Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Με τη Δύναμη της Αλήθειας


«Αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι μια εμμονή να ορίζουμε τις έννοιες χωρίς καμία αντιστοιχία με το περιεχόμενο που δηλώνουν. Η εμμονή αυτή ωστόσο έχει τεράστια πραγματική σημασία, διότι με τις έννοιες ορίζουμε φαινόμενα που αποτελούν το θεμέλιο του καθημερινού μας βίου και του μέλλοντος μας. Εάν για παράδειγμα δεχθούμε ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατία, παραδεχόμαστε ότι η εξέλιξή μας ολοκλήρωσε τον κύκλο της, ότι επομένως η μόνη εναλλακτική επιλογή που μας απομένει είναι το αυταρχικό πολίτευμα. Εάν όμως περιγράψουμε το σημερινό σύστημα δυνάμει του περιεχομένου του, δηλαδή ως μια απλώς εκλόγιμη μοναρχία, θα μπούμε σε μια άλλη διαδικασία σκέψης και για το παρόν και για το μέλλον του βίου μας…» Γ. Κ.



Με τη Δύναμη της Αλήθειας - Γ. Κοντογιώργης-Θ.Κωφίδης, 17/2/2017:



"...Τη λεγόμενη «Παγκοσμιοποίηση», οι δυνάμεις της Αριστεράς, επιχείρησαν να την αντιμετωπίσουν δημιουργώντας αντίστοιχα κινήματα παγκοσμιοποίησης. "Γένοβες"...και λοιπά. Ουσιαστικά ήταν δηλαδή, τόποι/μέρη συνάντησης και διασκέδασης κάποιων ανθρώπων που ήθελαν απλώς να είναι στον αφρό και να ηγούνται το πλήθος, με άλλον τρόπο από αυτόν που ηγούνται οι κυβερνήσεις.
Όταν οι δυνάμεις της εργασίας, οι φορείς μάλλον που θέλουν να εκπροσωπούν τις δυνάμεις της εργασίας, έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο μέσα στη χώρα, όπου τα πράγματα είναι συντεταγμένα και όπου μπορεί κανείς κατά κάποιον τρόπο να τα ελέγχει, αφού ηττήθηκαν λοιπόν εκεί, πώς μπορούν να σκέφτονται ότι είναι εφικτό να καταλάβουν νίκες και να αντιμετωπίσουν τον "Μινώταυρο" των αγορών, δηλαδή της νέας οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο; Με τι δυνάμεις; Με τι δυνατότητες και τι μηχανισμούς; Αφού δεν υπάρχουν θεσμοί. Και δεν υπάρχει σύστημα συντεταγμένο, δεν υπάρχει δηλαδή ο κάτοχος της πολιτικής εξουσίας με τον οποίο θα συνομιλήσουν. Εκεί κινούνται δυνάμεις. Η πολιτική στο διακρατικό επίπεδο αναπτύσσεται με όρους ισχύος, με όρους δύναμης. Δεν αναπτύσσεται μέσα σε ένα συντεταγμένο εξουσιαστικό πλαίσιο που υπάρχουν κανόνες και επομένως λειτουργεί κανείς εκεί και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα.
Άρα λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε ένα αδιέξοδο, το οποίο ΔΕΝ οδηγεί σε αποτελέσματα. Δηλαδή, η αναζήτηση λύσεων και αποκατάστασης μιας ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, κοινωνίας και οικονομίας, πολιτικής και οικονομίας, με βάση τις παλιές αξίες του 18ου αιώνα και τους θεσμούς, ΔΕΝ παράγουν αποτέλεσμα υπέρ αυτού που είναι η αιτία όλων, δηλαδή υπέρ της κοινωνίας. Οι πολιτικές σήμερα επαίρονται και θεωρούν ότι είναι προοδευτικό και σύγχρονο να ακολουθούν τον σκοπό των αγορών. Και αν κανείς επικαλεσθεί ακόμα και τον παλαιού τύπου τον κλασικό φιλελευθερισμό, θα τον χαρακτηρίσουν ως ακραίο. Ότι κάνουν σήμερα κάποιες δυνάμεις που προσπαθούν να προτείνουν κάτι άλλο -το οποίο είναι το ίδιο βεβαίως- αλλά πάντως, θεωρείται ακραίο. Ακροδεξιά σήμερα δεν είναι η ναζιστική Ακροδεξιά. Είναι ο παλιός φιλελευθερισμός.
Αναφερθήκατε στον "ορθό λόγο". Ο "ορθός λόγος" δεν είναι κάτι το αντικειμενικώς ουδέτερο. Για να είναι ορθός λόγος, πρέπει, να αναφέρεται στην εποχή και στις συνθήκες τις οποίες συζητάμε. Δηλαδή, αν σήμερα έρθει κάποιος και εκφέρει έναν λόγο της εποχής της φεουδαρχίας, του μεσαίωνα, θα είναι ορθός λόγος για τα σημερινά δεδομένα; Προφανώς όχι. Ήταν ορθός λόγος για τα δεδομένα της εποχής. Όταν λοιπόν σήμερα ο πολιτικός, ο οικονομικός, ο κοινωνικός λόγος, είναι ο λόγος του 18ου αιώνα, όταν οι συνθήκες άρδην έχουν μεταβληθεί κι έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί δυνάμεων, για ποιον "ορθό λόγο" μιλάμε; Το λέω αυτό, για να καταλήξω ακριβώς σ΄αυτό που ήδη επισημάνατε. Δε ζούμε στην ίδια περίοδο που προσπαθούμε να την ολοκληρώσουμε. Δηλαδή, τη μετάβαση απ΄τη φεουδαρχία, στον ανθρωποκεντρισμό, στις κοινωνίες εν ελευθερία. Ζούμε σε μια φάση, που, ολοκληρώθηκε αυτή η περίοδος και πάμε σε κάτι άλλο. Γιατί πάμε σε κάτι άλλο και τι είναι αυτό; Πάμε σε κάτι άλλο διότι, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις μιας σημαντικής αντινομίας. Ανισορροπίας αν θέλετε. Να το πούμε με πολύ απλά λόγια. Δηλαδή, έχομε δυνάμεις όπως η οικονομία κι η επικοινωνία κυρίως, που μετέβησαν στο μέλλον, και, οι κοινωνίες και οι θεσμοί και οι αξίες των κοινωνιών -όπως το πολιτικό σύστημα- παραμένουν στον 18ο αιώνα. Δηλαδή, με τα παλαιά εργαλεία θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις καινούργιες συνθήκες. Δεν γίνεται αυτό. Διότι, αυτός που μεταβαίνει στο μέλλον, κερδίζει/κατακτά δυνατότητες οι οποίες ξεπερνούν τα παλιά όπλα. Ένας που έχει εξελιγμένης τεχνολογίας αεροπλάνα, θα κερδίσει αυτόν ο οποίος αμύνεται ή πολεμά με τους "γκράδες" του 1800. Αυτό λοιπόν ισχύει και στην πολιτική.
Γιατί σήμερα, έχει ανατραπεί λοιπόν η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, κοινωνίας και οικονομίας; Διότι, τι είναι αυτό δηλαδή που μας αναγγέλλει το μέλλον; Μα, όλα μέχρι τη δεκαετία του ΄80, συνέβαιναν κι αναπτύσσονταν μέσα στα κράτη. Σήμερα λοιπόν, ότι, η λεγόμενη αστική τάξη, αυτή που κατείχε δηλαδή το σύστημα της οικονομίας, ήταν μια τάξη η οποία είχε λόγους να φέρει την κοινωνική συνοχή. Είχε λόγους να διαλέγεται με όρους εσωτερικής πολιτικής πραγματικότητας, με την πολιτική εξουσία. Και να βρίσκει λύσεις που, να δημιουργούν και τον συγκερασμό των αντιθέτων, δηλαδή, να ικανοποιείται λιγάκι και η κοινωνία της εργασίας. Γιατί έπρεπε να υπάρχει και η κυρίαρχη άποψη με την οικονομία, αλλά και η κοινωνική που θα επέτρεπε να λειτουργήσει η οικονομία. Άρα και η ικανοποίηση, η νομιμοποίηση του συστήματος από τις δυνάμεις της εργασίας. Εκεί λοιπόν, μπορούσε και η απεργία και η διαδήλωση, δηλαδή το γεγονός ότι η κοινωνίες είναι έξω από την πολιτεία, να δημιουργήσουν μια σύνθεση με την πίεση που ασκούσαν. Σήμερα πια αυτό, δεν ενδιαφέρει. Κυρίως οι δυνάμεις, δεν είναι οι δυνάμεις της βιομηχανίας πια στον κόσμο. Είναι οι δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η λεγόμενη εργατική τάξη έχει αλλάξει άρδην, δεν είναι αυτό που ήταν στο παρελθόν για έχει συμπαγή παρουσία, τα αιτήματα των κοινωνιών είναι πολύ διαφορετικά, και βεβαίως οι κοινωνίες είναι αντιμέτωπες με δυνάμεις της οικονομίας οι οποίες δεν χρειάζονται την εσωτερική κοινωνική συνοχή. Εάν χυθεί αίμα στη Γαλλία ή στη Γερμανία ή οπουδήποτε, θα πάνε αλλού.

...
Δεν είναι ακόμα ιδεολογικά έτοιμος ο κόσμος της εποχής μας να αντιληφθεί ότι τα δεινά του οφείλονται σ΄αυτή την ολιγαρχική εγκατάσταση στον 18ο αιώνα."


Γιώργος Κοντογιώργης
(απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.)


"Που πηγαίνει ο κόσμος, η Ευρώπη και η Ελλάδα" :

«...Το ίδιο το σύστημα επιτρέπει, επιβάλλει μάλιστα, στον πολιτικό να κάνει ό,τι του αρέσει, ενώ εμείς όλοι -η κοινωνία- είμαστε απ΄έξω.
Το πνεύμα των "διανοούμενων" είναι πιο περιορισμένο από αυτό του απλού πολίτη.
Βρισκόμαστε σε μια ραγδαία διαμόρφωση ανισοτήτων.
Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε, είναι, να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και πού βρισκόμαστε. Και για να επέλθει μια ισορροπία, πρέπει η συλλογικότητα -η κοινωνία- να μπει στα πράγματα, να θεσμοθετηθεί το συλλογικό.
Οι κοινωνίες είναι εγκιβωτισμένες μέσα σε ένα καθεστώς τύπου "σύνδρομο της Στοκχόλμης". Δηλαδή, λατρεύουν τον βιαστή τους. Μας δίδαξαν ότι όλα τα οφείλουμε στην Δύση και ότι ήρθε και έδωσε "φως" στο ελληνικό σκοτάδι που κυριαρχούσε πριν από αυτή.
Αν και οι κοινωνίες δεν είναι ακόμη έτοιμες, ψάχνονται, ωστόσο, αν παραμείνουν στο να ψάχνουν μόνο, θα μακροημερεύουν την εξέλιξη. Πρέπει να επαναφέρουμε στις έννοιες το σωστό περιεχόμενό τους και να διασώσουμε ό,τι έχει μείνει.
Χρειάζεται ένα μνημόνιο για την πολιτική τάξη. Πρέπει να υπαχθεί επιτέλους η πολιτική τάξη στη Δικαιοσύνη.»

Γιώργος Κοντογιώργης