοπός που εκκλησιάζονταν οι Αθηναίοι στην Πνύκα δεν ήταν για να πουν καφέ! Ήταν ένας τρόπος για να διαμορφώσουν τη βούλησή τους, επομένως για να πάρουν αποφάσεις! Βεβαίως, αν κάνουμε μια προβολή στο μέλλον, ο τρόπος που μια κοινωνία θα συγκροτείται και θα λειτουργεί ως δήμος, η ίδια η συγκρότηση του πολιτικού συστήματος, θα αναζητηθεί στο επίπεδο της τεχνολογίας της επικοινωνίας, κάτι σαν το ίντερνετ που γνωρίζουμε σήμερα. Στο επίπεδο αυτό θα συγκροτηθεί πολιτικά η κοινωνική συλλογικότητα.

Στο σημερινό στάδιο έχουμε ήδη ορισμένους απλούς αλλά αλάνθαστους τρόπους να αναζητήσουμε την κοινωνική βούληση. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, όπου θα δοθεί στον κάθε πολίτη η δυνατότητα, μετά από ενημέρωση και διάλογο, να ψηφίζει για κάθε θέμα ή να ελέγχει, να ανακαλεί κ.λπ. τους πολιτικούς, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Υπογραμμίζω την επισήμανση ότι η έννοια του δήμου δηλώνει τη συγκρότηση της κοινωνίας των πολιτών σε διαρκή θεσμό, κατά το ανάλογο της κυβέρνησης ή της Βουλής, και όχι επ΄ευκαιρία, Θα προσέθετα, ακόμη, κάτι απλούστερο: τη δημιουργία ενός διαρκούς δημοσκοπικού δήμου. Είτε με τον συμβατικό/στατικό τρόπο των δημοσκοπήσεων είτε με μια πιο προωθημένη μορφή με έναν «ζώντα» δημοσκοπικό δήμο, όπου ένα επιστημονικά επαρκές δείγμα πολιτών θα βουλεύεται και θ αποφαίνεται για τα ζητήματα της ημερησίας διάταξης της Βουλής ή της κυβέρνησης, ή που θα εγείρει ο ίδιος άλλα προς αντιμετώπιση θέματα. Όπως οι δημοσκοπήσεις, έτσι και ο δημοσκοπικός δήμος παρέχει με ακρίβεια σχεδόν 100% τη βούληση της κοινωνίας των πολιτών, όταν γίνεται με επιστημονικό τρόπο. Στον αντίποδα, οι εκλογές λειτουργούν συνήθως υπό το πρίσμα της χρήσιμης ψήφου και, κυρίως, αφορούν αποκλειστικά τη νομιμοποίηση, με όρους διαιτησίας, του πολιτικού προσωπικού που θα κυβερνήσει. Δεν στοιχειοθετεί την αρμοδιότητα του εντολέα.

Άρα, λοιπόν, τρόποι υπάρχουν, Αρκεί να ωριμάσει η σκέψη των κοινωνιών, να υπερβούν τις ολιγαρχικές του επιφυλάξεις και κυρίως να αντιληφθούν ότι είναι ο μόνος δρόμος για να βγουν από τη σημερινή κρίση, για να μεταβούν και αυτές στο μέλλον. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να ξαναρυθμισθούν οι αγορές, αλλά το ποιος πληρώνει το κόστος ή, ορθότερα, ποια θα είναι η θέση των κοινωνιών στο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Οι κοινωνίες είναι ο λόγος ύπαρξης των αγορών, των κρατών, του παντός. Δεν γίνεται λοιπόν να αντιστρέφεται η λογική του πράγματος και να λειτουργούν ως το υποζύγιό του. Το σύστημα αυτό, που θέλει τις κοινωνίες υποζύγια των ιδιοκτητών της οικονομίας και των νομέων της πολιτικής, ανάγεται στο παρελθόν της δεσποτικής βαρβαρότητας, όχι στο μέλλον.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι κοινωνίες εγγράφουν στο πρόταγμά τους την αντιπροσωπευτική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Πώς αυτό θα γίνει εφικτό, από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις είναι φύσει καθεστωτικές και θα το αρνηθούν; Πρώτα πρώτα, οφείλουμε να έχουμε κατά νουν ότι η γενική τάση που θα συνεχίσει να αναπτύσσεται και στο μέλλον θα είναι συγκεκριμένη: Όσο οι αγορές θα αποκτούν δύναμη, που διέρχονται οριζοντίως τα κράτη, θα κινούνται σε κοσμοσυστημικό επίπεδο, τόσο πιο πολύ οι κοινωνίες θα επιζητούν μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτεία, ώστε να βαρύνουν στην πολιτική λειτουργία και να εξισορροπήσουν τη δύναμή τους. Η αντιπροσώπευση και προοπτικά η δημοκρατία θα κληθούν να αποτελέσουν την απάντηση στο πρόβλημα που τίθεται ήδη.

Σήμερα, η ολοκληρωτική επικράτηση των αγορών σηματοδοτεί την πολιτική κυριαρχία των πλέον ανομικών δυνάμεων της ολιγαρχίας. Αυτή καθεαυτήν η κυριαρχία των αγορών προμηνύεται μια μείζονος σημασίας οπισθοδρόμηση του κεκτημένου των κοινωνιών. Στην υπηρεσία της οποίας συστρατεύονται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλες οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις. Διότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, κι αυτές που δηλώνουν φιλολαϊκές και οι άλλες, από την Αριστερά έως τη Δεξιά, είναι βαθιά ολιγαρχικές. Όλες εχθρεύονται την πολιτειακή θέσμιση της κοινωνίας και, συνακόλουθα, την αντιπροσωπευτική μετάλλαξη της πολιτείας. Μπορεί να συγκρούονται μεταξύ τους για τη νομή της εξουσίας, αλλά είναι εξ ολοκλήρου αλληλέγγυες στο ζήτημα του αποκλεισμού της κοινωνίας των πολιτών από την πολιτεία.

Ώστε η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών υπέρ της κοινωνίας δεν θα επέλθει με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Δεν πρέπει επίσης να αναμένει κανείς την υιοθέτηση ενός προτάγματος εξόδου προς το μέλλον από τις κρατούσες πολιτικές δυνάμεις. Ούτε το θέλουν ούτε το μπορούν. Το γεγονός αυτό κάνει φανερό γιατί ποτέ άλλοτε τους τελευταίους αιώνες δεν υπήρχε τόση πενία ιδεών και προταγμάτων. Η χειραφέτηση της κοινωνίας διέρχεται από την εκπαραθύρωση της κομματικής διαμεσολάβησης και, μάλιστα, της κομματοκρατίας, από μια συνολική αντιπαράθεσή της με ό,τι αναπέμπει στο παρελθόν. Η επισήμανση αυτή δεν επαγγέλλεται τον εξοβελισμό του κομματικού συστήματος πέραν της νομιμότητας, αλλά τη βαθιά του μεταμόρφωση. Από δυνάμεις διαμεσολάβησης και φορείς της πολιτικής κυριαρχίας να μεταβληθούν σε εντολοδόχους θεσμούς και λειτουργούς της αντιπροσωπευτικής πολιτείας.

Η ολική εναντίωση με πρόσημο τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης προσφέρει δύο ενδεχόμενα: Το ένα, να εξέλθουν από αυτή κάποιες δυνάμεις που θα διακρίνουν τη δυνατότητα της ηγεμονίας τους μέσω του προσεταιρισμού του αντιπροσωπευτικού προτάγματος της κοινωνίας. Το άλλο, να αναδειχθούν νέες δυνάμεις από τα σπλάχνα της κοινωνίας που θα οδηγήσουν στην περιθωριοποίηση του ολιγαρχικού κατεστημένου και στην εγκαθίδρυση της αντιπροσωπευτικής πολιτείας.

Η προοπτική της ολικής απόρριψης της καθεστωτικής πολιτικής τάξης όπως και εκείνη της επανάστασης τελούν υπό μι προϋπόθεση. Ότι, πέραν του προφανούς, πως ήδη συσσωρεύονται, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, τα σύννεφα μιας σημαίνουσας αμφισβήτησης (ή και εξεγερτικής λογικής, στις κοινωνίες), απουσιάζει μια καίρια παράμετρος: η αποπροσωποποίηση της ευθύνης και, περαιτέρω, η απόδοσή της στην πολιτειακή πηγή της. Η επισήμανση της παραμέτρου αυτής μας επαναφέρει επομένως στην αρχική μας σκέψη. Ότι η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει την υπέρβαση της εποχής μας, δηλαδή των βεβαιοτήτων μας. Απαιτείται πρωταρχικά η μεταβολή προτάγματος και, συγκεκριμένα, μια επανάσταση στο πεδίο των εννοιών. Που θα απολήξει στη διαμόρφωση νέων ιδεών με πρόσημο τη διεύρυνση της ελευθερίας και, σε τελική ανάλυση, στη μετάβαση στην αντιπροσωπευτική πολιτεία του μέλλοντος. Η μετάβαση ακριβώς αυτή θα επιλύσει εντέλει το ζήτημα των συσχετισμών μεταξύ κοινωνίας και αγορών , υπέρ της πρώτης. Είναι πλέον βέβαιο ότι, από τη στιγμή που θα υπάρξει μεταβολή προτάγματος από την πλευρά της κοινωνίας, θα αναδειχθούν οι δυνάμεις εκείνες που θα το προσεγγίσουν με «θαλπωρή», προκειμένου να οικειοποιηθούν την εύνοια της κοινωνίας. Η σημασία της καθολικής ψήφου, ακόμη και υπό το παρόν προ-αντιπροσωπευτικό της πρόσημο, είναι ικανή να αποτελέσει τον καταλύτη της εξέλιξης.
Οπωσδήποτε, όμως, η κοινωνική δυναμική περιέχει ένα στοιχείο απροσδιοριστίας, σε σχέση με τη δυνατότητα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, να ελέγχει τις εξελίξεις. Ο μύθος του γιδοβοσκού που τελικά ποδοπατήθηκε από το καταπονημένο κοπάδι του είναι από την άποψη αυτή διδακτικός, για όσους τουλάχιστον μπορούν να εξέλθουν της αλαζονείας τους και να ανιχνεύσουν τις εξελίξεις.

Σήμερα, λοιπόν, το διακύβευμα είναι πολυσήμαντο, αλλά σαφείς οι προδιαγραφές του. Για να ξεπερασθεί η κρίση πρέπει να ξεπερασθεί συνολικά η εποχή μας. Το εννοιολογικό, ιδεολογικό και πολιτικό/πολιτειακό οπλοστάσιο που χρησίμευσε για την υπέρβαση της δεσποτείας ανάγεται ήδη στο παρελθόν. Με τα υλικά αυτά δεν γίνεται να επανέλθει η κοινωνία ων πολιτών στο προσκήνιο ως ο λόγος ύπαρξης των λοιπών παραμέτρων, όπως της οικονομίας και του κράτους.

Γιώργος Κοντογιώργης
(μεταφορά κειμένου/δακτυλογράφηση, Ελένη Ξένου.)
Από το βιβλίο του καθηγητή, Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά -
ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΟΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.







Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

«Η πρόοδος συνδέεται με την χειραφέτηση της κοινωνίας»
Γιώργος Κοντογιώργης



-Γιατί η Αριστερά μεταλλάχθηκε στις μέρες μας;

« Δεν μεταλλάχθηκε. Απλώς ανέβηκε ψηλά και φάνηκε η γύμνια της. Η Αριστερά δεν πληροφορήθηκε ακόμη τη σημασία των αλλαγών που έχουν συντελεσθεί εμφανώς πια από τη δεκαετία του 1980 και προσεγγίζει την κοινωνία ως εάν αυτή διέρχεται ακόμη το στάδιο της αποφεουδαλικοποίησής της. Η μεν Αριστερά διακινεί ιδεολογίες και συστήματα που κανένας πια δεν επικαλείται, αναφερόμενη σε κοινωνικές δυνάμεις που έπαψαν να υπάρχουν. Ο κόσμος άλλαξε και έχει ήδη εισέλθει σε μια νέα φάση της ανθρωποκεντρικής μετάβασης, ενώ την ίδια στιγμή η Αριστερά επιμένει να επικαλείται εργαλεία πολιτικής δράσης της παλαιολιθικής εποχής. Την είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν να επαγγέλλεται την «παγκοσμιοποίηση» των κινημάτων, τώρα δε να ευαγγελίζεται την παράδοση του δημοσίου χώρου στις λεγόμενες ΜΚΟ, δηλαδή στις πλέον απεχθείς συνιστώσες της διεθνούς των αγορών. Από τη στιγμή που η Αριστερά έχασε τελικά το ηθικό πλεονέκτημα του παρελθόντος, την υποστήριξη των ασθενέστερων ομάδων της κοινωνίας των πολιτών, μεταβλήθηκε η ίδια σε ιδεολογική και πολιτική συνιστώσα των δυνάμεων που διαφεντεύουν το πλανητικό σύμπαν. Και όλα αυτά για μια θέση εκτελεστικού υπομείονος. Άλλωστε, καιρό πριν η κοινωνία την είχε ταξινομήσει διαισθαντικά στο περιθώριο και η ίδια αυτοπεριορισθεί σε έναν απεχθή παρασιτικό ρόλο, στην περίμετρο του κράτους…»

-Εκτιμάτε ότι οδηγείται στο οστεοφυλάκιο της ιστορίας;

« Προφανώς. Διότι επειδή αδυνατεί να παρακολουθήσει την ιστορία σύρεται ασθμαίνοντας πίσω από τις εξελίξεις. Βιώνει εμμονικά το παρελθόν και μάλιστα μια εποχή, εκείνη του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού, του οποίου τα γνωστικά, αξιακά, ιδεολογικά και θεσμικά εργαλεία έχουν πια εγκατασταθεί στο οστεοφυλάκιο της προϊστορίας. Αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις που συντελούνται στην εποχή μας ως μια επιστροφή στο φεουδαλικό προηγούμενο και όχι ως μια νέα φάση της ανθρωποκεντρικής ιστορίας. Έτσι, αντί να αναλάβει την ηγεσία της μετάβασης και των κοινωνιών στη νέα εποχή, προκειμένου να αποκατασταθούν οι συσχετισμοί και να επανέλθει ο σκοπός της πολιτικής στο κοινό συμφέρον, έχει επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου εγχείρημα να εγκιβωτίσει τις κοινωνίες σε ένα παρελθόν που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Το χειρότερο είναι ότι η Αριστερά κυριαρχείται από μια απόλυτη άρνηση να βγει από το σπήλαιο της άγνοιας στο ξέφωτο της γνώσης, έχοντας επιλέξει να επιβιώνει στη σκιά του ηγεμόνα στον πλανήτη των πιθήκων. Στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα δένει παραδειγματικά με την άλλη αλληγορία του κινηματογραφικού έργου «ο πλανήτης των πιθήκων». Δε γνωρίζει, δεν διαθέτει γνωσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης, συγχρόνως όμως καταπολεμά κάθε γνωστικό εγχείρημα, με προοδευτικό πρόσημο, καθώς το θεωρεί ως απειλή για την πολιτικά παρασιτικό της βίο. Η ελληνική Αριστερά στο πλαίσιο αυτό πάσχει από κανιβαλισμό. Επικαλείται τις παρωχημένες βεβαιότητες της διεθνούς Αριστεράς για να νομιμοποιήσει το όλως απεχθές δεσποτικό κράτος της δυναστικής κομματοκρατίας. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχει μεταβληθεί σε ιδεολογικό και πολιτικό παραστάτη της παρασιτικής λογικής του, η οποία ενοχοποιείται για την αλυσίδα των καταστροφών που έχει υποστεί ο ελληνικό κόσμος από το 1832 έως σήμερα. Το να κατακρατείς μια ολόκληρη κοινωνία δέσμια στις αλυσίδες του δυνάστη/κράτους μόνο και μόνο για να βιώνεις τον παρασιτικό σου βίο ή έστω για να μεταταχθείς στη θέση του ηγεμόνα στοιχειοθετεί από μόνο του την έξοδο από την ιστορία.»

http://pathosgialefteria.blogspot.gr/20…/…/blog-post_62.html
Κυριακή, 29 Μαΐου 2016
Γιώργος Κοντογιώργης: «Η πρόοδος συνδέεται με την χειραφέτηση της κοινωνίας»...
Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ.

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Γ. Κοντογιώργης - Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και η νεοτερικότητα - 19.11.2016

Δημοσιεύτηκε στις 30 Δεκ 2016


"«Δικαιώματα» υπάρχουν εκεί που δεν υπάρχει Δημοκρατία."


"Η Δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το μέσον για την πραγματοποίηση των σκοπών, όπως την καθολική ελευθερία!"


"Η «ελευθερία» δε βλάπτει την ελευθερία του άλλου... Την ελευθερία την βλάπτει κάποιος που ασκεί βία επάνω σε έναν άλλον."

-Γιώργος Κοντογιώργης-



(Από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στο Θησείο, μια ανοιχτή συζήτηση με θέμα “Ο Αριστοτέλης και η Δημοκρατία”
με εισηγητή τον Γιώργος Κοντογιώργης π. Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου).


Σάββατο 27 Μαΐου 2017


Γιώργος Κοντογιώργης:«Το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας»



Γιώργος Κοντογιώργης: «Το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας»



«Η κοινωνία ως σύνολο, δείχνει το δρόμο της αντίδρασης ή τον δρόμο της προοπτικής. Δε μπορεί η ίδια να μορφοποιήσει σχέδιο εξόδου ή σχέδιο διαχείρισης. Εκεί, βγαίνει η γνώση βγαίνει η σκέψη, βγαίνει η ηγεσία. Το αδιέξοδο παραδείγματος χάρη της εποχής του Πελοποννησιακού πολέμου, το έβλεπε όλος ο ελληνικός κόσμος, η κοινή γνώμη όπως θα λέγαμε. Όμως, αυτό το αδιέξοδο, το μορφοποίησε κάποιος που συνέλαβε την έννοια του αδιεξόδου και την προοπτική. Δηλαδή το σχέδιο για το μέλλον. Που αυτός ήταν αρχικά η αθηναϊκή πολιτεία με τον Περικλή, που απέτυχε, στη συνέχεια ήταν ο Φίλιππος και στο τέλος ο Αλέξανδρος. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ποια είναι η έννοια της κοινής γνώμης. Η κοινή γνώμη δεν είναι αυτή που θα κάνει τις επεξεργασίες διότι δεν έχει καν την θεσμική βάση για να σκεφτεί, για να πάρει αποφάσεις. Οι επεξεργασίες αυτές γίνονται από αυτούς που βγαίνουν μπροστά, δείχνουν τον δρόμο και η κοινή γνώμη συντάσσεται και του δίνει ηγεμονία για να πραγματοποιήσει το σχέδιό του.»


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.


Δημοσιεύτηκε στις 27 Μαΐ 2017
Γιώργος Κοντογιώργης ,Γιάννης Κανταρίνος κ' Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1fm της Λάρισας στους ''ακροβάτες του ονείρου'' 26/5/17.Κάθε μέρα (7χ7) μαζί στις 10.00 - 11.17π.μ.Για το διαδύκτιο sportnews901.gr



Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ «Ελλάδα: το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας - 25.5.2017




✓ Ένα ζήτημα το οποίο περνά απαρατήρητο από την Πολιτική Επιστήμη στο ευρύτερο πλαίσιο, δηλαδή την Επιστήμη της Πολιτικής θα έλεγα, η οποία ασχολείται είτε με τη λειτουργία του συστήματος είτε με τις πολιτικές που διαμορφώνει ένα πολιτικό σύστημα/μια χώρα και που μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον ενυπάρχει και η διαχείριση της διακρατικής πολιτικής. Το ζήτημα λοιπόν του «πολιτικού συστήματος» ως συστήματος που παράγει ή δεν παράγει ασφάλεια.

✓ Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι σχέσεις δύναμης. Δεν μπορεί επομένως, ο τρόπος του πολιτεύεσθε, ο τρόπος της διαχείρισης μιας πολιτικής πραγματικότητας στο εσωτερικό μιας χώρας να έχει τις ίδιες προδιαγραφές, τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια μέσα που έχει, η διαχείριση της διακρατικής πολιτικής. Οι μεν είναι σχέσεις εξουσίας ή ελευθερίας, οι δε, είναι σχέσεις δύναμης. Άρα λοιπόν δεν μπορεί να αγνοεί κανείς τον παράγοντα δύναμη ο οποίος έχει να κάνει τόσο με το οπλικό μέρος -οι συσχετισμοί οπλικής ισχύος- όσο και με τις δυνατότητες ή την θέληση που έχει μια χώρα να διαχειριστεί επ ωφελεία της κοινωνίας και του συνόλου τα συμφέροντά της.

✓ Το 1204, έγινε η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρετε όμως, είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν το γνωρίζει, ότι, η άλωση αυτή έγινε και είχε μόνο ένα θύμα, έναν ιππότη ο οποίος καθώς έμπαινε στα τείχη μέσα στην Κωνσταντινούπολη, έπεσε το άλογό του μέσα σ΄έναν λάκκο και σκοτώθηκε. Δεν έπεσε τουφεκιά, όπως θα λέγαμε σήμερα ή σπαθιά, όπως θα λέγανε τότε. Η Πόλη παραδόθηκε, και παραδόθηκε γιατί ήταν εκείνη τη στιγμή υπόλογος μιας σημαντικής πλεκτάνης η οποία είχε να κάνει με τον διαγκωνισμό για την κατοχή της βασιλείας, της εξουσίας, στο Βυζάντιο. Δεν ξέρετε ότι, ο βασιλιάς στο Βυζάντιο εκλεγόταν και ελεγχόταν και η ίδια η κοινωνία της πόλης της Κωνσταντινούπολης μπορούσε να τον εκπαραθυρώσει απ΄τη μια μέρα στην άλλη. Ένας βασιλιάς λοιπόν που εκλέχθηκε, ο Ισαάκιος, κάποια στιγμή ένας άλλος τον εκπαραθύρωσε, τον έβαλε φυλακή και κυβερνούσε αυτός. Ο γιος δραπέτευσε λοιπόν, πήγε στην Ιταλία, προσπάθησε να πείσει τον Πάπα να τον βοηθήσει να ανακαταλάβει την εξουσία με παροχές που θα του έδινε εις βάρος της χώρας του, δεν το κατάφερε και όδευσε προς βορρά. Ετοιμαζόταν η 4η σταυροφορία. Η 4η σταυροφορία, ήταν σε λιμνάζοντα ύδατα διότι δεν υπήρχαν λεφτά για να χρηματοδοτηθεί. Δεύτερον είχε ως σκοπό να πάει στην Αίγυπτο. Τους έπεισε ότι θα τους έδινε μεγάλο πλούτο και ενισχύσεις αλλά, συγχρόνως και πολλά άλλα, αρκεί να άλλαζαν κατεύθυνση και να πήγαιναν να τον βοηθήσουν στην Κωνσταντινούπολη. Πράγμα που έγινε. Δε θα πω περισσότερα, είναι χαρακτηριστικό ότι, τρεις βασιλείς που εκλέχτηκαν απ΄το λαό, απ΄την κοινωνία για να κάνουν το καθήκον τους, ο πρώτος δραπέτευσε και πήρε και τον θησαυρό του κράτους μαζί, και οι άλλοι δύο έπραξαν ανάλογα, οπότε ο τελευταίος όταν μπήκαν πια μέσα χωρίς να πέσει όπως είπαμε τουφεκιά, ο τελευταίος που εκλέχθηκε δραπέτευσε, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, και πήγε στη Νίκαια της Βιθυνίας και έφτιαξε το κράτος της Νίκαιας. ...
Την εποχή αυτή το Βυζαντινό κράτος ήταν κραταιό. Δεν υπήρχε κανείς ανταγωνιστής γιατί και στη Δύση δεν υπήρχε κρατική οντότητα η οποία θα μπορούσε να το ανταγωνιστεί. Τι μας διδάσκει αυτό: Ότι, τελικά, υπήρχε μια αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος με την κοινωνική συλλογικότητα. Δηλαδή έφτανε στο σημείο να εκλέγει βασιλιά, αλλά δεν κατάφερνε πάντοτε να τον υποχρεώσει να εναρμονιστεί με την συλλογικότητα. Θα μου πείτε, έχει σχέση αυτό με την εποχή μας; Είναι το κατ΄εξοχήν παράδειγμα που δείχνει πώς μια κοινωνία από το 1832 παράγει, έχει ένα πολιτικό σύστημα, επομένως ένα πολιτικό προσωπικό, το οποίο παράγει ανασφάλεια για την χώρα και όχι ασφάλεια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.

✓ Θα προσθέσω κάτι ακόμα, που έχει πολύ ενδιαφέρον. Ο πόλεμος του 1897, κι εδώ η μαρτυρία προέρχεται από έναν που είναι αδιαμφισβήτητος και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, που είναι και ο δημιουργός των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Δικέλλας. Έγραψε ένα κείμενο περί τις 100 σελίδες, το οποίο ήθελε να δημοσιευθεί μετά το θάνατό του και δημοσιεύθηκε 50 χρόνια μετά αφότου πέθανε. Περιγράφει λοιπόν τις συνθήκες. Προσέξτε, ογδόντα και χρόνια, μετά την Επανάσταση του ΄21 έτσι;... Τι 1897 λοιπόν, μας λέει ο Δικέλλας, ότι δεν υπήρχε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα όπλα ήταν περίπου τα όπλα της επανάστασης, οι αξιωματικοί του ιππικού δε γνώριζαν να ιππεύσουν, όχι να διεξαγάγουν πόλεμο. Αλλά όλες μαζί οι πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του βασιλιά, είχαν συμφωνήσει ότι έπρεπε να κηρύσσουν πόλεμο εναντίον μιας αυτοκρατορίας. Όντας παντελώς ανέτοιμοι. Και, το πιο ενδιαφέρον; Επειδή, είχε προσημειωθεί η αντίληψη για το αποτέλεσμα του εγχειρήματος, είχε τεθεί επικεφαλής ο νεαρός διάδοχος που δεν ήταν 18-19 χρονών, και βέβαια απόλεμος, ως αρχιστράτηγος. Γιατί όλα αυτά μας λέει ο Δικέλλας; Διότι λέει, είχαν τη βεβαιότητα, ότι οι δυνάμεις αφού είχαν δηλώσει ότι δεν δέχονται αυτόν τον πόλεμο θα τον σταματούσαν εν τη γενέσει του και θα είχαν καταλογίσει στις μεγάλες δυνάμεις το γεγονός ότι, αυτοί που ήθελαν να ηγηθούν για να απελευθερώσουν τον Ελληνισμό, δεν αφέθηκαν κι επομένως θα καρπονώντουσαν στο εσωτερικό της χώρας πάλι, την ηρωική διάσταση του πράγματος. Δηλαδή την αφοσίωσή τους στο εθνικό ζήτημα.


✓ Είμαστε αντιμέτωποι σήμερα, με δύο μεγάλες ιδεολογικο/πολιτικές παραστάσεις. Η μια που συγκεντρώνει την Νεο-Δεξιά και την Νεο-Αριστερά, που διακινούν τον σκοπό των αγορών στα τρία επίπεδα, κινητικότητα χωρίς σύνορα κεφαλαίου, υπηρεσιών και αγαθών, και, εργασίας και μια άλλη Δεξιά η οποία έχει λάβει το χρωματισμό της ακροΔεξιάς, που δεν έχει να κάνει με τη ναζιστική τη φασιστική Δεξιά, αλλά αυτή που επικαλείται τον κλασικό φιλελευθερισμό που ίσχυε μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Έχει να διαλέξει κανείς. Αλλά, έχει σημασία να συγκρατήσουμε αυτό που διδάσκει η Ιστορία, ότι, οι εξελίξεις δεν οδήγησαν στο σταμάτημα της παγκοσμιοποίησης. Της υπέρβασης δηλαδή, όχι της κατάργησης, της υπέρβασης της κλασικής αντίληψης του πολιτικά κυρίαρχου κράτους, αλλά έθεσαν το ερώτημα του ποιος ελέγχει αυτές τις καταστάσεις. Για να μην γίνονται οι κυβερνήσεις υποχείρια των αγορών. Και στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι μία. Όχι με παγκόσμια διακυβέρνηση λέγεται και που οδηγεί ακριβώς στην θέσμιση της ηγεμονίας των αγορών, αλλά με τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος. Μέσα στις χώρες. ...


✓ Άρα λοιπόν, ο νόμος της φύσης των κοινωνιών λέει: Όσο διαφεύγει η πολιτική από τον έλεγχο και τους εσωτερικούς συσχετισμούς που παράγονται στους δρόμους, τόσο οι κοινωνίες επιδιώκουν να μπουν στο σύστημα για να το ελέγξουν. Έτσι προχωράμε από την απολυταρχική μοναρχία στην εκλόγιμη μοναρχία που ζούμε σήμερα, ιδιωτική η κοινωνία και πάμε στην αντιπροσώπευση και προοπτικά στη δημοκρατία. Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός, θα ακούμε διαρκώς να μας λένε διάφοροι, ότι, επειδή ανέβηκαν αυτοί στην εξουσία ανέβηκε και ο λαός στην εξουσία, αλλά δεν μας εξηγούν πώς κατέβηκε κάποια στιγμή. Δεν μας εξηγούν για τις πολιτικές που ακολουθούνται. Και αν προσέξουμε τη ρητορική του λαϊκισμού, έχει δύο σημαντικά στοιχεία. Το εθνικό και το κοινωνικό. Δηλαδή, αντί να μιλάμε για καταδολίευση της κοινωνίας -για να την εξαπατήσουμε να κυβερνήσουμε- κατηγορούμε οποιονδήποτε αναφέρεται στο συλλογικό συμφέρον και οποιονδήποτε αναφέρεται στην εθνική συλλογικότητα. Δηλαδή αυτό που διαμορφώνει τους όρους της συνοχής και της αντίστασης σε ότι συμβαίνει στην παγκοσμιότητα.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων, Ελένη Ξένου.
Εισήγηση του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ελλάδα: το πολιτικό πρόβλημα ως απομειωτής ασφαλείας της χώρας», η οποία έγινε στις 25.5.2017 στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου (EPLO) στην Αθήνα, στο πλαίσιο Διεθνούς Συνεδρίου με θέμα “Σύγχρονες γεωπολιτικές αναγνώσεις στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Δημοσιεύτηκε στις 26 Μαΐ 2017.




Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

«Οἱ τροχονόμοι»

«Αἷμα στήν ἄσφαλτο»

ΦΑΙΔΡΟΣ ΜΠΑΡΛΑΣ (1925 - 1975)


«Οἱ τροχονόμοι»

Ἦτον Κυριακή, καί πρωί, καί λιακάδα. Ὡς εἴθισται νά συμβαίνῃ, ὅταν συντρέχουν οἱ τρεῖς αὐτοί λόγοι, ἐπέβη τοῦ αὐτοκινήτου του καί ἐξεκίνησε διά τάς ἐξοχάς. Ἀλλ’ ἡ κίνησις ἦτον πολλή. Ὀχήματα παντός εἴδους συνωστίζοντο εἰς τήν μεγάλην δημοσίαν ὁδόν μέ τά ἕξ καταστρώματα. Μή ἐμπιστευόμενοι τούς σηματοδότας ἐπιβλητικοί τροχονόμοι μέ κράνη στιλπνά, εἶχον σταθεῖ εἰς ἑκάστην διασταύρωσιν καί ἐρρύθμιζον πλέον αὐτοί τήν κυκλοφορίαν. Διά νά διευκολύνουν τήν κίνησιν, πρός τό κοινόν καλόν ἐνεργοῦντες, διέτασσον ἄλλα τῶν ὀχημάτων νά στραφοῦν πρός βορρᾶν, ἄλλα πρός νότον, ἄλλα πρός ἀνατολάς καί ἄλλα πρός δυσμάς. Σημασία δέν εἶχε πού ἐπορεύετο, πού εἶχε κατά νοῦν νά μεταβῇ ὁ ὁδηγός. Ἡ θέλησις τοῦ τροχονόμου, τό μέγα ἀγαθόν τῆς διευκολύνσεως τῆς κυκλοφορίας, ἐτίθεντο ὑπεράνω τῶν ἀτομικῶν προτιμήσεων. Τό σῆμα τοῦ τροχονόμου –μία κίνησις τῆς χειρός αὐστηρά, τελεσίδικος, μή ἐπιδεχομένη ἀμφισβήτησιν ἤ ἀντίρρησιν – ὑποχρέωνεν εἰς ἀλλαγήν πορείας τούς ὁδηγούς, ἀνέτρεπε σχέδια καταστρωθέντα ἐπιμελῶς, ἐματαίωνε συναντήσεις συμφωνηθείσας πρό πολλοῦ. Πᾶσα σκέψις νά καθικετεύσῃ τινάς τόν τροχονόμον νά μεταβάλῃ ἀπόφασιν, νά τοῦ ἐπιτρέψῃ νά πορευθῇ πρός ἥ κατεύθυνσιν ἐπεθύμει, ἦτο ὅλως ματαία. Καί ὁ στιγμιαῖος ἀκόμη δισταγμός τοῦ ὁδηγοῦ ἦτο ἱκανός νά κινήσει τήν ὀργήν τοῦ ὀργάνου. Διά βιαίων κινήσεων, αἱ ὁποῖαι ἐδήλουν ἄκραν ἀδημονίαν καί ἐξέφραζον ἀόριστον μέν ἀλλά βαρεῖαν ἐν ταυτῷ ἀπειλήν, οἱ τροχονόμοι ὑπεδείκνυον εἰς τούς ὁδηγούς ὅτι ὤφειλον νά ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς αὐθωρεί, διά νά μή καθυστερῇ ἡ κυκλοφορία. Ἡ πειθαρχία, ἄλλωστε, ἦτο κανών εἰς τήν πόλιν αὐτήν. Κατά μῆκος τῶν διαφόρων ὁδῶν, πινακίδες τοποθετημέναι εἰς τό κατάλληλον ὕψος ὥστε νά τίς ἔχει πρό ὀφθαλμῶν ὁ καθήμενος ἐντός του ὀχήματος ὁδηγός, ἀνέγραφον « Πειθαρχεῖτε εἰς τούς τροχονόμους». Ἄλλαι πινακίδες, τοποθετημέναι ὑψηλότερον, εἰς τό ὕψος ὀρθίου ἀνδρός μέσου ἀναστήματος ἐπέτασσον : « Πειθαρχεῖτε εἰς τούς νόμους». Ἄλλαι πάλιν, ἱστάμεναι χαμηλότερον, εἰς τό ὕψος τό ἀναλογοῦν εἰς ἀνάστημα μείρακος, διέτασσον: « Πειθαρχεῖτε εἰς τούς παιδονόμους ». Καί εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως, εἰς τόν ὑψηλότερον ὄροφον τοῦ ὑψηλοτέρου κτιρίου της, θεατή πανταχόθεν καί φωτιζομένη κατά τήν νύκτα, εὐρίσκετο πινακίς ἀναγράφουσα: « Πειθαρχεῖτε εἰς τόν θεόν». Πειθαρχῶν ὁ ὁδηγός, περί οὗ ἡ ἀφήγησις, ἐξετέλει ὅτι οἱ τροχονόμοι τοῦ ὑπεδείκνυον. Ἑκάστη ἐντολή, ἕκαστον σῆμα τῶν τροχονόμων, τόν ἀπεμάκρυνον καί περισσότερον τῆς ἀρχικῆς του πορείας. Οὔτε σκέψις ἐγένετο πλέον νά μεταβῇ εἰς τάς ἐξοχάς. Βεβαίως, ἐφθόνει ἐνδομύχως τούς ὁδηγούς τούς ὁποίους εὐμενής σύμπτωσις ἐντολῶν εἶχε κατευθύνει πρός τά ἐκεῖ. Ἀλλά παρηγορεῖτο, μέχρι τινός, συλλογιζόμενος, ὅτι πολλοί ἀσφαλῶς ἐξ αὐτῶν, δέν ἐπεθύμουν μετάβασιν εἰς τάς ἐξοχάς, ἀντιθέτως δέ: εἶχον ἐπείγουσαν ἀπασχόλησιν εἰς τήν πόλιν. Μετ' ὀλίγον, δέν ἐγνώριζε πιά ποῦ εὑρίσκετο. Ἡ περιοχή, τήν ὁποίαν μετ’ἐκτέλεσιν ἐντολῶν ἀλλεπαλλήλων διέσχιζε, ἦτο ἐξ’ ἐκείνων τάς ὁποίας οὐδέποτε εἶχεν ἐπισκεφθῆ. Ἡ κίνησις, ἐξ’ ἄλλου, εἶχεν αἰσθητῶς ἀραιώσει. Παρά τοῦτο, οἱ τροχονόμοι, εὐθυτενεῖς εἰς τήν θέσιν των, συνεπεῖς εἰς τό χρέος, ἐξηκολούθουν νά τήν ρυθμίζουν. Φιλοδοξία των – συνεπέρανεν ὁ ὁδηγός –ἦτον νά ἐπιφέρουν τήν πλήρην ἀποσυμφόρησιν. Ἐφ ᾧ καί ὅταν συνέβαινε νά εὑρεθοῦν τρία, ἐπί παραδείγματι , ὀχήματα βαίνοντα τό ἕν κατόπιν τοῦ ἄλλου, ὁ τροχονόμος ὑπεχρέωνε τό πρῶτον νά ἀκολουθήσῃ στροφήν δεξιά, τό δεύτερον ν’ ἀκολουθήσῃ στροφήν ἀριστερά, καί τό τρίτον νά συνεχίσῃ πορευόμενον τήν εὐθεῖαν. Ἐννοεῖται, συχνά συνέβαινεν, εἰς ἑπομένην διασταύρωσιν, τό προσφυῶς ἀπομονωθέν τροχοφόρον νά εὑρεθῇ πάλιν συμπορευόμενον μετ’ ἄλλου, ἐρχομένου ἐκ διαφόρου κατευθύνσεως καί εἰς ἐκτέλεσιν ἐντολῆς ἄλλου ὀργάνου. Ἀλλ’ οἱ τροχονόμοι καί αὖθις παρενέβαινον, διαχωρίζοντες τά πρός στιγμήν προσεγγίσαντα. Μετά πάροδον ἱκανοῦ πλέον χρόνου, ὁ ὁδηγός, ὁ ὁποῖος ἐσκόπει ἀρχικῶς νά μεταβῇ εἰς τάς ἐξοχάς, εὐρέθη ἐν τέλει μόνος, μόνος ὁλοσχερῶς, ἐπί εὐθυτάτης ὁδοῦ, τήν ὁποία οὐδεμία κάθετος διεσταύρωνε. Τροχονόμοι ὑπῆρχον ἀκόμη, εἰς τακτάς ἀποστάσεις, ἀλλά δέν ἔδιδον ἐντολάς. Ἵσταντο ἤρεμοι, ἀπαθεῖς –μερικοί μάλιστα ἐμειδίων φιλικῶς πρός τόν ὁδηγόν. Ἐκεῖνος ἀνταπέδιδε τό μειδίαμα των. Ἡ ἔκφρασίς του ἀπεκάλυπτε τόν θαυμασμόν, τόν ὁποῖον ἠσθάνετο διά τό ἔργον των. « Εὖγε των!» διελογίζετο. « Ἐπέτυχον πληρέστατα τοῦ σκοποῦ των: ἐπέφερον τήν τελείαν ἀποσυμφόρησιν!...» Αἴφνης τό μειδίαμα ἐπάγωσεν εἰς τά χείλη του. Τρόμος κατέλαβε τήν ψυχή του. Ἀποτόμως, ἀντελήφθη πού τόν ἐπήγαιναν. Ἀνεγνώρισε ποία ἦτο ἡ εὐθυτάτη ὁδός, εἰς τήν ὁποίαν διά τῶν σημάτων των τόν ἐξώθησαν… Ἄπελπις ἐπεχείρησε νά κάμῃ στροφήν ἐπί τόπου, νά στραφῇ πρός τήν ἀντίθετον κατεύθυνσιν τῆς ὁδοῦ. Ἀλλά τέσσαρες τροχονόμοι πελώριοι, μέ τά κράνη των ἀπαστράπτοντα εἰς τό κατακόρυφον ἤδη φῶς τῆς λαμπρᾶς μεσημβρίας, μέ τάς ράβδους των τεταμένας, ἀνεδύθησαν εἰς τάς παρυφάς τῆς ὁδοῦ, στεντορείως κραυγάζοντες: - Ἀπαγορεύεται!...Εἶναι μ ο ν ό δ ρ ο μ ο ς!... Ἡ στροφή ἐπί τόπου ἀπαγορεύεται!... Ὁ ὁδηγός τά ἐσάστισε. «Συγγνώμην» ἐψέλλισε. « Δέν τό ἔγραφε –δέν τό ἐγνώριζα…» Ἀνελογίσθη, μέ δέος, ὅτι ὀλίγον ἔλειψε νά ὑποπέσῃ εἰς παράβασιν βαρυτάτην. Συνελθών, ἐπανέφερε τό αὐτοκίνητόν του εἰς τήν εὐθείαν…Καί ὤδευσε, πειθηνίως, νομοταγής, ε ἰ ς τ ὁ ν θ ά ν α τ ο ν!..




«Αἷμα στήν ἄσφαλτο»

Αὐτό συνέβη εἰς τά Χαφτεῖα, ἐκεῖ ὅπου διασταυρώνονται αἱ ὁδοί Πανεπιστημίου καί Πατησίων, καί συγκεντρωμένοι στά ἑκατέρωθεν πεζοδρόμια διαβάτες περιμένουν τήν συγκατάθεση τοῦ ἀστυφύλακος γιά νά περάσουν ἀπέναντι. Ἦταν, λοιπόν, μεσημέρι καί, ὅπως συνήθως, κόσμος πολύς ἐπερίμενε, κι ἀπό τίς δυό μεριές –μ’ ἕναν ἀστυφύλακα ἐπικεφαλῆς ἡ κάθε παράταξις, πού τό κράνος του ἐγιάλιζε στόν ἥλιο. Αἴφνης, οἱ ἀστυφύλακες ἔδωσαν τό σύνθημα, καί οἱ δυό παρατάξεις ἐξεκίνησαν, βαδίζοντας κατά μέτωπον… Τό σύνηθες σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι, οἱ δυό παρατάξεις νά διασταυρώνονται στό μέσον τοῦ δρόμου, νά προσπερνῶνται ἀδιάφορες καί, μετά ἀπό τό στιγμιαῖο ἐκεῖνο ἀνακάτεμα, νά ξεχωρίζουν καί πάλιν, προχωρῶντας ἡ κάθε μιά, πρός τό πεζοδρόμιο τοῦ προορισμοῦ της. Τό μεσημέρι ὅμως ἐκεῖνο τά πράγματα συνέβησαν διαφορετικά: Ὅλοι οἱ ἐρχόμενοι ἀπό τό ἕνα πεζοδρόμιο συνέπεσε νά ἔχουν στενούς γνωρίμους μεταξύ ἐκείνων πού ἐρχόντουσαν ἀπό τό ἀντίθετο. Καί ὄχι πολλούς στενούς γνωρίμους -ὄχι. Καθένας τοῦ ἑνός πεζοδρομίου ἐγνώριζε καί ἀπό ἕναν τοῦ ἀντιθέτου. Καί δέν τόν ἐγνώριζεν ἁπλῶς, ὅπως συμβαίνει τόσους καί τόσους νά γνωρίζομε, ὁ γνώριμος αὐτός ἤταν ἕνα πρόσωπο πολύ φιλικό, συνδεδεμένο με χίλιες ἀκριβές ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος. Ἕνα πρόσωπο, ἀκόμη, πού εἶχε καιρό ὁ ἀπέναντι γνώριμος νά τό δεῖ, πού νόμιζε πῶς εἴχε χαθεῖ, καί τώρα με ἀνεκλάλητη χαρά τό ξανασυναντοῦσε. Πλησιάζοντας, λοιπόν, πρός τό μέσον τοῦ δρόμου, έκεῖ πού διέρχονται οἱ γραμμές ταῦ τράμ, οἱ δύο παρατάξεις ἄρχισαν νά ἀναγνωρίζονται. Κραυγές ἀγαλλιάσεως ἀκούστηκαν πρῶτα, ἔπειτα ὁ γενικός ρυθμός τοῦ βηματισμοῦ ἐπιταχύνθηκε καί, τέλος, ὅλοι ὅρμησαν πρός ὅλους μέ τά χέρια προτεταμένα… Κανείς δέν λογάριαζε πιά νά περάσει στό ἀπέναντι πεζοδρόμιο. Ὅλοι εἶχαν μείνει ἐκεῖ, καταμεσίς τῆς ὁδοῦ Πανεπιστημίου, γελῶντας, συζητῶντας με θόρυβο, σφίγγοντας πάνω - κάτω τά χέρια, ένῶ οἱ ἀστυφύλακες ἐκοίταζαν ἄναυδοι, άλλά κατά βάθος, συγκινημένοι καί αὐτοί. Ἔξαφνα, παρατηρήθηκε κάτι τό ἀνώμαλο. Ἕνας περίσσευε. Ναί, ὑπῆρχε ἕνας, πού κανέναν δέν γνώριζε, κανείς δέν τόν γνώριζε καί κανέναν δέν χαιρετοῦσε. Κι ὁ ἕνας αὐτός δέν ἔλεγε νά περάσει ἀντίκρυ, ὅπως ἦταν ἡ ἀρχική πρόθεσή του, ἀλλ’ εἶχε μείνει -ὁλοφάνερα χωρίς λόγο – κι αὐτός στήν μέση τοῦ δρόμου, κοιτάζοντας ἀλαλιασμένος τούς ἄλλους. Ἡ παρουσία του ἔγινε, στήν ἀρχή, αἰσθητή μόνο στούς πιό κοντινούς – πού ἄρχισαν νά τόν κοιτάζουν κάπως ὕποπτα. Ἔπειτα, ἡ αἴσθηση αὐτή τῆς ἀνωμαλίας σκόρπισε καί μακρύτερα – καί σέ λίγο, ὅλο τό πλῆθος ἐκεῖνο εἶχε στρέψει ἐνοχλημένο τά βλέματα πρός τό μέρος του, καί τόν παρατηροῦσε μέ διαθέσεις πού γίνονταν ὅλο καί πιό ἐχθρικές. Κανείς ἐν τῷ μεταξύ, δέν εἶχε πάψει νά κρατάει σφιχτά τό χέρι τοῦ γνωρίμου του. Διατηροῦσαν τήν χειραψία ἐπίτηδες, ἐπιδεικτικά, γιά νά ὑπογραμμίσουν ἐντονότερα στόν ἄγνωστο τό ἄκαιρο τῆς παρουσίας του κοντά τους. Ἐκεῖνος ἔμοιαζε πλέον νά ἔχει πανικοβληθεῖ. Εἶχε παραλύσει στό σημεῖο πού βρισκόταν, καί δέν ἔλεγε νά κουνήσει οὔτε μπρός οὔτε πίσω. Ἡ τρομερή μοναξιά, πού δέν τήν περίμενε, δέν τήν ὑπελόγιζε -ἐκεῖ, ξαφνικά, μεσημέρι, εἰς τά Χαφτεῖα…-, τόν ἔκανε νά ὑποφέρει ἀφάνταστα. Αἰσθανόταν τρομαχτικά ἔρημος καί ἐγκαταλελειμένος, ἄνθρωπος σέ ξένο σύμπαν, χωρίς γονεῖς, χωρίς φίλους ἤ συγγενεῖς, χωρίς γυναῖκα ἤ ἐρωμένη, χωρίς κανέναν δικό του στόν κόσμο. Τό μυαλό του εἶχε ἀκινητήσει, καί σχημάτιζε κάθε τόσο ἕναν ἀριθμό. Ἕναν ἀριθμό πού ἐκπροσωποῦσε αὐτόν τόν ἴδιο, ἕναν –πάντοτε – περιττό ἀριθμό. Εἶμαι –σκεπτόταν -ὁ 21, ὁ 27, ὁ 35, ὁ 41… Ἡ κατάστασις ὅμως ἀδιάκοπα χειροτέρευε. Τά ζεύγη τόν ἐπλησίαζαν καί, σιγά σιγά, ἕνας κύκλος σχηματίσθηκε γύρω του. Οἱ ματιές ἦσαν ἄγριες, θανάσιμα ἐχθρικές. Οἱ ἀστυφύλακες ἄρχισαν καί αὐτοί νά ὀργίζονται. Εἶχαν ἐγκαταλείψει τό πόστο τους καί βάδιζαν πρός τό μέρος του –φανερό, πώς ἐπρόκειτο νά τόν συλλάβουν… Ἔξαφνα ὁ ἄνθρωπος ἔμπηξε μιά κραυγή ἀγωνίας καί τρόμου, πού ἀντήχησε ἐκκωφαντικά κάτω ἀπό τόν ἥλιο τοῦ μεσημεριοῦ -καί ἄρχισε νά τρέχει. - Πιάστε τον! πιάστε τον ! ἀκούστηκαν μερικές θυμωμένες φωνές. Οἱ ἀστυφύλακες καί ὁ κόσμος τόν κυνήγησαν. Ἐκεῖνος ἔτρεχε με φρενίτιδα. Ὁ φόβος ἔδινε φτερά στά πόδια του.Ὅρμησε πρός τήν πλατεῖα τῆς Ὁμονοίας… Πίσω του τό πλῆθος ὀρυόταν: - Πιάστε τον ! πιάστε τον! Μερικοί, πού ἐρχόντουσαν ἀπό τήν ὁδό Πειραιῶς, ἤ τήν ὁδό Ἁγίου Κωνσταντίνου, κινήθηκαν νά τόν ἀνακόψουν. Τούς χτύπησε, τούς ἀνέτρεψε, ξέφυγε. Κι ἐξακολούθησε νά τρέχει. -Πιάστε τον! πιάστε τον!... Ἡ κραυγή ἔβγαινε πιά ἀπό χίλια στόματα. Οἱ ἀστυφύλακες τόν εἶχαν πλησιάσει. Ἔκανε νά στρίψει, νά χωθεῖ στά σοκάκια. Δέν πρόφτασε! Ἕνας πυροβολισμός ἀκούστηκε, ξερός μέσα στήν διάπυρη άτμόσφαιρα. Ὁ ἄνθρωπος σωριάστηκε χάμω. Πανδαιμόνιο χαρᾶς ὑποδέχτηκε τήν πτώση του. -Ἔπρεπε ! ἔπρεπε ! ..φωνάξανε. Κάποιος, πού δέν εἶχε άντιληφθεῖ τά ὅσα εἶχαν συμβεῖ, ρώτησε τούς πλαινούς του. -Μά …τι ἔκανε λοιπόν αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Δέν τοῦ ἀποκρίθηκαν. Ἕνα αὐτοκίνητο τῶν Πρώτων Βοηθειῶν φρενάρισε ἀπότομα, σηκώνοντας σύννεφο τήν σκόνη. Τόν φόρτωσε μέσα καί χάθηκε πρός τήν ὁδό 3ης Σεπτεμβρίου.
Μονάχα λίγες κηλίδες αἷμα εἶχαν ἀπομείνει στήν ἄσφαλτο.



Μια ευγενική προσφορά, του αγαπητού φίλου Σωτήρη Αμάραντου. Τον ευχαριστώ θερμά και ιδιαιτέρως!
Ελένη Ξένου



Φαίδρος Μπαρλάς, ποιήματα:



Ρένος Αποστολίδης - Φαίδρος Μπαρλάς







Τρίτη 23 Μαΐου 2017

«Η συνενοχή της Αριστεράς στην οπισθοδρομική μεθάρμοση του ελληνισμού»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
"Η Αριστερά ήταν και εξακολουθεί να είναι σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική λογική της άρχουσας στις ημέρες μας ολιγαρχικής πολιτείας, αλλά και με την πολιτική της μεθάρμοση στο καθεστώς της δυναστικής κομματοκρατίας."

📚

Επειδή τίποτε δε γίνεται τυχαία...κι επειδή εθεωρείτο διαχρονικά και μέχρι και σήμερα στις ημέρες μας, επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας ή, έστω, της αντιπροσώπευσης...διαβάστε άπαντες! Άκρως διαφωτιστικό!
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ και τα σέβη μου δάσκαλε!
Ε.Ξ.
__________________________


" [...] Πρώτον, το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος ελληνισμού, το οποίο επιπλέον θεσμίσθηκε υπό ένα καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου. Εξού και τα κόμματα ορίσθηκαν δυνάμει της χώρας, τα συμφέροντα της οποίας ανέλαβαν να υπηρετήσουν, και όχι με γνώμονα την ελληνική κοινωνία, το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ή, έστω, μια ταξική εκφορά του κοινού συμφέροντος.


Δεύτερον, το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία/κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι΄αυτό βαθιά δημοκρατική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίστιξη αυτή γίνεται εμφανής εάν συγκρίνουμε το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας με τα πολιτικά κείμενα της τουρκοκρατίας (των κοινών και της διανόησης) και της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένου και του Καποδίστρια. Το επιχείρημα που επικαλέσθηκαν οι λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις -δηλαδή η απολυταρχία- ήταν ότι οι Έλληνες είναι άναρχος (διάβαζε: δημοκρατικός) λαός και , ως εκ τούτου, μη ικανός να διοικήσει το κράτος του, κατά το (ευρωπαϊκό) απολυταρχικό πρότυπο.


Τρίτον, από τις πρώτες ενέργειες της βαυαρικής δυναστείας ήταν να καταργήσει τη δημοκρατική πολιτεία των Ελλήνων, δηλαδή την εν δήμω κοινωνική συλλογικότητα, που λειτουργούσε ιστορικά αδιατάρακτα στο πλαίσιο των πόλεων/κοινών. Η απαξιωτική προσέγγιση από τους Βαυαρούς της δημοκρατίας των κοινών είναι εξόχως χαρακτηριστική: «Τέτοιου είδους συνελεύσεις αγγίζουν το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας, και οι αποφάσεις που προκύπτουν από τις συζητήσεις που διεξάγονται σ΄αυτές είναι αδύναμες για να προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον, επειδή οι συμμετέχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήματα της πολιτικής διοίκησης...» (Κάρολος φον Άβελ).


Οίκοθεν νοείται ότι, υπό τις συνθήκες της μοναρχικής απολυταρχίας, ουδείς λόγος ηδύνατο να γίνει για τη μεταστέγαση της πολιτείας του κοινού/πόλης, της θεμέλιας κοινωνίας της μικρής κλίμακας, στο κράτος έθνος, στην ομόλογη κοινωνία της μεγάλης κλίμακας. Όχι γιατί δεν ήταν εφικτή, αλλά επειδή εθεωρείτο επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας ή, έστω, της αντιπροσώπευσης. Όπως ακριβώς και στις ημέρες μας.


Τέταρτον, το νεοελληνικό κράτος, όχι μόνον δεν επέτρεψε την είσοδο στους κόλπους του της σπουδαίας, οικουμενικά διατεταγμένης, αστικής τάξης, που επιχειρούσε στο περιβάλλον του μείζονος ελληνισμού, αλλά και αναλώθηκε συστηματικά στην καταστροφή της και, μάλιστα, με πρόσχημα τη Μεγάλη Ιδέα / Εθνική ολοκλήρωση. Συγχρόνως, καταπολέμησε κάθε απόπειρα συγκρότησης μιας εθνοκρατικής αστικής τάξης, ευνοώντας αποκλειστικά την ανάδειξη αστικών παρασιτικών παραφυάδων του κράτους, με σκοπό τη συννομή του.


Με τον τρόπο αυτόν, η πολιτική τάξη του κράτους θα κατορθώσει να παραμείνει μοναδικός παίκτης του πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένη τόσο από τη θεσμημένη κοινωνική συλλογικότητα όσο και από την ενδιάμεση κοινωνική δύναμη των αστών. Θα αποδομήσει την πρώτη, εισάγοντας, μετά την κατάργηση της πολιτικής της θέσμισης, πολιτικές εξατομικευμένης πρόσληψης του δημοσίου χώρου (πελατειακής λογικής), και θα αποκλείσει τη δεύτερη από την ελληνική επικράτεια, η οποία θα μπορούσε να προσανατολίσει τις πολιτικές του κράτους. Έχοντας ιππεύσει επί του πολιτικού συστήματος, αντί να λειτουργήσει ως διαλλακτής στη διαμόρφωση του κοινού συμφέροντος, μετεβλήθη η ίδια σε πολιτικό σύστημα και ιδιοποιήθηκε το κράτος.


Η υψηλή δημοκρατικού τύπου πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας, αποξενωμένη από τον θεσμημένο φυσικό της χώρο, όπου είθισται να λειτουργεί η διαθέτουσα πολιτική ατομικότητα κοινωνία των πολιτών, αποτέλεσε το όχημα για να υποκαταστήσει η πολιτική τάξη τις δημόσιες πολιτικές με πολιτικές πελατειακής εξατομίκευσης.


Την ίδια στιγμή το «επιχειρείν», δηλαδή η νομισματική οικονομία που λειτούργησε ως ο θεμέλιος λίθος της ανθρωποκεντρικής υποστασιοποίησης και σταδιοδρομίας του ελληνισμού, θα ενοχοποιηθεί ως υπόλογο κοινωνικής εκμετάλευσης και «εθνικώς» ύποπτο, και μαζί του η οικουμενική αστική τάξη. Η σταθερά αυτή επανέρχεται δυναμικά και μεταβάλλεται σε κυρίαρχη ιδεολογία στη διάρκεια της μεταπολίτευση, με ακραία της έκφραση το εγχείρημα της δημιουργίας «νέων τζακιών», δηλαδή μιας νέας αστικής τάξης, που θα συνεργούσε στο εγχείρημα του σοσιαλιστικού κόμματος για την ολοκληρωτική νομή του κράτους. Σήμερα, η άρχουσα επιχειρηματική τάξη της χώρας συγκροτείται, ως προς το ουσιώδες, από έναν κύκλο εργολάβων, τηλεκρατόρων, μεσαζόντων στις προμήθειες του κράτους (οπλικών συστημάτων κ.λπ.), νονών της νύχτας και ποικίλων όσων κακοποιών, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά παρασιτική.


Οι προσεγγίσεις αυτές του κράτους και των πολιτικών του διέρχονται οριζοντίως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και, εννοείται, των συγκατανευσιφάγων (συνδικαλιστών, ιδιωτών, ομάδων, ΜΚΟ κ.λπ.) που συναινούν στη νομή του δημόσιου αγαθού. Εντούτοις, η Αριστερά διέκρινε στον μαρξισμό τη δικαιολογητική αιτία για την απενοχοποίηση της προσχώρησής της στη θεραπεία της εκφυλιστικής, δυναστικού τύπου, εκδοχής της ολιγαρχίας. Επιδίωξε δηλαδή να στηρίξει στη μαρξική ιδεολογία την προβληματική σχέση που διαμόρφωσε και εξακολουθεί να διατηρεί: Με το έθνος, ως κοινωνική συλλογικότητα που αντιτείνει τον δικό της λόγο στην πολιτική κυριαρχία της εξουσίας. Με το επιχειρείν, που αξιώνει μια μη παρασιτική κανονιστική πλαισίωση της λειτουργίας του. Με την ελληνική κοσμοσυστημική ιστορία, στο μέρος της που διδάσκει την πρόοδο, τόσο στο οικονομικό (η εταιρική οικονομία) όσο και στο πολιτικό (η αντιπροσώπευση και η δημοκρατία) πεδίο. Με την ίδια την έννοια της ταξικής πάλης, στο μέτρο που εξάρτησε την οικονομική διαδικασία από την ιδιοποιητική και πελατειακή λειτουργία του κράτους. Με την εταιρική πολιτειότητα, στο μέτρο που προσεγγίζει τον πολίτη ως προσάρτημα/υπήκοο του κράτους, δηλαδή ως ιδιώτη/μάζα. Με την ιδέα μιας υπέρβασης της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους, που προβάλλουν ως το καταστάλαγμα της δημοκρατίας. Με το επιχείρημα ότι ο έλεγχος του κράτους από «φίλιες» δυνάμεις λειτουργεί ως μοχλός ανόδου του λαού στην εξουσία. Με την ελευθερία, αφού επιλέγει αντ΄αυτής τα δικαιώματα, με τον ισχυρισμό ότι η κοινωνική συλλογικότητα, η πλειοψηφία, αποτελεί τον μείζονα εχθρό τους. Με την αρχή των αντικειμένων λόγων, κατέναντι της οποίας οι θαμώνες της Αριστεράς επιχειρούν να «περιβάλουν» με σιωπή την αντίρρηση, την απαξίωση ή τον «χρωματισμό» της κριτικής αποτίμησης του έργου της. Και ούτω καθεξής.


Τα ανωτέρω φανερώνουν ότι Αριστερά ήταν και εξακολουθεί να είναι σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική λογική της άρχουσας στις ημέρες μας ολιγαρχικής πολιτείας, αλλά και με την πολιτική της μεθάρμοση στο καθεστώς της δυναστικής κομματοκρατίας. Η μείζων ωστόσο συμβολή της Αριστεράς στην εδραίωση της ολιγαρχικής κομματοκρατίας έγκειται στην ιδεολογική της νομιμοποίηση. Διότι εντέλει από την αρχή της εμφάνισής της στα πολιτικά πράγματα της χώρας θα διακινήσει ένα πρόταγμα εμφανώς ξένο προς το ανθρωποκεντρικό στάδιο που βίωνε η ελληνική κοινωνία: σε ό,τι αφορά στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και, συνακόλουθα, στις ιδεολογίες και πολιτικές που απείδαν προς την ιδιοσυστασία, δηλαδή προ τις ανάγκες και τις προσδοκίες της. [...] ".


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
ΒΙΒΛΙΟ : "Η ΣΥΡΙΖΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ – ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"


Κεφάλαιο: 6. Η συνενοχή της Αριστεράς στην οπισθοδρομική μεθάρμοση του ελληνισμού.
Σελίδες: 71-78
_________________
Επιλογή και αντιγραφή αποσπάσματος, Ελένη Ξένου.









The panoramic fantasy, the mystique, the melody...



Ξέρεις ελληνικά; Τότε μάλλον κατά κάποιο τρόπο… ξέρεις και αγγλικά! Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν από καιρό σε βρετανικό περιοδικό τέχνης (;) Αξίζει το κόπο να το διαβάσεις…!

“The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies. The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere. The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama. Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was noneed for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal – clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze – explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today. There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also eup3horic. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes. Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled. It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism.”

Αλήθεια…Υπάρχει κανείς που δεν κατάλαβε τι έλεγε το παραπάνω άρθρο;


Πηγή:

«Ου λαλεί απλώς προς ηδονήν»

"Η ίδια η εξουσία της ολιγαρχικής κομματοκρατίας είναι ευθέως συναρτημένη από την ιδεολογία του «Διαφωτισμού»"
Γιώργος Κοντογιώργης




Η ιδεολογία της εξάρτησης όταν καθοδηγείται από την μηρυκαστική εκφορά του επιχειρήματος του ηγεμόνα για την ερμηνεία των φαινομένων της ιστορίας είναι προφανώς ομολογητική της βαθιά αντιδραστικής ιδεολογίας του φορέα της. Η νεοελληνική ιστοριογραφία και γενικότερα η ομόλογη κοινωνική «επιστήμη» βρίθει τέτοιων σαπρών παραδειγμάτων. Όταν όμως ένας εκ των φορέων της ιδεολογίας της εξάρτησης γίνεται εξουσία, ιδίως στον τομέα της παιδείας, και εννοεί να «διδάξει» την παραρτηματική σχέση του νεο-Έλληνα με τον ηγεμόνα, το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Ιδίως όταν συνδυάζεται με μια εξίσου αντιδραστική, δηλαδή οπισθοδρομική πρόσληψη της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.

Στην εγκύκλιό του ο νυν Υπουργός Παιδείας μας διαβεβαιώνει ότι αφού αυτός και η παρέα του μας κυβερνάει, ο λαός είναι στην εξουσία. Μας διδάσκει όμως επίσης ότι μόλις με την Επανάσταση οι Έλληνες έγιναν λαός, δηλαδή έθνος. Προφανώς η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν εθνική, αφού οι Έλληνες έγιναν έθνος, απέκτησαν δηλαδή συνείδηση ελληνικής κοινωνίας, μετά την Επανάσταση! Κατά λογική ακολουθία, οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήσαν Έλληνες. Και, συνακόλουθα, ο νεοέλληνας μαθητής, ο νεοέλληνας ενγένει, δεν δικαιούται να επικαλείται την ιστορική του συνέχεια. Μας λέει επίσης ότι η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε τέκνο του δυτικού Διαφωτισμού! Η άγνοια της διαφοράς μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης -τέκνου του Διαφωτισμού- και της Ελληνικής Επανάστασης, μπορεί να του συγχωρηθεί, αφού εγώ τουλάχιστον δεν έχω την αξίωση να γνωρίζει εν προκειμένω περισσότερα από όσα οι μαθητές που θέλει να καθοδηγήσει. Μπορεί να του συγχωρηθεί ακόμη και η άγνοια βασικών κειμένων και απανωτών επαναστατικών κινημάτων, που από τις απαρχές, σχεδόν, της τουρκοκρατίας θέτουν με έμφαση το εθνικό πρόβλημα.

Εντούτοις, εάν οι ανωτέρω «ερμηνείες» του Υπουργού, συνδυασθούν με την καθόλα πονηρή απομόνωση ενός αποσπάσματος του Ρήγα από το γενικό εθνικό, πολιτειακό και αξιακό του πρόταγμα, προκύπτει αβίαστα ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας μείζονος πολιτικής σημασίας επιλογή, που ανάγεται στο σήμερα. Μας πληροφορεί ο Υπουργός ότι για τον Ρήγα «ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς«. Έτσι απομονωμένο το απόσπασμα αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Ρήγας συντάσσεται με την ιδέα μιας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», που επομένως διδάσκει τις επιλογές του σήμερα. Αποκρύπτει ωστόσο, προφανώς όχι από άγνοια, πως για τον Ρήγα, «Έλληνες το γένος είναι όλοι όσοι ομιλούν την ελληνική, ότι «όλοι οι νόμοι… γίνονται εις την απλήν των Ελλήνων γλώσσαν«, η οποία ομιλείται, κατά το μάλλον ή ήττον, από «όλα τα εις το βασίλειον τούτο… γένη«. Και ότι ορίζει πως η ελληνική γλώσσα οφείλει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλους τους κατοίκους του κράτους. Ο λαός αυτός (οι Έλληνες, ο Βούλγαροι, οι Βλάχοι, οι Αλβανοί κλπ) είναι «απόγονος των Ελλήνων«, με την έννοια ότι βιώνουν το ελληνικό πολιτισμικό κεκτημένο και στεγάζονται σε μια συνεκτικά δομημένη κοινωνία με κοινό πολιτειακό πρόταγμα, που ο ίδιος αποκαλεί «Ελληνική δημοκρατία».

Επανέρχομαι όμως στο κεντρικό ζήτημα. Η παρέμβαση αυτή του Υπουργού δεν αφορά μόνο ή μάλλον καθόλου στο παρελθόν. Αποτελεί ζωντανό επιχείρημα, που επιδιώκει να κατηχήσει τους νεαρούς βλαστούς των σχολείων στην αντίληψη ότι η κοινωνική συνοχή, η συνείδηση κοινωνίας, είναι μη αποδεκτή επιλογή, ότι η ολιγαρχική κομματοκρατία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, που αντιτείνεται στο ελληνικό ιστορικό και συγκεκριμένα δημοκρατικό κεκτημένο. Ότι η κοινωνία και οι κληρονομιές της φταίνε για τη νεοελληνική κακοδαιμονία, όχι το δυναστικό κράτος και η κομματική νομενκλατούρα που το λυμαίνεται.

Είναι προφανές ότι για να νομιμοποιηθεί η ολιγαρχική κομματοκρατία, που κατέχει την ελληνική κοινωνία, και στην οποία αναντιλέκτως ανήκει ο ενλόγω κύριος, πρέπει να απαξιωθεί το ιστορικό της παρελθόν (ο βυζαντινός και ο τουρκοκρατούμενος ελληνισμός) και να αποκοπεί ο νεο-Έλληνας από αυτό. Η πονηρά φύση της καθεστωτικής νομενκλατούρας γνωρίζει ότι για να ηγεμονεύσει πρέπει να αφαιρέσει από την υπήκοο κοινωνία τη δυνατότητα της συνοχής, της σύγκρισης με το ιστορικό της προηγούμενο και να αποδεχθεί την οφειλή της σε ό,τι αφορά στην ελευθερία της, στην ίδια την εθνική της αυτογνωσία, στον Δυτικό κηδεμόνα. Η ίδια η εξουσία της ολιγαρχικής κομματοκρατίας είναι ευθέως συναρτημένη από την ιδεολογία του «Διαφωτισμού».


Επίμετρο: τα μηρυκαστικά της εξάρτησης, που συγκροτούν την κομματική νομενκλατούρα, όταν καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, είναι ικανά να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό πολιτικό μίγμα, εξαιρετικά επικίνδυνο για τα πράγματα της χώρας. Υπό την έννοια αυτή, και στο μέτρο που ο νυν Υπουργός Παιδείας, δεν λαλεί απλώς προς ηδονήν, οφείλουμε να έχουμε κατά νουν ότι ο ήχος του λόγου του δεν είναι ανώδυνος.


Πηγή:

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Γ. Κοντογιώργης - 19.5.2017

"Μας χρειάζεται ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και της πολιτικής τάξης"


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ:
✔ Μας χρειάζεται ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και της πολιτικής τάξης.
✔ Το σύστημα, αναπαράγει ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο είναι απέναντι και ενάντια της κοινωνίας.
✔ Μπορούσαν να είχαν πάρει μέτρα πριν και να μην είχαμε μπει σε κανένα μνημόνιο.
✔ Ποιοι είναι οι κατακτητές μας; Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γερμανία. Σε παγκόσμιο επίπεδο η Διεθνής των Αγορών.



Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στην εκπομπή του Kontra Channel "Επί του Πιεστηρίου" της 19.5.2017 και στον Σπύρο Γκουτζάνη.








Τρίτη 9 Μαΐου 2017

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ: 

"Είχα αποφασίσει Πολιτική Επιστήμη από το Δημοτικό σχεδόν"


"Είχα αποφασίσει Πολιτική Επιστήμη από το Δημοτικό σχεδόν.
Ήρθα αντιμέτωπος με όλον τον στοχασμό της νεοτερικότητας διότι θεώρησα ότι ήταν αδιέξοδο. Δεν οδηγούσε πουθενά, διότι ο μόνος στοχασμός που έβγαινε και άρα, η μόνη απασχόληση στο πώς μεταβάλλονται οι πολιτείες, ήταν πώς φεύγουμε απ΄την φεουδαρχία για να πάμε στη νεότερη εποχή. Άρα, στο βάθος του μυαλού τους -όπως και σε όλους σήμερα- υπήρχε η αρχή της ενιαίας σκέψης. Δηλαδή, πώς αλλάζει ένα σύστημα για να εγκαθιδρυθεί ένα άλλο που είναι το ίδιο με το προηγούμενο αλλά με άλλους πρωταγωνιστές. Και η μετάβαση στον Σοσιαλισμό, και η μετάβαση στον Φιλελευθερισμό, αυτό δήλωνε.

O Aριστοτέλης είναι η απάντηση στο πρόβλημα!"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ



Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Πέτρος Κλαμπάνης:«...Αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο!»



Πέτρος Κλαμπάνης!
Άλλο ένα ελληνικότατο μουσικό ταλέντο, καθαρό σαν κρύσταλλο, που δυστυχώς αναγκάστηκε να φύγει από την χώρα και ν' ανοίξει τα φτερά και τους μουσικούς του ορίζοντες μακριά από την πατρίδα.
Με την επιλογή του όμως αυτή, ευτυχώς, δημιούργησε, αναδείχθηκε και άνθισε ο ίδιος, στη μακρινή Νέα Υόρκη! Τουλάχιστον μας παρηγορεί το γεγονός του ότι δεν χάθηκε ένα τέτοιο ταλέντο!
Ένας καθαρός γεμάτος ενέργεια και μουσικότητα νέος, από τη λατρεμένη μας Ζάκυνθο, έχει σίγουρα πολλά να δώσει στο χώρο της παγκόσμιας jazz μουσικής και φυσικά σε όλους όσους μπορούν να ξεχωρίζουν την ποιότητα της "μουσικής" και των "αξιών", όπου τόσο έχουν πολεμηθεί και εκφυλιστεί ιδικά στους δύσκολους καιρούς της κρίσης που βιώνουμε.
Πέτρο, είμαστε πολύ περήφανοι για σένα! Θα τα λέμε Αθήνα όποτε θα βρίσκεσαι άλλα και στην Πάρο φυσικά, στο καλοκαιρινό jazz φεστιβάλ όπου έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε κάθε καλοκαίρι!...
Σου εύχομαι μόνο επιτυχίες!


Ελένη Ξένου.
_______________

Ο κοντραμπασίστας και συνθέτης μιλά με αφορμή τις εμφ
ανίσεις του στη Ελλάδα.

Η ταχύτητα, η αποδοτικότητα και το «no drama» mentality στη δουλειά και την καθημερινότητα του είναι μερικά από τα καλά της δεύτερης του πατρίδας . Της Νέας Υόρκης. Εκεί αποφάσισε να ζήσει ο Έλληνας κοντραμπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης όταν κατάλαβε (όπως λέει) ότι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του είναι η μουσική. Σωστή κίνηση απ ότι φαίνεται. Γιατί ο «έξοχος μπασίστας και συνθέτης» (σύμφωνα με το έγκυρο Jazztimes) μοιάζει να έχει ξεφύγει από τα δεινά και τις αγκυλώσεις που έχει ο δικό μας μικρόκοσμος και να απολαμβάνει ήδη τους πρώτους καρπούς της «πολυεθνικής» του δράσης. Μετά από δυο προσωπικούς δίσκους «Contextual» (2011) και «Minor Dispute» (2015) και μια καθημερινότητα που τον φέρνει κοντά σε σπουδαίους μουσικούς της τζαζ (έχει παίξει με τους Antonio Sanchez, Greg Osby, Ari Hoening κ.α.) φέρνει λίγο από τον νεοϋορκέζικο αέρα του και σε μας , έχοντας μαζί του το προσωπικό 6μελές του σχήμα. Επιστρέφει για δυο εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 6 Μαΐου και στο αθηναϊκό Gazarte στις 8 Μαΐου. Μαζί του επί σκηνής θα είναι ο κιθαρίστας Gilad Hekselman και ο ντράμερ John Hadfield αλλά και ένα κουαρτέτο εγχόρδων.
Πέτρος Κλαμπάνης, η νέα ανεξίθρησκη γενιά της τζαζ που τολμάει να κυνηγήσει το όνειρο της …εκτός, για να βρει την προσωπική της «φωνή», εντός. Ό,τι πιο δημιουργικό για έναν μουσικό που έχει φιλοδοξία και στόχο…

Πάντα αναρωτιόμουν. Πώς φτάνει κανείς να αγαπάει μια μουσική (τζαζ) που δεν έχει επαφή σε όλη του την παιδική ηλικία.
Με τη Jazz ήρθα ουσιαστικά σε επαφή όταν ήμουν 13-14 χρονών. Πριν από τότε δεν γνώριζα τίποτα για αυτό το είδος. Αυτό όμως που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική γενικά, ήταν ένα στοιχείο το οποίο βρήκα σε «αφθονία» στη Jazz. Μιλάω για το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε πολύ μικρή ηλικία να προσπαθώ να μάθω τραγούδια τα οποία μου άρεσαν (από Beatles μέχρι Ζακυνθινές καντάδες) στο early 80s «αρμόνιο» της αδελφής μου. Όταν μάθαινα κάτι, άρχιζα να το παραλλάζω, είτε μελωδικά είτε αρμονικά, φυσικά σε ένα πολύ βασικό επίπεδο, αλλά με μια πολύ αθώα και παιδική διάθεση. Αυτή τη διάθεση τη θυμάμαι έντονα και προσπαθώ να την εντοπίζω στη μουσική και στους μουσικούς με τους οποίους εν τέλει θέλω να συνεργάζομαι.

Ήταν ένας ξαφνικός έρωτας η επαφή σου με την τζαζ;

Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας θα έλεγα (γέλια). Νομίζω πως περίμενα κάποια χρόνια μέχρι να καταλάβω πως το «αίσθημα» μου για τη δημιουργική μουσική ήταν κάτι βαθύ και όχι απλά μια δικαιολογία για να αποφύγω το διάβασμα. Βλέπετε και οι δύο γονείς μου είναι δάσκαλοι, οπότε αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στις αποφάσεις μου την εποχή που ήμουν έφηβος. Αποφάσισα πως θα αφοσιωθώ πλήρως στη μουσική όταν μετακόμισα από τη Ζάκυνθο στην Αθήνα, μου ήταν πραγματικά αδύνατο να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου.

Κι όμως «μεγάλωσες» μουσικά σε μια εποχή που η τζαζ στην Ελλάδα ήταν η «εστέτ » που όμως λίγοι (έως ελάχιστοι) την αναζητούσαν (ούτε μέρη να παίξεις, ούτε δισκογραφία, ούτε ραδιόφωνα, μετά το jazzFm). Έχει αλλάξει κάτι σήμερα;
Αυτή τη στιγμή λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζει η χώρα και η κοινωνία αναπόφευκτα, βλέπω πως πολλοί αρχίζουν να αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης. Θεωρώ πως το ενδιαφέρον για τη δημιουργική μουσική στην Ελλάδα έχει αρχίσει να ενισχύεται και να εκδηλώνεται ευθαρσώς μέσω φεστιβάλ, ραδιοφώνου κλπ. Θα χρειαστεί να περάσουν μερικά χρόνια -ας ελπίσουμε όχι πολλά- μέχρι να εδραιωθεί το ενδιαφέρον αυτό και να ενισχυθεί μέσω χρηματοδότησης από κρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς προς τα φεστιβάλ ή τους καλλιτέχνες.

Τι σε έκανε να φύγεις για Αμερική;
Μια ασχημάτιστη ιδέα, πως στην Αμερική η νοοτροπία των μουσικών και της κοινωνίας γενικά, βοηθά στο να είναι κάποιος δημιουργικός. Αυτή η ιδέα δικαιώθηκε όταν πήγα εκεί-όχι αμέσως μπορώ να πω- και εξακολουθώ ακόμα να αντλώ πολλή έμπνευση από το περιβάλλον (μουσικό και μη) της Νέας Υόρκης.

Πόσο καθοριστική ήταν αυτή η κίνηση για σένα (ως μουσικός και ως άνθρωπος);

Ήταν σαφώς καθοριστική. Κατά κάποιο τρόπο, τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ζήσω σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ταυτόχρονα αποφάσισα πως η μουσική είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στη Νέα Υόρκη, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, από τις οποίες έμαθα πολλά πράγματα για την τέχνη μου και τελικά τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου.

Ποιο είναι το στοιχείο που χαίρεσαι να το ζεις εκεί και δεν υπάρχει εδώ;
Η ταχύτητα, η αποδοτικότητα και το «no drama» mentality στη δουλειά και την καθημερινότητα μου, γενικά.

Παρόλα αυτά, διατηρείς σταθερά την επαφή σου με την Eλλάδα. Γιατί;
Αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Πάντα χαίρομαι να επιστρέφω στην πρωτεύουσα και να παίζω, να βλέπω και να έρχομαι σε επαφή με παλιούς και νέους φίλους. Θεωρώ πως η μουσική μου είναι σαν μια μικρή δεξαμενή με ιδέες, χρώματα και αισθήσεις, που συλλέγω από τα μέρη τα οποία επισκέπτομαι ή ζω. Σε αυτή τη δεξαμενή θα υπάρχει πάντα το ελληνικό στοιχείο το οποίο αγαπώ και θεωρώ εξαιρετικό και πολύτιμο.

Έγραφες στον δεύτερο δίσκο σου ( «Μinor Dispute» ) ότι «πηγή έμπνευσης σου ήταν η αναζήτηση της Ειλικρίνειας, τόσο στον εαυτό μας όσο και στο περιβάλλον μας». Δηλαδή;
Νομίζω πως σε όλους μας έχει συμβεί ή θα συμβεί σε κάποια φάση της ζωής μας. Μιλάω για τη μάχη μεταξύ αυτού που "έχουμε μάθει οτι είμαστε" και αυτού που "πραγματικά είμαστε". Το Minοr Dispute γράφτηκε σε μια φάση της ζωής μου (early 30s), που αυτή η μάχη κατα κάποιο τρόπο κορυφωνόταν. Νομίζω πως τελικά κέρδισε η "Ειλικρίνεια". Υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, λέγεται "Απελευθέρωση απο το Γνωστό" και είναι γραμμένο απο τον Κρισναμούρτι.

Ίσως πηγάζει κι απ αυτό το ότι δεν εξαιρείς την ελληνική παράδοση από την μουσική σου;
Σαφώς πηγάζει και από αυτό. Δεν εξαιρώ τίποτα από τη μουσική μου. Εμπιστεύομαι το καλλιτεχνικό «φίλτρο» μου το οποίο προσπαθώ να αναπτύσσω συνέχεια. Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να είναι κανείς δημιουργικός.

Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια πόσο έχει αλλάξει τα βήματα σου;
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποσό διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν υπήρχε κρίση. Ίσως να ήταν πιο καλά αμειβόμενη η δουλειά μου. Νιώθω πως η κρίση με ακολουθεί-ή το αντίθετο. Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, ήταν εποχή κρίσης (2008/Lehman Brothers). Πιστεύω πολύ στη δύναμη της μουσικής και γενικά στην ποιότητα ενός προϊόντος, για οποιοδήποτε είδος μιλάμε. Αν κάτι είναι καλό και έχει λόγο ύπαρξης, μπορεί να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει.


Η απόσταση βοηθάει να συνειδητοποιούμε τα θετικά που όταν είμαστε εδώ δεν βλέπουμε. Εσύ έχεις συνειδητοποιήσει κάποια απ αυτά;
Έχω μάθει πολλά πράγματα για την Ελλάδα ζώντας στο εξωτερικό για κάτι παραπάνω από 11 χρόνια. Εκτιμώ πολύ το χρόνο που βρίσκομαι στη χώρα και αναγνωρίζω τα καλά της, που είναι πολλά και τα ξέρουμε. Σίγουρα αυτή τη στιγμή η ζωή στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολη και πιο αγχωτική από αυτό που ήταν πριν 10-15 χρόνια. Πρέπει όμως να δούμε τη «μεγάλη εικόνα», να διατηρήσουμε ψυχραιμία και θετικό πνεύμα, όσο και αν αυτό φαντάζει δύσκολο ορισμένες φορές.

Το επόμενο άλμπουμ (στο δελτίο τύπου του Gazarte γράφει ότι θα παίξετε κάποια κομμάτια και από αυτό);
Το επόμενο album λέγεται «Chroma» και ηχογραφήθηκε live στο Ωνάσειο Ίδρυμα της Νέας Υόρκης τον περασμένο Δεκέμβρη. Πρόκειται για μια συλλογή 7 κομματιών• 4 δικά μου, μια σύνθεση του Gilad Hekselman, κιθαρίστα του group μου, μια σύνθεση του καλού φίλου και πιανίστα Σπύρου Μάνεση και μια εκδοχή του τραγουδιού «Χαρικλάκι». Το «Χρώμα» θα εκδοθεί από την νεοϋορκέζικη εταιρεία Motema και θα διατίθεται προς πώληση το Γενάρη του 2017. Όλη η συναυλία βιντεοσκοπήθηκε από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Andy La Violette.



http://tospirto.net/music/people/26302#.Vy7bCQeMb7c.facebook



Paros Jazz Festival 2015 - Marpissa



Paros Jazz Festival 2016 - Monastiri