Γιώργος Κοντογιώργης :

Η φύση του ελληνικού κράτους

(Η απομαγνητοφώνηση όλης της εκπομπής, από την Ελένη Ξένου)

"Είπατε, «αφού ήρθε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, να του εξασφαλίσουμε διαμονή». ... Με συγχωρείτε, όταν ένας υπάλληλος μετακινείται από μια πόλη σε μια άλλη πόλη, το κράτος του νοικιάζει διαμέρισμα; Από το εισόδημά του δεν θα πληρώσει για να νοικιάσει διαμέρισμα να εξασφαλίσει τη διαμονή του; Γιατί αυτή η διαφοροποίηση;
...
Έχουμε κράτος;
Εγώ θα σας απαντήσω, ότι, έχουμε κράτος. Και έχουμε ένα πάρα πολύ αυστηρά δομημένο, με πολύ μεγάλη ισχύ, ακατανίκητο κράτος με αντοχές, το οποίο όμως -αυτό πρέπει να μας απασχολήσει- ο προορισμός του δεν είναι αυτό που είθισται να θεωρούμαι κράτος. Είναι μια δεσποτική κομματοκρατία. Δηλαδή, ένα μαγαζί -να το πούμε απλά- το οποίο υπηρετεί αυτούς που το κατέχουν, το νέμονται, και τους πέριξ αυτών, δηλαδή συγκατανευσιφάγους, δηλαδή όλα τα παράσιτα τα οποία συναγελάζονται και το χρησιμοποιούν ως πρυτανείο σίτισης.
...
Αν υπολογίσετε ότι το κόστος ενός βουλευτή, υπερβαίνει το κόστος για την ελληνική κοινωνία, υπερβαίνει κατά πολύ τη δαπάνη την οποία συνεπάγεται η παρουσία και όποια δραστηριότητα του μεγαλύτερου επιχειρηματία του κόσμου, του Μπίλ Γκέιτσ παραδείγματος χάρη, δε νομίζω ότι ο Μπίλ Γκέιτσ καταναλώνει 600 χιλιάδες το χρόνο για τις προσωπικές του ανάγκες, που μας κοστίζει συνολικά η βουλευτική ιδιότητα. Και εκείνος παράγει έργο. Αυτοί δεν παράγουν τίποτε.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι, όταν με τόση ευκολία μπορεί κάποιος, που λέγεται πρωθυπουργός ή υπουργός, να ψηφίζει έναν νόμο και να διασφαλίζει οποιαδήποτε πλεονεκτήματα θέλει, μη φορολογικές και οτιδήποτε άλλο, το οποίο απαγορεύεται -προσέξτε! ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ στην κοινωνία-. Όπως ξέρετε, έχουν λάβει πρόνοια ώστε το σύνταγμα να μην επιτρέπει να υποβάλλεται στην κρίση της κοινωνίας δημοσιονομικό ζήτημα. Αυτοί λοιπόν, τα έχουν όλα.
Αν θέλετε να κρίνετε ποιο είναι το είδος, η φύση του κράτους, δεν έχετε παρά να δείτε τι συσσωρεύουν οι κύριοι αυτοί, και πώς αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους -ως Λουδοβίκους που είναι υπεράνω του νόμου, που δεν υπόκειται στο κράτος δικαίου-.
...
Αναφερθήκατε στην νομιμότητα. Δεν είναι νόμιμο ό,τι ψηφίζει η Βουλή. Μπορεί να΄ναι και ανήθικο ή μη ανήθικο, αλλά δεν είναι νόμιμο. Παραδείγματος χάρη, το να ψηφίσει ένα νόμο, αντίκειται στο σύνταγμα, στην αρχή της ισότητας, -αυτό αντίκειται στην αρχή της ισότητας, να εξασφαλίζεις σε ορισμένους επιδότηση ενοικίου και στου άλλους όχι- αλλά, επιπλέον, οι νόμοι που ψηφίζονται από τη Βουλή με την κομματική πειθαρχία πάλι δεν είναι νόμιμοι νόμοι. Και δε θα μιλήσω με τη δημοκρατική αρχή που δεν υπάρχει βεβαίως, αλλά με την αρχή του συντάγματος. Με την αρχή ενός συντάγματος, που είναι όπως όλα τα άλλα συντάγματα, απλός είναι στην εκφυλισμένη και ακραία του μορφή διατυπωμένο, είναι όμως, μια αιρετή μοναρχία. Αλλά ούτε με αυτό το σύνταγμα οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή είναι εξ ορισμού, επειδή ψηφίζονται από τη Βουλή νόμιμοι, συνταγματικά νόμιμοι. Να το συγκρατήσουμε αυτό. Δεν είναι ό,τι ψηφίζεται από τη Βουλή νόμιμο.
...
Θυμηθείτε πριν από λίγες μέρες, ή εβδομάδες, αποφασίστηκε ότι οι παραβάσεις του νόμου από τα κόμματα και τους βουλευτές, κατ΄οικονομία δεν θα διωχθούν διότι ήταν "φρέσκος" λέει και "πολύπλοκος" ο νόμος. Αν γι΄αυτούς οι οποίοι είναι αρμόδιοι, άρα γνώστες του τι είναι νόμος και ψηφίζουν νόμους, ήταν τόσο πολύπλοκο και δεν εφαρμόστηκε, για τον κοινό λαό ο οποίος είναι αγράμματος, μη πληροφορημένος, μη νομικός, πώς γίνεται να εφαρμόζεται χωρίς εξαίρεση κάτι που ψηφίστηκε εχθές; Δύο χρόνια δεν μπόρεσαν να αφομοιώσουν το περιεχόμενο του νόμου... Προσέξτε! Δηλαδή, μας δηλώνουν με ρητό τρόπο ότι, συμπεριφέρονται ως κοινοί απατεώνες! Κι όμως είναι -υποτίθεται εκλεγμένοι- εκπρόσωποι του ελληνικού λαού. Και έπρεπε να πολιτεύονται για το δημόσιο συμφέρον!
Υποθέτω θα με ρωτούσατε, και ξεκίνησα για το αν υπάρχει κράτος. Και σας είπα ότι, υπάρχει όντως, ένα πάρα πολύ καλά δομημένο κράτος, το οποίο όμως είναι ένα κράτος το οποίο αποτελεί ξένο σώμα προς την κοινωνία και τη χώρα. Και όταν λέμε κράτος, πρέπει να κατανοήσουμε τι εννοούμε. Γιατί, πίσω από όλες αυτές τις "όμορφες" διακηρύξεις περί διαφωτισμού και περί δημοκρατίας, κρύβεται ακριβώς, πρώτα πρώτα, μια δεσποτική λογική του κράτους. Και όταν μιλάμε για δεσποτεία, σημαίνει ότι μιλάμε για ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κατακτητής. Ως κάτοχος. Δηλαδή, που βλέπει υπηκόους κι όχι πολίτες. Τι είναι το κράτος; Το κράτος είναι πολλά πράγματα. Σήμερα: είναι το πολιτικό σύστημα, είναι η δημόσια διοίκηση, είναι η δικαιοσύνη, είναι ο στρατός, είναι η αστυνομία. Αυτά που λένε περί διάκριση των εξουσιών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να γίνει μια εσωτερική διαρρύθμιση στο κράτος που κατέχει όλα αυτά, προκειμένου να μη τα συγκεντρώνει ο ίδιος στα χέρια του. Ε, λοιπόν, αυτό το κράτος τα συγκεντρώνει όλα στα χέρια του ενός. Διότι, έχει την κυβερνητική εξουσία, πρέπει να έχει τη νομοθετική ή το έλεγχον, αφού έχει τη νομοθετική ψηφίζει ότι του αρέσει -άρα κατέχει και τη νομοθετική εξουσία- και συγχρόνως με το σύστημα που υπάρχει ελέγχει και τη δικαιοσύνη. Όχι στο ειρηνοδικείο ενός χωριού που θα λύσει τοπικές διαφορές -και εκεί υπό τον όρον ότι δεν θα παρέμβει ο βουλευτής ή ο δήμαρχος- αλλά, στα μείζονα ζητήματα. Βλέπουμε πώς ένα σκάνδαλο που θα έπρεπε να εξεταστεί σε βάθος -όπως και όλα τα άλλα- από την δικαιοσύνη, γίνεται αντικείμενο αντιδικίας στη Βουλή κατ΄υφαρπαγήν της ιδιότητας της δικαιοσύνης από τη Βουλή που, αυτό θα έπρεπε να είναι το μείζον σκάνδαλο και εξακολουθούν νομικά να το κατέχουν, ενώ έχουν λύση αν θέλουν να μη το διαπράξουν.
Όταν μιλάμε λοιπόν για ένα κράτος που κατέχει και μας διδάσκουν ότι όλα αυτά τα κατείχε το κράτος άλλοτε -δηλαδή αυτό το νομικό πλάσμα, η νομική κατασκευή- και τα κατέχει και τώρα αυτοδικαίως, μας κρύβουν κάτι. Ότι το πολιτικό σύστημα υπάρχει στο κράτος γιατί ζούμε σε μια εποχή που οι κοινωνίες δεν διεκδικούν μερίδιο του πολιτικού συστήματος, για να γίνει «αντιπροσωπευτικό» και μάλιστα «δημοκρατικό». Γι΄αυτό και η μεγάλη απάτη την οποία υπηρετεί κυρίως η διανόηση και την πουλάνε στη συνέχεια και την οικειοποιούνται οι πολιτικοί, ότι το σύστημά μας τα έχει όλα: είναι και «αντιπροσωπευτικό», είναι και «δημοκρατικό». Αυτό είναι καίριας σημασίας! Δεν είναι ρητορικό. Δεν είναι θεωρητικό. Έχει καίρια σημασία! Διότι, το ποιος κατέχει το κράτος, άρα το πολιτικό σύστημα και όλα τα άλλα, αποφασίζει τελικά ποιος το καρπώνεται. Για ποιον δουλεύει. Υπάρχουν τρία ερωτήματα ξέρετε, που θα΄πρεπε να τίθενται από τους πολιτικούς επιστήμονες, τα οποία δεν τίθενται όμως. Τα οποία είναι: ποιος κατέχει την εξουσία, πώς την κατέχει και γιατί. Με ποιον σκοπό; Λοιπόν, στα τρία αυτά ερωτήματα, η απάντηση είναι μια: Το πολιτικό σύστημα, το κράτος, τη πολιτική εξουσία την κατέχει ο πολιτικός, το πώς την κατέχει το γνωρίζουμε -έχει ταυτίσει τα πάντα με το κράτος, άρα με την δική του εξουσία- και συγχρόνως αυτό που υπηρετεί -εδώ είναι το ερώτημα- στην Ευρώπη είναι ένα γενικό συμφέρον -προσέξτε η διαφορά μεταξύ «γενικού» και «κοινού» συμφέροντος- ένα γενικό συμφέρον που δεν ταυτίζεται με την κοινωνία, αλλά που έχει αυτή τη γενική αναφορά στις πολιτικές της συλλογικότητας, που είναι οι πολιτικές της αστικής τάξης αν θέλετε των αρχόντων στρωμάτων, ενώ στην Ελλάδα, ούτε το κοινό συμφέρον υπηρετεί ούτε το γενικό συμφέρον.Είναι η εκφυλισμένη εκδοχή της μοναρχίας.
Το Ευρωπαϊκό μοντέλο, τουλάχιστον εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον. Ένα συμφέρον ταξικό το οποίο όμως διαχέεται και αποτελεί κοινό τόπο. Με άλλα λόγια φροντίζει να έχει και τη συναίνεση της κοινωνίας. Της δίνει κάποια πράγματα. Γι΄αυτό και έχουμε κοινωνικό κράτος εκεί. Γι΄αυτό και έχουμε υπηρεσίες που δουλεύουν. Στην Ελλάδα λοιπόν, το κόμμα που εκεί είναι διαμεσολαβητής, έχει ιππεύσει στο πολιτικό σύστημα και έχει γίνει αυτό πολιτικό σύστημα. Γι΄αυτό και ακούμε τους προηγούμενους αλλά και αυτούς εδώ που είναι αυθεντικά παιδιά αυτής της κατηγορίας και μάλιστα στη φασίζουσα λογική τους, να δηλώνουν πολιτικό σύστημα και να εννοούν το κομματικό σύστημα. Επειδή αυτοί κατέχουν το κράτος λοιπόν, είναι το πολιτικό σύστημα. Δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν την έννοια έστω του θεράποντος μιας κατάστασης από τον κάτοχο και ιδιοκτήτη της κατάστασης αυτής. Γι΄αυτό και βλέπουμε πράγματα τα οποία δεν επιτρέπουν να αναπτυχθούν πολιτικές γενικού συμφέροντος.
Μερικά παραδείγματα:
Ο υπουργός, έχει μια στρατιά συμβούλων. Προσέξτε! Ενώ δεν αγγίζει τη δημόσια διοίκηση -δεν υπάρχει η έννοια της κύρωσης- δηλαδή ο πολίτης μπορεί να δεινοπαθήσει, μπορεί να κάνει τα πάντα, να εμπλακεί σε διαπλοκές και διαφθορές για ελάχιστα πράγματα, αλλά, αν θέλει να αντισταθεί δεν έχει τη δυνατότητα, δεν υπάρχει η έννοια της κύρωσης. Ο υπάλληλος δεν είναι εντεταλμένος να υπηρετεί κυρίως -και δεν κρίνεται για την εξυπηρέτηση του πολίτη- αλλά για την προσήνειά του στον πολιτικό. Αυτό λοιπόν, ενώ το αντιμετωπίζουν έτσι, απ΄την άλλη μεριά δεν το εμπιστεύονται. Γιατί χρησιμοποιούν το κράτος, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους, ως κομματικούς πελάτες. Γι΄αυτό δεν τους αγγίζουν και τους χρησιμοποιούν και βεβαίως όπου χρειάζονται. Απ΄την άλλη μεριά όμως, για να κάνουν την κομματική δουλειά τους, δεν τους εμπιστεύονται και παίρνουν μια στρατιά συμβούλων. Εγώ δεν θα εξετάσω μόνο το τι μας κοστίζουν. Αλλά το γεγονός ότι οι σύμβουλοι αυτοί, δεν καλούνται εκεί για να υπηρετήσουν ένα γενικό συμφέρον -πολλώ μάλλον το κοινό συμφέρον- καλούνται για να υπηρετήσουν τον κομματικό σκοπό. Και, πέραν αυτού, έχει και μια τρομακτική συνέπεια. Διαρρηγνύουν τη συνέχεια του κράτους. Γιατί όταν θα φύγουν απ΄το υπουργείο, θα πάρουν μαζί τους και το "know how", θα πάρουν και την εμπειρία.
Καταλαβαίνεται μόνο από ένα παράδειγμα λοιπόν. Λάβετε υπ΄όψη σας επίσης, ότι, οι πολιτικοί μας επειδή ακριβώς ξέρουν για πιο σκοπό θα έρθουν στην εξουσία ή ποιον σκοπό υπηρετούν στην πολιτική, μπορεί να περάσουν δεκαετίες που ασχολούνται με την πολιτική και να μην έχουν κυριολεκτικά επίγνωση του τι ανάγκες έχει το κράτος, πώς λειτουργεί ένα κράτος, πώς θα το κυβερνήσουν και τι σκοπό θα υπηρετήσουν. Όπως και δεν γνωρίζουν το γενικότερο πλαίσιο. Δηλαδή, θα ασχοληθούν με τα ελληνοτουρκικά, με την Ε.Ε. εάν και εφόσον υπάρξει θέμα. Έχω ζήσει καταστάσεις που, επήγαινα σε οργανισμούς της Ευρώπης -και με ακολουθούσαν επειδή ήταν και οι εθνικές συμμετοχές- πολιτικοί αξιωματούχοι του κράτους, και, σας διαβεβαιώ δεν πατούσαν στις αίθουσες. Ήταν απολύτως απροετοίμαστοι, δεν τους ενδιέφερε, δε πατούσαν στην αίθουσα συνεδριάσεων και γύριζαν στα μαγαζιά. Έτσι πάνε και έτσι επιστρέφουν απ΄την Ευρώπη. Έτσι και στην Ευρώπη διαμορφώνεται η ζωή της χώρας. Όπως και της κάθε άλλης χώρας.
Από αυτά τα δύο παραδείγματα λοιπόν, για να μη πάμε στα ζητήματα της άμυνας και λοιπά, συνάγεται τι; Ότι απ΄τη μια μεριά έχουμε ένα κράτος πολύ ισχυρά δομημένο για να χρησιμοποιείται ως λάφυρο, και απ΄την άλλη έχουμε μια ιδεολογία που κατατείνει στο να το νομιμοποιήσει αυτό το κράτος, να το ενορχηστρώσει και να το επιβάλλει, να γίνει αποδεκτό δηλαδή απ΄την κοινωνία. Αυτός είναι ο διαφωτισμός. Αυτές είναι οι χρήσεις και οι καταχρήσεις των εννοιών. Όπως «δημοκρατίας» και λοιπά. Για να νομιμοποιήσουν αυτό το κράτος. Αυτό αποδεικνύει την εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την κοινωνία και τις κληρονομιές της κοινωνίας. Είναι ο εφιάλτης τους η σφυρηλάτηση της κοινωνικής συλλογικότητας. Γι΄αυτό και, αυτό που είπε ο τωρινός πρωθυπουργός, -ένας κοινός καταληψίας που αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο το κράτος, όποιος θέλει δει πώς λειτούργησε η παράταξη στο πανεπιστήμιο δεν έχει παρά να επισκεφτεί το Πάντειο, και να δει ότι, ένα πολυτελές ξενοδοχείο που αγοράστηκε από τη δική μου πρυτανεία για να γίνει φοιτητική εστία, έχει αυτή τη στιγμή μόνο το σκελετό. Ούτε καν πόρτες και παράθυρα- λοιπόν, αυτό θα τον ακολουθεί. Διότι το να μιλάει για ετερόκλητο όχλο, τον κοινωνικό κόσμο ο οποίος αυτονομηθεί και έδρασε για να διαμαρτυρηθεί -ανεξαρτήτως το εάν έδρασε ή όχι σωστά, δεν το κρίνουμε, αλλά είχε κάθε δικαίωμα να δράσει έξω απ΄το κομματικό μαντρί- επειδή λοιπόν έδρασε έξω απ΄το κοινωνικό μαντρί, χαρακτηρίστηκε "ετερόκλητος όχλος". Όχι συντεταγμένος στις κομματικές εντολές. Αυτό και μόνο, χαρακτηρίζει, είναι η πεμπτουσία, ο ορισμός του φασισμού. Ο φασισμός μόνο αντιμετωπίζει την κοινωνία ως όχλο.
...
Νομίζεται ότι απασχολεί τον πρωθυπουργό, την κυβέρνησή του και οποιονδήποτε η υπόθεση των ελληνοτουρκικών; Όταν θα συμβεί το μοιραίο, θα κλιθεί αυτός ο "ετερόκλητος όχλος" να υπερασπιστεί τη χώρα. Αυτοί θα είναι στα μετόπισθεν κι εκείνη τη στιγμή θα σκέπτονται τι θα πρέπει να κάνουν για να μη πάνε φυλακή. Δεν οργανώνουν τη χώρα με την προοπτική της ανάπτυξης, με τον σκοπό του δημοσίου συμφέροντος. Ξέρετε, οι μεγάλοι ηγέτες, αναδείχθηκαν όταν εστίασαν τον σκοπό τους στην πολιτική με το συλλογικό συμφέρον. Να τραβήξουν τη χώρα και την κοινωνία και να την πάνε πιο μπροστά. Είναι εφιαλτικό να σκέπτεται κανείς ότι απέναντι σε έναν μεγάλο ηγέτη μιας μεγάλης πια χώρας -εκεί την οδήγησε- που λέγεται Ερντογκάν, έχουμε συνομιλητή αυτής της χώρας, έναν άνθρωπο του επιπέδου της γνώσης και της σκέψης του σημερινού πρωθυπουργού. Δε χρειάζεται πραγματικά να πούμε τίποτε άλλο, γιατί ο ίδιος έδειξε ότι δεν έχει κανένα λόγο να διαφοροποιηθεί από το παρελθόν του και να το αποτάξει. ... Εδώ έχουμε μια ιδιόμορφη κατάσταση ξέρετε, που θεωρεί τίτλο τιμής και υπερηφάνειας ότι υπήρξε καταληψίας στο πανεπιστήμιο. Ξέρετε για πόσα έπρεπε να έχει ενοχοποιηθεί αυτή τη στιγμή, όπως και κάθε καταληψίας. Είναι η πιο απεχθής, η φασιστική πλευρά της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Δυστυχώς η χώρα, το έχω πει από την αρχή της κρίσης, όταν θα πουν ότι βγήκε από την κρίση -δηλαδή όταν θα έχει σταθεροποιηθεί στο βυθό- δεν θα είναι παρά το ομοίωμα της προηγούμενης χώρας. Και, φοβάμαι ότι εκτός από αυτό, θα έχουμε και άλλες συνέπειες οι οποίες θα αφορούν στα εθνικά μας θέματα. Εάν δεν αλλάξουν άρδην, εάν δεν ανασυγκροτηθεί άρδην το πολιτικό σύστημα και το κράτος, να εξαναγκαστεί -έχει σημασία που το λέω, γιατί με δική τους πρωτοβουλία δεν πρόκειται να γίνει- εάν δεν εξαναγκαστεί να εναρμονιστεί με το γενικό συμφέρον όποια και να΄ναι η ηγεσία, θα αναπαράγει τον εαυτό της. Δηλαδή θα αντιμετωπίζει τη χώρα και την κοινωνία, την εθνική συλλογικότητα άρα το συμφέρον της, ως τον μέγιστο αντίπαλο που θα επιδιώκει αφενός να τον αποδομήσει με πελατειακές σχέσεις εσωτερικά, με αποδόμηση δηλαδή της συλλογικότητας και απ΄την άλλη μεριά, θα συμπεριφέρεται με τον τρόπο, για να ερμηνεύει τα εξωτερικά γεγονότα και τις ήττες μας -γιατί μόνο ήττες συσσωρεύει αυτό το κράτος- με τον τρόπο που ακούσαμε πρόσφατα για τα Ίμια και πολλά άλλα."


Γιώργος Κοντογιώργης στον Γιώργο Σαχίνη, στον 984radio.
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου.

Γ.Κοντογιώργης: Η φύση του ελληνικού κράτους.
Αναντιστοιχία Πολιτικών και Κοινωνίας
Στην Ελλάδα
κράτος υπάρχει, μόνο για την εξυπηρέτηση του μικροκομματικού οφέλους του
εκάστοτε κατόχου της κυβερνητικής εξουσίας , είπε στο Ράδιο 98.4 ο καθηγητής στο
Πάντειο Γιώργος Κοντογιώργης (27/2/2018)

Είναι λάθος
πως δεν υπάρχει κράτος στην Ελλάδα. Υπάρχει αλλά όχι για το γενικό συμφέρον ή
το κοινό συμφέρον, αλλά προς εξυπηρέτηση του πολιτικού συστήματος, που πλήρως
αυτονομημένο από την κοινωνία, πορεύεται μόνο με την εξυπηρέτηση των
μικροκομματικών του κερδών για τον εκάστοτε κάτοχο της κυβερνητικής εξουσίας.
Ο πανεπιστημιακός Γιώργος Κοντογιώργης, σημείωσε ότι αν δεν υπάρξει
κοινωνική απαίτηση για αντιστοίχιση έστω με το γενικό συμφέρον, στη λειτουργία
του κράτους, τότε η χώρα κινδυνεύει με απόλυτη καταβύθιση αλλά και εθνικό
ακρωτηριασμό, με όλα όσα συμβαίνουν στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

http://contogeorgis.blogspot.gr/2018/02/blog-post_52.html